Του Κωνσταντίνου Σμιξιώτη
Άδραξε τη ζωή! Ρίξε τον αόρατο ιστό της προσωπικότητας σου πάνω της και παγίδεψε την. Ναι, η προσωπικότητα σου είναι το διάμεσο που πρέπει να εργαστεί για λογαριασμό σου. Δώσε της ό,τι χρειαστεί για να προσφέρει τις υπηρεσίες της αλλά μη της επιτρέψεις να αναλάβει πρωτοβουλίες. Οδήγησε την εσύ με την δύναμη της φαντασίας σου εκεί όπου σε έλκει η αποστολή σου.
Advertisment
Άδραξε τη ζωή ακόμη κι αν αυτή σε έχει πιάσει προσωρινά στο δόκανο της. Χαμογέλασε και σκέψου λογικά, αν η ζωή δε σε φοβόταν δε θα σε παγίδευε, θα σου επέτρεπε να τη ιππεύσεις, αλλά είναι η ζωή που σε φοβάται και γνωρίζει πως η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση. Άσε τη ζωή να κάνει τα δικά της και συλλογίσου καθαρά εσύ τι θέλεις να πάρεις απ’ αυτήν. Τίποτε, αυτή είναι η απάντηση, δεν έχεις να πάρεις τίποτε παρά μόνο να προσφέρεις.
Τότε τι είναι η ζωή; Δρόμος, μονοπάτι είναι για να φτάσεις στον προορισμό σου, γήπεδο για να εξασκηθείς και να ξεδιπλώσεις τις δυνατότητες σου, μια μεγάλη σάλα χορού είναι για να επιδείξεις τα πλούσια προσόντα σου. Ένα θέατρο για να παίξεις είναι, να παρουσιάσεις την αψεγάδιαστη υποκριτική σου, μια απέραντη συνεστίαση είναι για να συναντήσεις όλες τις ψυχές που γνώριζες αιώνες και να εξελιχθείς μαζί τους.
Αυτή είναι η ζωή, δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα σκηνικό στη διάθεση σου, ένα μάτριξ που φτιάχτηκε από την σκέψη σου , τη δική σου και των συνοδοιπόρων σου σύμφωνα με τις επιθυμίες όλων. Μπορεί να καταρρεύσει , αλλά μόνο όταν εσύ είσαι έτοιμος να πετάξεις πιο ψηλά, γιατί τίποτε δε μπορεί να σε κρατήσει χαμηλά παρά μόνο η στείρα λογική σου. Άκου όμως τη καρδιά, αυτή χτυπά μες το κορμί σου. Σύμφωνοι κάναμε λάθη, χτίσαμε τα πάντα βιαστικά, μας παρέσυρε η ακατανίκητη έλξη να στρωθούμε στο παιγνίδι. Αδιαφορήσαμε για πολλά γιατί μας φάνηκαν ασήμαντα, επειδή ήμασταν ανώριμα παιδιά και το παιγνίδι ήταν προτεραιότητα για μας τα χρόνια εκείνα.
Advertisment
Έτσι η ζωή μεγάλωσε δίπλα μας παίρνοντας κάτι από τα λάθη μας, τη βία μας, τα ελαττώματα μας κι η φύση γύρω μας μάταια προσπαθούσε μες τη σιωπή της να μας δείξει πως η ομορφιά βρίσκεται στο απλό, όλα πρέπει να γίνονται αργά και μεθοδικά, σιωπηλά και με τέχνη, αντιγράφοντας το αρχέτυπο τους, όπως το κάλλος ενός γλυπτού που στέκει σμιλευμένο μα γυμνό κι όμως τόσο θαυμαστό στη θέα του.
Ωραία παρασυρθήκαμε από την λαχτάρα να τρέξουμε μέσα στη ζωή για να δημιουργήσουμε αυτό που είχαμε υποσχεθεί ο ένας στον άλλο αλλά και στον εαυτό μας και προσπεράσαμε τη ζωή κι εκείνη μας πήρε στο κατόπι ή εμείς τη στροβιλίσαμε τόσο πολύ που έγινε ανέμη και πλέχτηκε στο λαιμό μας. Τώρα δε μπορεί να διακρίνει κανείς αν εμείς είμαστε η ζωή ή εκείνη έγινε εμείς κι οι δυο μια τέλεια αντανάκλαση ο ένας του άλλου. Χιλιάδες κομμάτια σπασμένου καθρέφτη απλώθηκαν γύρω μας να απεικονίζουν πτυχές των εαυτών μας κι εμείς τρομάξαμε στη θέα.
Κάναμε λάθη, ε και; Αν δε γινόταν κάτι λάθος ποιος θα ξεχώριζε το σωστό; Ποιος είπε ότι όλα τελειώσανε εδώ; Ποιος είπε ότι η ζωή μπορεί να συνεχίσει δίχως τις ψυχές μας; Εμείς είμαστε η ζωή της ζωής, από μας αντλεί την αναπνοή της, το παιγνίδι μας την κρατάει ζωντανή κι όποιος από μας αποχωρήσει προσωρινά από τούτη την απέραντη αλάνα δεν είναι παρά για να αλλάξει στολή και να ξανάρθει να πιαστεί απ’ την αρχή στο ασταμάτητο γαϊτανάκι μιας μόνιμης αποκριάς. Μη νομίζεις ότι δε θα τον θυμόμαστε ή πως θα μας ξεγελάσει η καινούρια φορεσιά του. Οι ψυχές δεν ξεγελιόνται , θυμούνται αιώνια, υπόσχονται και πάντα ανταμώνουν.
Αγκαλιάστε τη ζωή κι αφήστε την να λικνιστεί μαζί σας, δε στέκεται η ζωή απέναντι μας , κυλάει μέσα μας κι εμείς μέσα της. Εμείς κι η ζωή είμαστε ένα. Η ζωή είμαστε όλοι εμείς. Μεγαλώσαμε και φοβηθήκαμε, μεγαλώσαμε και ξεχάσαμε ότι θα είμαστε πάντα παιδιά στη χώρα του ποτέ του τίποτε που όμως είναι τα πάντα. Ας μη χαθούμε ξανά, ας αδράξουμε τη ζωή, ας γίνουμε πάλι παιδιά. Ό,τι κι αν απασχολεί τον καθένα από μας πάντα υπάρχει καιρός για μια νέα αρχή, ο χρόνος δεν υπάρχει, είναι μια πλάνη του μυαλού που αντί να μας υπηρετεί μας έκανε σκλάβους. Δεν γερνάνε οι ψυχές ούτε γεμίζουν με ρυτίδες των αγγέλων οι φορεσιές κι όταν θέλουν οι ψυχές τα σώματα γίνονται μαριονέτες. Αφήστε για λίγο στο κρύο του χιονιού ότι σας βασανίζει και τρέξτε στην ανθισμένη άνοιξη της ψυχής σας που σας περιμένει.
Γράψτε σε ένα λευκό χαρτί ότι σας βασανίζει, βάλτε σε ένα πλαστικό κουτί και χώστε το στην κατάψυξη του ψυγείου σας. Έπειτα κάντε μια προσευχή: Υποσχεθείτε πως θα το τακτοποιήσετε μόλις είστε πιο δυνατοί και ζητήστε χρόνο για να σας περιμένει. Έτσι κι αλλιώς όλα τα προβλήματα μας θα τα λύσουμε εμείς με ένα μαγικό τρόπο στην ώρα της μεγάλης κατανόησης. Αν η ώρα αυτή δεν ήρθε αφήστε το, κάνατε ότι ήταν δυνατό, θα σας δοθεί μια νέα ευκαιρία. Είναι ευλογία η νέα ευκαιρία και που ξέρεις μπορεί να το «φάει» κι η ψύξη ή στη διαδρομή να κάνεις κάτι για να το ανταλλάξεις και τη ψυχή σου απ’ αυτό μόνιμα να απαλλάξεις. Μπορεί να κάνεις ένα καλό και να το ισοσκελίσεις. Στη Σοφία του Όλου δεν υπάρχουν αδιέξοδα, μόνο ατέλευτη Θέληση.
Αφήστε το για λίγο έξω απ το μυαλό και ασχοληθείτε με ότι σας ανεβάζει. Είναι ωραία η θέα από ψηλά και φανερώνει κάθε δυσκολίας τα μυστικά. Εκεί θα σας δοθούν οι πιο φαεινές ιδέες. Πετάξτε στα ψηλά κι ανοίχτε τα μάτια σας καλά κι όλα θα σας φανερωθούν. Ο άνθρωπος είναι ο Αετός, ο αετός είναι μόνο για να μας το θυμίζει.
- Δύσκολες καταστάσεις στη ζωή: Τελικά είναι προβλήματα ή λύσεις; - 10 Νοεμβρίου 2022
- Η καθημερινότητα ως προβολή του «αόρατου κόσμου» - 31 Ιανουαρίου 2022
- Η ψυχολογία της καθημερινότητας: Επιθυμίες και διαπροσωπικές σχέσεις - 13 Νοεμβρίου 2021
