Της Έλενας Δημογκότση
Αν αύριο το πρωί όλα ήταν άψυχα, χωρίς καμία ουσία επιβίωσης τι θα άλλαζε μέσα σου; Μέσα σε όλο σου το είναι, που δεν δίνει και ιδιαίτερη σημασία στους εξωγενής παράγοντες για να λειτουργήσει; Τι θα επέλεγες μέσα από την καρδιά και την ψυχή σου να κάνεις, για να κάνεις πιο ελαφριά αυτήν την μετουσίωσή σου; Τι θα ήταν πιο δυνατό τελικά; Κάτι υλικό ή κάτι με ένα βαθύ συναίσθημα;
Advertisment
Ένα ταξίδι ή μια συνάντηση με έναν άνθρωπο, για να του ζητήσεις μια συγχώρεση που ποτέ δεν βρήκες την δύναμη να την κάνεις πραγματικότητα; Ένα ξενύχτι ή μια καλή παρέα για να μοιραστείς μαζί τους τα συναισθήματα που δεν κατάφερες ποτέ σου να εκφράσεις; Μία βόλτα στην φύση ή μια βόλτα στα μαγαζιά για τις αγορές της νέας μόδας; Τι είναι τελικά το ουσιώδες που δεν το βλέπουμε παρά μόνο όταν όλα τα άλλα δεν έχουν καμία απολύτως σημασία;
Όταν όλα κινούνται μέσα στα όρια της ύλης τότε η ζωή μας δείχνει ότι είναι ζωτικής σημασίας να στραφούμε προς αυτήν και εννοείται ότι την χρειαζόμαστε και ότι θα πρέπει να την θέλουμε στην ζωή μας. Αλλά όταν η ζωή τελειώνει, η ύλη γίνεται ξαφνικά κάτι χωρίς ιδιαίτερη σημασία. Τα ηνία παίρνει το συναίσθημα και η ποιότητα της αλληλεπίδρασής μας με τους άλλους ανθρώπους. Αν το καλοσκεφτείς μόνο με αυτήν την πιθανότητα έχεις ζωή. Αν σε εγκαταλείψουν όταν γεννιέσαι, δεν έχεις καμία πιθανότητα επιβίωσης. Ως το πιο νοήμων πλάσμα σε αυτόν τον πλανήτη, θα έπρεπε να μπορούσες να επιβιώσεις χωρίς την φροντίδα των ομοίων σου, αλλά τελικά είσαι το πλέον πιο εξαρτημένο ον, που χωρίς την φροντίδα δεν μπορείς να επιβιώσεις.
Αντί όμως να φροντίζεις, μαθαίνεις να παλεύεις. Ξεχνάς την φύση σου, την ανώτερη σου φύση. Προτιμάς να πληγώνεις, γιατί φοβάσαι να μην πληγωθείς. Φοβάσαι να ερωτευτείς για να μην πονέσεις. Φοβάσαι να ζήσεις μέσα στο συναίσθημα για να μην γίνεις ευάλωτος. Φοβάσαι να αποδεχτείς, για να μην νιώσεις κατώτερος. Φοβάσαι να αγαπήσεις, μήπως η αγάπη σε φτάσει στην υπέρτατη δόνηση του κενού, μιας ζωής χωρίς νόημα. Ο φόβος και ο θυμός σε τραβάνε σε μια ζωή χωρίς ουσία. Μια ζωή που ακόμη και όταν αγκαλιάζεις κάποιον, τις περισσότερες φορές δεν νιώθεις όλη την ύπαρξη του. Δεν νιώθεις τον άλλον ή τα συναισθήματα που μοιράζεσαι. Πολλές φορές θέλεις να ξεφύγεις από αυτήν την αγκαλιά για να μην παρεξηγηθείς. Εκεί σε έχουν φτάσει, να κρίνεις τα πάντα γύρω σου, με μια ματιά που δεν είναι καν δική σου.
Advertisment
Πότε θα αρχίσεις να αλλάζεις; Όταν το ακραίο θα σου χτυπήσει την πόρτα για να ταρακουνηθείς; Όταν πλέον θα είναι αργά για μια συγνώμη ή ένα ευχαριστώ; Γιατί άραγε χρειάζεται να περιμένεις τόσο πολύ; Ποιός είναι άραγε αυτός ο παράγοντας που σε κάνει να σκεφτείς ότι τώρα δεν είναι η κατάλληλη στιγμή; Γιατί δεν το κάνεις όσο είναι ακόμη η ώρα; Μέσα σε αυτήν την ερώτηση, ένα θα σου πω… Ότι ακόμη και αν ο άνθρωπος που έκανες ό,τι χρειαζόταν να κάνεις για να σώσεις την σχέση σας, είναι αρνητικός και δεν δεχτεί την συγνώμη σου ή ακόμη χειρότερα σε απορρίψει, τότε σκέψου εάν έκανες το καλύτερο δυνατό γι αυτήν την σχέση.
Εάν η συνείδησή σου είναι καθαρή και νιώθεις ότι έκανες ότι καλύτερο, προχώρα και μη φοβάσαι τίποτα. Τουλάχιστον εσύ προσπάθησες. Η ζωή θα σε ανταμείψει μόνο εάν εσύ πιστέψεις ότι έχει κάθε λόγο να το κάνει!
- Τα όνειρα ως σκοπός της ζωής μας - 14 Απριλίου 2016
- Αν όλα αύριο το πρωί σταματούσαν… - 28 Μαρτίου 2016
- Ο εξάγωνος καθρέφτης - 16 Μαρτίου 2016
