Του Κωνσταντίνου Σμιξιώτη
Αντιλαμβάνομαι ότι πολλοί άνθρωποι αυτή την εποχή έχουν κάθε λόγο να είναι θυμωμένοι ή λυπημένοι, με τον εαυτό τους και τους άλλους, κυρίως με τους άλλους και το παγκόσμιο σύστημα που διοικεί την ανθρωπότητα. Ασφαλώς κάθε πηγή ενημέρωσης εστιάζει ως επί το πλείστον στο αρνητικό, αναμεταδίδει άσχημες ειδήσεις, απλά γιατί αυτό πουλάει, επειδή ο άνθρωπος ως πελάτης αυτού του συστήματος έχει δώσει δείγματα ότι αρέσκεται σ’ αυτού του είδους τα μαντάτα.
Advertisment
Για έναν παράδοξο τρόπο οι περισσότεροι ακόμη κι όταν παρακολουθούν ψυχαγωγικά προγράμματα ή κινηματογραφικές ταινίες προσηλώνουν το ενδιαφέρον τους στη μελαγχολία ή στο δακρύβρεχτο. Το λυπητερό, το ερωτικό που όμως αποπνέει μια αύρα ανεκπλήρωτης ευτυχίας, εκείνο που μοιάζει γλυκό κι απόμακρο, ευτυχές μας απρόσιτο, ίσως επειδή προβάλει στην οθόνη του σινεμά κάτι από τον καλά κρυμμένο εσωτερικό μας κόσμο ή επειδή μας κάνει να δακρύσουμε και να γίνουμε πιο ανθρώπινοι, πιο ευαίσθητοι. Όλα αυτά δεν είναι απαραιτήτως αρνητικά, ούτε εντελώς άχρηστα, ωστόσο κρύβουν καλά, όπως θα δούμε, μια επικίνδυνη παγίδα.
Σκεφτήκατε άραγε γιατί ρέπουμε προς όλα αυτά; Ή καλύτερα ότι μήπως όλα αυτά απλά διαιωνίζουν, αναπαράγουν το περιεχόμενό τους ως ένας φαύλος κύκλος, ένα φαινόμενο αυτοεκπληρούμενης προφητεία; Το σενάριο της ταινίας που μας αρέσει, οι στίχοι των τραγουδιών που συνεχώς επαναλαμβάνουμε, είναι παρμένα απ’ τη ζωή κι η ζωή μας γίνεται το σενάριο της ταινίας που μας αρέσει, το τραγούδι που οι στίχοι τους μας «ποτίσανε» και παρόλο που παραδεχόμαστε ότι η ζωή μας είναι , συχνά, από μόνη της θλιβερή, ειδικά αυτό τον καιρό, μας αρέσει να ψυχαγωγούμαστε, αν αυτό μπορούμε να το αποκαλέσουμε ψυχαγωγία, με αυτό που μας θλίβει, λες και δε φτάνει η καθημερινότητα για να μας δώσει τη δόση της θλίψης που αναζητούμε σε μια συγκινητική ταινία.
Αυτού του είδους η προσκόλληση έχει σαν αποτέλεσμα να βυθιζόμαστε, άθελα, έχοντας πλήρη άγνοια, σε μια κινούμενη άμμο. Θα ρωτήσει κανείς με απορία: Μα είναι τόσο κακό να παρακολουθούμε κοινωνικά σήριαλ ή ταινίες σοβαρές που αναδύουν μελαγχολικά συναισθήματα; Το θέμα δεν είναι τόσο, το τι βλέπουμε ή πως περνάμε την ώρα μας, αλλά πως το βλέπουμε, πόσο ταυτιζόμαστε μ’ αυτό. Τι σκέψεις παράγουμε και τι συναισθήματα μας κατακλύζουν και πως αισθανόμαστε κατόπιν αυτής της διαδικασίας. Όλα αυτά είναι δονήσεις που δημιουργούν μέσα μας ένα παλλόμενο σήμα το οποίο εκπέμπουμε ενεργειακά στο σύμπαν. Στην ουσία δίχως να το καταλάβουμε προσκαλούμε, στη ζωή μας, φαινόμενα όμοιας ποιότητας με τον κραδασμό μας. Έτσι ως αποτέλεσμα συμβαίνει αυτό που προανέφερα: Η ταινία γίνεται ζωή και ξανά πάλι, η ζωή ταινία κι ούτω καθεξής.
Advertisment
Μέσα από αυτή την κοινωνικοποίηση όμως, ταυτιζόμαστε μ’ αυτό που μας δονεί, σιγά-σιγά θάβουμε το θετικό μέσα στο αρνητικό, την αχτίδα του φωτός μέσα στο σκοτάδι και φυσικά ξεχνάμε ότι: Μετά την βροχή βγαίνει πάντα ο ήλιος, τον βαρύ χειμώνα τον διαδέχεται πάντα η ανθοφόρα άνοιξη. Η φύση όμως έχει την δύναμη να μην προσκολλάται, κάτι που ο άνθρωπος δύσκολα μπορεί να πετύχει κι ως εκ τούτου είναι πιο σπάνιο σήμερα να γελάσει παρά να κλάψει, είναι πιο δύσκολο να σκεφτεί αισιόδοξα παρά απαισιόδοξα. Η πρώτη του σκέψη είναι: Μα δε βλέπεις τι γίνεται γύρω σου; Ακριβώς επειδή έχει μάθει να βλέπει μόνο τι γίνεται γύρω του κι όχι μέσα στον περίγυρο του, στη καρδιά των γεγονότων, αλλά κυρίως πίσω από τα γεγονότα.
Οι θετικές ειδήσεις βρίσκονται στο περιθώριο των εφημερίδων κι είναι γραμμένες με ψιλά γράμματα, εκτός κι αν πρόκειται για ένα δημοφιλές «εμπόρευμα» που θα πουλήσει περισσότερα φύλλα. Η ανθρωπότητα πλάθεται κατά βούληση των μέσων μαζικής παραγωγής καταναλωτών. Γινόμαστε αναλώσιμοι σε ένα σύστημα που διαρκώς αναζητά νέα προϊόντα για να κρατήσει την πελατεία του. Το πιο κρίσιμο ερώτημα όμως είναι: Μήπως εκτός από πελάτες είμαστε και προϊόντα;
Ένας καθημερινός, ανελέητος βομβαρδισμός αρνητικής ενέργειας, συγκλονίζει τον πλανήτη. Αυτός είναι ο πιο σύγχρονος κι αποτελεσματικός πόλεμος, πριν από κάθε πραγματική αιματοχυσία. Το σκηνικό στήνεται πρώτα μέσα στο μυαλό μας, εκεί σαλεύουν οι πρώτες μαύρες φιγούρες, σαν μια ταινία νουάρ. Δομούμε με τη σκέψη μας το σενάριο που μας δίνουν κι εμείς ως τέλειοι σκηνοθέτες, των άλλων, παράγουμε το αποτέλεσμα. Όλα πια είναι έτοιμα να πάρουν μορφή στο φυσικό και μείς θα το υποδεχθούμε φυσικά, ως αναμενόμενο, ως κάτι που ήταν φυσιολογική απόρροια, όλων όσων αναμασούσαμε νωρίτερα ως πιθανή εξέλιξη. Εμείς το αποδεχθήκαμε, εμείς το δημιουργήσαμε και θέλοντας και μη το υποδεχόμαστε.
Τα πράγματα όμως κι ευτυχώς για την περίπτωση, έχουν και τον αντίθετο τους πόλο. Μπορούμε να αντιστρέψουμε την εικόνα, να μάθουμε να ζούμε αλλιώς. Ξέρω τι θα πούνε πολλοί: Μπορεί ένας κούκος να φέρει την άνοιξη; Όχι! Γιατί οι κούκοι δεν φέρνουν καμία άνοιξη, την άνοιξη την φέρνει η Φύση κι ο Άνθρωπος, ο κούκος απλά την αναγγέλλει.
Προσπαθήστε να διακρίνετε μέσα σε κάθε τι την θετική πλευρά του, μέσα σε ένα γεγονός , όσο δυσάρεστο κι αν φαίνεται με μια πρώτη ματιά, τι πολύτιμο έρχεται να μας δώσει. Να θυμάστε πως τίποτε δε γίνεται τυχαία αλλά και τίποτε δε γίνεται πραγματικά σε βάρος μας. Κάθε δοκιμασία, κάθε αγώνας στον οποίο επιδιδόμαστε, μας προσδίδει σοφία, μας κάνει πιο δυνατούς. Είναι μια εμπειρία που δίχως αυτήν δε μπορούμε να κάνουμε τη διάκριση ανάμεσα στο αρνητικό και στο θετικό, αν και κακώς κάνουμε τέτοιες διακρίσεις. Τα πράγματα απλώς Είναι, υπάρχουν σαν εργαλεία εκπαίδευσης των υπάρξεων σ’ αυτόν τον πλανήτη. Ακόμη και μια ήττα ή ένα λάθος αφήνει πίσω ως απόσταγμα: τη γνώση για τη μελλοντική μας πορεία.
Έχοντας αυτά κατά νου, είναι πολύ ωφέλιμο να μάθουμε να μην επηρεαζόμαστε από τον αχό και την αντάρα που σηκώνουν τα πολύκροτα δυσάρεστα γεγονότα, αλλά να αναζητούμε μέσα τους τον πολύτιμο λίθο που κρύβουν. Να αφήνουμε τον κουρνιαχτό να κατακάθεται πριν κρίνουμε επιφανειακά κι αβίαστα ότι βλέπουμε κι ότι ακούμε. Τίποτε δεν είναι όπως φαίνεται. Όλοι μας έχουμε εμπεδώσει ότι: Τα φαινόμενα συχνά απατούν.
Εκτός όμως από την πιθανή απάτη των φαινομένων, υπάρχει κι η πολύπλευρη επιφάνεια τους κι ανάλογα με το σημείο που στέκεται κάποιος έχει και τη θέα που του αναλογεί. Έτσι επιδιδόμαστε σε μονόπλευρες ερμηνείες κι ενώ όλοι κοιτάμε το ίδιο πράγμα αποφαινόμαστε διαφορετικά, του δίνουμε μια άλλη υπόσταση. Το πρόβλημα είναι ότι νιώθουμε την ανάγκη να αιτιολογήσουμε αυτό που παρατηρούμε, δε μπορούμε να το αποδεχθούμε ως έχει, ως είναι. Να πούμε απλά: Είναι! Και να δούμε πως μπορούμε να επωφεληθούμε απ’ αυτό. Μέσα σε κάθε τι, όσο άσχημο κι αν μας φαίνεται εκ πρώτης όψεως, υπάρχει μια αρχετυπική ομορφιά, ένα απίστευτο όφελος, που η ανθρώπινη όραση δε μπορεί να παρατηρήσει.
Μόνο με τα μάτια της ψυχής μπορούμε να αντικρίσουμε το αληθινό. Μόνο μια «υπεράνω» οπτική μπορεί να μας φανερώσει όλα όσα η γήινη όραση μας δεν είναι ικανή να μας αποκαλύψει, επειδή αυτή η τελευταία είναι περιορισμένη, είναι στρεβλά εκπαιδευμένη, είναι εν ολίγοις θολωμένη από τις πεποιθήσεις που έχουμε στο διάβα της ζωής μας αποκρυσταλλώσει.
Σε αντίθεση όμως με τη Άνοιξη που η Φύση , κι εκ φυσικού, εκθρονίζει τον Χειμώνα, ο άνθρωπος οφείλει να ανάψει το Φως μόνος του μέσα του και στη Γη, κι αυτό δε θα μπορέσει να γίνει αν πρώτα δε μάθει να βλέπει τη θετική πλευρά της ζωής, τη χαρούμενη πλευρά, τη φωτεινή πλευρά της.
Ας ξεκινήσουμε από σήμερα να αναζητούμε το θετικό μέσα σε ότι μας περιτριγυρίζει, σε ανθρώπους, καταστάσεις και γεγονότα. Να επιλέγουμε τη χαρά ως μέσο ψυχαγωγίας, να διαλέγουμε μια σπαρταριστή κωμωδία αντί για ένα δράμα, εκτός κι αν έχουμε τη δύναμη να το παρακολουθήσουμε δίχως να ταυτιστούμε, ως στωικοί παρατηρητές. Εγώ, για παράδειγμα, όταν δεν ακούω κλασσική μουσική και δίχως τη παραμικρή διάθεση για διαφήμιση ή κριτική, επιλέγω αντί για το «κοινωνία ένοχη και παλιοκοινωνία», το «ορθοπεταλιές».
Να συζητάμε λιγότερο για άσχημα γεγονότα. Να κάνουμε παρέες για να χαμογελάμε, να μοιραζόμαστε όμορφες στιγμές, οάσεις μέσα στην έρημο, παρένθεση μέσα στις σκοτούρες κι ολοένα αυτή η παρένθεση θα μεγαλώνει, θα περικλείει περισσότερη ζωή, ώσπου τελικά να γίνει η δυσάρεστη στιγμή, μια μικρή παρένθεση, μέσα σε μια ευτυχισμένη ζωή.
Δε σας λέω να διώξετε κανέναν άνθρωπο απ τη ζωή σας, ας είναι αρνητικός, οι δάσκαλοι είναι χρήσιμοι και ποτέ δε τους απομακρύνουμε, μετουσιώνουμε την ενέργεια τους σε θετική αφού αφουγκραστούμε το μήνυμα που κομίζουν, και φυσικά πάντα επάγρυπνοι και «θωρακισμένοι», κατόπιν θα αποχωρήσουν μόνοι τους, τίποτε δε μπορεί να μείνει αν δεν είναι συν-τονισμένο, αν δεν είναι ταιριαστό. Μην ανησυχείτε γι αυτό. «Όμοιος ομοίω αεί πελάζει» Πλάτωνας.
Φτιάξτε ένα παιγνίδι:
Να ψάχνετε κάθε μέρα, και για 21 μέρες συνεχώς, σε όποια πηγή μπορείτε, τι όμορφο, τι σπουδαίο και αισιόδοξο συνέβη πάνω στη γη. Τι θετικό ανακάλυψε ένας επιστήμονας για το καλό της ανθρωπότητας,, ποιο ωραίο δημιουργικό ρεκόρ πέτυχε κάποιος συνάνθρωπος μας. Ένα πανέμορφο τοπίο της γης, οτιδήποτε εκπέμπει χαρά κι αναδεικνύει το κάλλος της δημιουργίας. Μοιραστείτε το με τους φίλους σας, στα κοινωνικά μέσα δικτύωσης, στις συζητήσεις σας, στα κοινά γεύματα σας, στους περιπάτους σας μέσα στη φύση. Θα είναι σαν να «τρίβετε» τον μυστικό σας μαγνήτη κι αυτός θα έλξει στη ζωή σας, στη ζωή όλων, την ευδαιμονία.
Στον αντίποδα όλων όσων είπαμε, δε πρέπει να παρασυρθούμε και να ταξιδεύουμε χαζοχαρούμενα πάνω σε ένα πολύχρωμο αερόστατο, ατενίζοντας τις ομορφιές της φύσης κι αποφεύγοντας τις ευθύνες της καθημερινότητας. Όχι! Κάθε άλλο, είμαστε εδώ για να δώσουμε λύσεις στα προβλήματα που εμείς δημιουργήσαμε, αλλά για να τα λύσουμε πρέπει να αλλάξουμε. Ο ίδιος άνθρωπος δε μπορεί να συλλάβει τη λύση, πρέπει να γίνει ένας Νέος Άνθρωπος, να δει τα πράγματα αλλιώς. Συνεπώς από-ταυτιζόμαστε, ανεβαίνουμε λίγο πιο ψηλά και βλέπουμε τα γεγονότα πανοραμικά, αλλά δεν δραπετεύουμε από τη ζωή, δε μένουμε στο «ροζ συννεφάκι» μας, γιατί μέσα στη ζωή θα δημιουργήσουμε ένα καινούριο διαφορετικό αύριο.
Έτσι σε πείσμα των καιρών, κόντρα στον άνεμο, ας πούμε εν είδη εσωτερικής επανάστασης. Αυτή είναι η πραγματική επανάσταση των αδούλωτων ανθρώπων: Να είναι ελεύθεροι κι ανεξάρτητοι εσωτερικά και τότε τα εξωτερικά τους δεσμά θα σπάσουν. Αυτή είναι μια αποστολή μας: Να καθιερώσουμε μια δική μας παγκόσμια ημέρα θετικής σκέψης ή ακόμη καλύτερα μια παγκόσμια Ζωή θετικής σκέψης, να κάνουμε τρόπο ζωής, αυτό τον τρόπο σκέψης, γιατί η χαρά δε μπορεί να έρθει αν δε μπορούμε να την αναγνωρίσουμε κι η θλίψη έρχεται μόνο όταν θεωρήσουμε δεδομένη τη χαρά. Το τελευταίο σημαίνει ότι δε πρέπει να ξεχνάμε πως: Η κορωνίδα όλων όσων αισθανόμαστε πρέπει να είναι η ευγνωμοσύνη, γιατί μέσα σ’ αυτήν κουρνιάζει η πιο ταπεινή κι άδολη αγάπη, για όλα όσα υπάρχουν.
Ας φυτέψουμε στις καρδιές και το μυαλό μας τους σπόρους της Άνοιξης κι αυτοί δε θ’ αργήσουν να βλαστήσουν και να καρποφορήσουν.
- Δύσκολες καταστάσεις στη ζωή: Τελικά είναι προβλήματα ή λύσεις; - 10 Νοεμβρίου 2022
- Η καθημερινότητα ως προβολή του «αόρατου κόσμου» - 31 Ιανουαρίου 2022
- Η ψυχολογία της καθημερινότητας: Επιθυμίες και διαπροσωπικές σχέσεις - 13 Νοεμβρίου 2021
