Του Κωνσταντίνου Σμιξιώτη
Είναι φυσιολογικό να αναζητούν οι άνθρωποι την αρμονία, ειδικά μέσα σε περιόδους μεγάλης έντασης, οδύνης και ψυχικής ταλαιπωρίας. Το μυαλό γυρεύει απεγνωσμένα διέξοδο κι ανακούφιση σε εικόνες που αναδύουν γαλήνη, σε ένα όμορφο μέρος στη φύση, ένα καταφύγιο όπου η ψυχή θα προφυλαχθεί από τα άπονα χτυπήματα της ζωής.
Advertisment
Έρχεται κάποια στιγμή, εν μέσω καταιγίδας, που έχουμε την ευκαιρία να αποδράσουμε, έστω για λίγο, αλλά τότε έκπληκτοι ανακαλύπτουμε ότι η πολυπόθητη γαλήνη δεν μας συντροφεύει, η φουρτούνα της ψυχής δε λέει να κοπάσει, δυστυχώς, όπου κι αν πάμε το πρόβλημα βρίσκεται μαζί μας, κλώθει στο μυαλό μας σενάρια δυσοίωνα και θλιβερά.
Αν δεν καταφέρουμε να διώξουμε τα σκουπίδια απ’ τον εσωτερικό μας κόσμο, ποτέ δε θα βρούμε τη γαλήνη. Θα είναι ελάχιστες οι στιγμές που θα νιώσουμε ξέγνοιαστοι, επειδή οι σκέψεις που είναι καρφωμένες στο μυαλό έχουν απλώσει τις ρίζες τους στα βάθη της ψυχής μας. Η λύση δεν είναι η απόδραση από την καθημερινότητα. Μια εκδρομή είναι όντως ένα απαραίτητο κι ευχάριστο διάλειμμα, αλλά για να μπορέσει να μας δώσει τα οφέλη του, πρέπει να έχουμε την δύναμη να μείνουμε θωρακισμένοι από όλα αυτά που αντιπαλεύουν μέσα μας, διαφορετικά ακόμη και στη φύση, ακόμη και με μια όμορφη παρέα, θα είμαστε ωσεί παρόντες και θα μαχόμαστε νοερά με σκέψεις κι αγωνίες.
Στον αντίποδα, αν τελικά καταφέρουμε να απομακρυνθούμε από ένα πρόβλημα, πρακτικά ομιλώντας, είτε μετακομίζοντας σε ένα άλλο μέρος είτε ακόμη κι ως αναχωρητές, αν αποφασίσουμε να ζήσουμε για το υπόλοιπο της ζωής μας σε ένα μοναστήρι αυτό που θα έχουμε πετύχει είναι να μείνουμε μακριά από τον στίβο της ζωής. Στην πραγματικότητα θα είναι σαν να έχουμε παγώσει τον χρόνο και να έχουμε κρατήσει μετέωρο αυτό που μας βασάνιζε. Σαν ένα εφέ μιας κινηματογραφικής ταινίας, που προσωρινά παγώνει, όταν το καρέ ξεπαγώσει η σφαίρα θα συνεχίσει τη πορεία της προς το μέρος μας.
Advertisment
Η φυγή δεν είναι η οριστική λύση, άλλωστε δεν πρόκειται για μια νίκη απέναντι στη ζωή αλλά για μια υποχώρηση. Η ευτυχία αυτών των στιγμών είναι ψεύτικη. Είναι μια τραγική παραίτηση που την αναγάγουμε σε νίκη αλλά δεν είναι παρά η πιο δειλή ήττα. Είναι φυσικό να είναι κάποιος νικητής σε μια αρένα δίχως αντίπαλο. Που είναι όμως ο εχθρός σου όταν είσαι κλεισμένος στο απόρθητο κάστρο σου; Ποιος να σε αγγίξει πια όταν ήδη έχεις φυλακιστεί στο χρυσό κλουβί σου;
Πρέπει να μάθουμε να αγωνιζόμαστε απέναντι στις δοκιμασίες μας, πρόσωπο με πρόσωπο. Όσο μπορούμε, όσο αντέχουμε. Η μάχη δίνει δύναμη, άσχετα από την έκβαση της, ακόμη και μια πανωλεθρία θα μας προσφέρει σαν έπαθλο τη σοφία και τη γνώση. Η αντάρα κάποτε θα κοπάσει, η γαλήνη θα έρθει έτσι κι αλλιώς στο πλήρωμα του χρόνου, όταν ο κύκλος κλείσει, όπως συμβολικά μας θυμίζει ο ουροβόρος όφις.
Όλα κάνουν τον κύκλο τους. Αλλά είναι προτιμότερο να είμαστε πάνω στον κύκλο και να κάνουμε αυτό το ταξίδι, παρά να γίνουμε φυγάδες της ζωής αναζητώντας μια εφήμερη ηρεμία που όμως αν δεν υπάρχει μέσα μας, δε πρόκειται ποτέ να έρθει όπου κι αν πάμε. Ούτε καν στον παράδεισο, γιατί αν δε τον έχουμε μέσα μας, έξω δε θα τον βρούμε. Μέσα μας πρέπει να δημιουργήσουμε τον παράδεισο, αν θέλουμε να ζήσουμε σ’ αυτόν ή για να το πω αντίστροφα: Θα ζήσουμε εκεί όπου το μέσα μας όμοια δονείται.
Οι περίπατοι στην εξοχή είναι για να μας δίνουν δύναμη και κουράγιο ώστε να συνεχίσουμε την προσπάθεια απέναντι σε κάθε δοκιμασία. Οι διαλογισμοί είναι για να παίρνουμε απαντήσεις στα ερωτήματα, για να συνδεόμαστε με την πηγή που θα μας προσφέρει τις στρατηγικές κινήσεις τις οποίες θα εφαρμόσουμε στη ζωή. Μέσα απ’ αυτούς θα αντιληφθούμε την πλάνη του εικονικού κόσμου που ζούμε. Η μάχη όμως θα δοθεί μες την αρένα της ζωής. Μπορούμε να φτιάξουμε ένα όνειρο μες το μυαλό μας , αλλά για να το ζήσουμε θα πρέπει να είμαστε ξύπνιοι.
Συνοψίζοντας:
► Όταν ένα φαινόμενο μας καλεί σε μονομαχία, είναι η ώρα να σηκώσουμε το γάντι. Πολλές φορές και μόνο αυτή η κίνηση είναι ικανή για να στρέψει τον αντίπαλο σε φυγή. Μερικές δοκιμασίες δεν εμφανίζονται παρά μόνο για να ελέγξουν κατά πόσο είμαστε ικανοί να αγωνιστούμε ή έτοιμοι να δραπετεύσουμε. Εδώ ταιριάζει άψογα η φράση: Φοβάται ο Γιάννης το θεριό και το θεριό τον Γιάννη.
► Ένα φαινόμενο-πρόβλημα έχει τις ρίζες του στο χθες, σήμερα είναι απλά μια αντανάκλαση, δε μπορούμε να καταστρέψουμε φανταστικούς ανεμόμυλους ως άλλοι Δον Κιχώτες, αλλά μπορούμε να δράσουμε ακριβώς αντίθετα από ότι αναμένει το φαινόμενο. Θα το πω πιο απλά: Ένα μαγνητικό νήμα μας ενώνει με το πρόβλημα, επειδή είμαστε εμείς που το συν-δημιουργήσαμε. Μας αναγνωρίζει από τον κραδασμό κι εμφανίζεται μπροστά μας. Αν δράσουμε όπως παλιά, αναμενόμενα δηλαδή, τότε το πρόβλημα διαιωνίζεται, τροφοδοτείται κι επιμένει. Αν όμως το αιφνιδιάσουμε, δράσουμε δηλαδή απρόσμενα γι αυτό, τότε απλά θα γίνουμε για το συγκεκριμένο πρόβλημα, «αγνώριστοι».
Εδώ είναι σημαντικό να θυμόμαστε ότι πρέπει να καταφέρουμε να έχουμε αντίθετη δόνηση από το φαινόμενο. Προσέξτε πως λειτουργεί. Αν είστε λυπημένοι απομακρύνετε τη χαρά, αν είστε χαρούμενοι απομακρύνετε τη θλίψη. Αν το πρόβλημα εμπεριέχει θυμό, μείνετε ατάραχοι. Μη ρωτάτε το πώς! Απλά πείτε μέσα σας «Δεν υπάρχεις! Είσαι ένα φάντασμα του παρελθόντος. Εγώ είμαι ο αληθινός, ένας άχρονος κι αθάνατος παρατηρητής» Φυσικά αυτό δε σημαίνει ότι το φαινόμενο θα εξαϋλωθεί αμέσως ως μη γενόμενο, αλλά αποδυναμώνεται και σταδιακά όντως θα απομακρυνθεί απ τη ζωή σας, αν κι εσείς επιμένετε στην ίδια τακτική θάρρους κι εμπιστοσύνης.
Δε μπορώ να πω βέβαια ότι θα αποσυρθεί από μια ολόκληρη κοινωνία, αλλά θα φύγει απ’ όσους δεν δονούνται όμοια. Από αυτούς δηλαδή που θα κατορθώσουν να αλλάξουν.
► Όταν εσύ αλλάξεις τότε το παρελθόν δε μπορεί να σε «αναγνωρίσει», πολλές φορές ούτε κι οι «φίλοι» σου, στο παρόν.
► Αν θέλεις να βρεις τη γαλήνη σε όποιο μέρος και να πας, πρέπει να την κουβαλάς μέσα σου. Συνεπώς την γαλήνη θα την κατακτήσεις μέσα στην αρένα της ζωής, ως μονομάχος απέναντι σε ότι σε καταδιώκει. Η γαλήνη είναι έπαθλο, είναι κατάσταση της συνείδησης που κατακτιέται, δε χαρίζεται.
Μην λιποτακτήσεις, μη δειλιάσεις και ο ανταγωνιστής θα υποκύψει στη θέληση σου, γιατί ο ανταγωνιστής βρίσκεται μέσα σου. Αυτό που στέκεται απέναντι σου, δεν είναι παρά μια προβολή του εσωτερικού σου κόσμου, μια αντανάκλαση, κι ως τέτοια δεν μπορεί να πεθάνει, αλλά μπορεί να πάψει να προβάλλεται όταν εσύ αλλάξεις εσωτερικά την μπομπίνα της ταινίας που έχεις προ πολλού σκηνοθετήσει. Τέλειωσε με το φαινόμενο μια για πάντα κι η γαλήνη θα ανατείλει μέσα σου. Τότε θα βιώσεις μόνιμα την αρμονία.
► Να διαλογίζεσαι συχνά, να συντονίζεσαι με τη πηγή σου. Έτσι θα θυμάσαι πάντα ότι τώρα ζεις μέσα σε έναν εικονικό κόσμο που δεν έχει ούτε την δύναμη, ούτε τη πρόθεση , να σε βλάψει παρά μόνο να σε διδάξει.
► Η φύση έχει την ικανότητα να σου μεταδώσει την ευεργετική της ενέργεια. Ωστόσο πρέπει να θυμάσαι ότι το κάθε πρόβλημα είναι εσωτερικό, μόνο τα ερεθίσματα είναι εξωτερικά. Αν προσπαθήσεις να καταφύγεις στη φύση ως λιποτάκτης από την αρένα της ζωής, θα αποφύγεις το ερέθισμα αλλά όχι το πρόβλημα, είναι όμως το ερέθισμα, εκείνο που έχει τη δυνατότητα να σου αποκαλύψει ένα δικό σου πρόβλημα. Να αποζητάς το ερέθισμα αν θέλεις να γνωρίσεις τον εαυτό σου. Επέτρεψέ του να σου φανερώσει το ελάττωμά σου και κατόπιν προετοιμάσου για μάχη. Μάχη δεν είναι απαραίτητα η επίθεση κι η άμυνα, αλλά κι η παρατήρηση με ατάραχη αδιαφορία-ίσως αυτή να είναι η πιο ηρωική τακτική. Η γαλήνη θα εμφανιστεί στο τέλος, ως κότινος για τον αγωνιστή.
- Δύσκολες καταστάσεις στη ζωή: Τελικά είναι προβλήματα ή λύσεις; - 10 Νοεμβρίου 2022
- Η καθημερινότητα ως προβολή του «αόρατου κόσμου» - 31 Ιανουαρίου 2022
- Η ψυχολογία της καθημερινότητας: Επιθυμίες και διαπροσωπικές σχέσεις - 13 Νοεμβρίου 2021
