Απόσπασμα από το βιβλίο της Gill Edwards «Άλλαξε τις σκέψεις σου, Άλλαξε τη ζωή σου» που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Διόπτρα
Λένε ότι ο Λουί Παστέρ, λίγο πριν πεθάνει το 1895, είπε: «Le terrain est tout». Δηλαδή: «Ο ξενιστής [ή το περιβάλλον] είναι το παν». Παρά την εμφανή επιτυχία της πενικιλίνης, αναγνώριζε ότι το πραγματικό αίτιο της αρρώστιας δεν ήταν τα βακτηρίδια.
Advertisment
Όταν δηλώνουμε ότι «έχουμε» μια πάθηση, ακούγεται λες και η πάθηση είναι το πρόβλημα που προκαλεί τα συμπτώματά μας – σαν να παραβίασε με κάποιο τρόπο τα σύνορα του οργανισμού μας και να εγκαταστάθηκε μέσα στο σώμα μας. Ξεχνάμε ότι «ο ξενιστής ή το περιβάλλον είναι το παν» και δεχόμαστε ως αιτιακή εξήγηση την περιγραφική ετικέτα (τη διάγνωση).
Όταν «ρίχνουμε το φταίξιμο» σε ένα μικρόβιο ή μια πάθηση, βλέπουμε τον εαυτό μας ως ένα θύμα των εξωτερικών δυνάμεων και δεν θέτουμε πιο διερευνητικά ερωτήματα για το τι συμβαίνει. Σε τελική ανάλυση, δεν αρρωσταίνουν όλοι όσοι έρχονται σε επαφή με τον ιό του κρυολογήματος ή της γρίπης. Τον δέκατο ένατο αιώνα, ένας γιατρός ήπιε ένα ολόκληρο φλασκί με βάκιλους χολέρας για να αποδείξει ακριβώς αυτό: Το ότι προσβαλλόμαστε από χολέρα (ή οποιαδήποτε πάθηση) όταν το ανοσοποιητικό μας σύστημα είναι ήδη αποδυναμωμένο.
Ο Σέσιλ Χέλμαν, οικογενειακός γιατρός και ιατρικός ανθρωπολόγος, επισημαίνει ότι η δυτική αντίληψη πως ο ασθενής δέχεται εισβολή από βακτηρίδια ή ιούς είναι παρόμοια με την αντίληψη των ιθαγενών για την κατάληψη του ανθρώπου από πνεύματα και μεταθέτει την ευθύνη έξω από τον εαυτό.
Advertisment
Μια έρευνα που έγινε στη δεκαετία του 1970 έδειξε ότι οι φοιτητές που υποφέρουν από στρες κατά την εξεταστική περίοδο έχουν περισσότερες πιθανότητες να κρυολογήσουν, όταν έρχονται σε επαφή με τον ιό του κοινού κρυολογήματος. Δηλαδή, ο ιός είναι αναγκαία αλλά όχι ικανή συνθήκη για να κρυολογήσει κανείς. Αυτό μπορεί να φαίνεται πασιφανές, όμως η επιστήμη της ψυχονευροανοσολογίας, που μελετάει τις συνδέσεις ανάμεσα στο νου, το στρες και το νευρικό κι ανοσοποιητικό μας σύστημα, έκανε τα πρώτα της βήματα μόλις πριν από τριάντα χρόνια. Η ιατρική τείνει ακόμα να βλέπει την ασθένεια ως κάτι που εισβάλλει στον οργανισμό του ασθενούς, λες και το ίδιο το άτομο δεν έχει καμία σχέση με τη διαδικασία της ασθένειας – εξού και ο «πόλεμος κατά του καρκίνου», ο «πόλεμος κατά του έιτζ» και ούτω καθεξής.
Πριν από τριάντα χρόνια, διάβασα για έναν ολιστικό γιατρό που διέγνωσε ότι ένα παιδί έπασχε από ιλαρά κι έπειτα είπε στη μητέρα του ότι το παιδί «ιλαρίζει». Αυτή η φράση χαράχτηκε στο νου μου, και από τότε μετατρέπω όλες τις διαγνώσεις σε ρήματα. Όταν εμφάνισα καρκίνο, άρχισα να σκέφτομαι ότι «καρκινιάζω» και άρχισα να ρωτάω τον εαυτό μου πώς καρκινιάζω, αλλά και τι πρέπει να κάνω για να πάψω να καρκινιάζω και να ανακτήσω την υγεία μου. Όταν μετατρέπεις τη διάγνωση σε ρήμα, παύει να είναι ένα πράγμα με ανεξάρτητη ύπαρξη και γίνεται μέρος του ποιος είσαι και τι κάνεις: πώς σκέφτεσαι και νιώθεις και φέρεσαι. Περνάς από το υλιστικό υπόδειγμα –ένα κόσμο γεμάτο αντικείμενα– σε ένα τρόπο αντίληψης με βάση τη συνειδητότητα, σε ένα κόσμο με υποκείμενα που συμμετέχουν ενεργά στις διαδικασίες.
Αν είσαι κάτι και κάνεις κάτι, μπορείς να το εξερευνήσεις και να το καταλάβεις, να βρεις νόημα και σκοπό σε αυτό, και ίσως να επιλέξεις να «είσαι» και να «κάνεις» κάτι διαφορετικό. Σε συνομιλίες που είχα με Ινδιάνους, μου είπαν ότι η μετάφραση της γλώσσας τους στα αγγλικά είναι δύσκολη, γιατί τα αγγλικά είναι γλώσσα που στηρίζεται στα ουσιαστικά, ενώ η δική τους γλώσσα στηρίζεται στα ρήματα.
Εμείς, υιοθετώντας μια υλιστική αντίληψη της πραγματικότητας, βλέπουμε αντικείμενα και πράγματα που είναι σταθερά και αμετάβλητα, ενώ αυτοί, με την ολιστική τους αντίληψη, θεωρούν τον εαυτό τους αλληλένδετο μέρος του δικτύου της ζωής, και αυτό σημαίνει ότι βλέπουν μοτίβα, σχέσεις και κίνηση. Η ενεργειακή ιατρική συχνά μας βοηθάει να περάσουμε από το συμπαγές και αμετάβλητο στη ρευστή κίνηση, από μια αντικειμενική πραγματικότητα που φαίνεται πέρα από τον έλεγχό μας σε έναν υποκειμενικό κόσμο ρευστής ενέργειας που ανταποκρίνεται στη συνειδητότητά μας, ένα κόσμο στον οποίο είμαστε δημιουργοί και καινοτόμοι.
