Της Αντρούλας Φουσκωτού
Είναι εύκολο και εύλογο να κρίνουμε τους ανθρώπους από αυτό που βλέπουμε και γνωρίζουμε για αυτούς. Όμως, τους γνωρίζουμε στα αλήθεια; Είναι όντως οι άνθρωποι που έχουμε στο μυαλό μας; Και οι άνθρωποι που γνωρίζουμε, από τι κρίνονται και είναι στη ζωή μας;
Advertisment
Άραγε πόσους ανθρώπους και τι ανθρώπους χρειαζόμαστε σε αυτό το ταξίδι που λέγεται ζωή; Ζούμε μέσα σε ένα σύνολο ανθρώπων αλλά ελάχιστοι μας γνωρίζουν πραγματικά και ακόμη λιγότεροι μας εκτιμούν και μας αγαπούν για αυτό που είμαστε στην πραγματικότητα. Ξέρετε όμως κάτι;
Δεν χρειαζόμαστε ποσότητα ανθρώπων στην ζωή μας αλλά ανθρώπους με ποιότητα. Δεν χρειαζόμαστε πολλές ψεύτικες αγκαλιές αλλά μία τρυφερή αγκαλιά που θα μας δώσει δύναμη. Δεν χρειαζόμαστε υποκριτικά χαμόγελα αλλά ένα γλυκό χαμόγελο. Δεν χρειαζόμαστε πολλά φιλιά αλλά ένα αυθεντικό και γεμάτο αγάπη φιλί. Δεν χρειαζόμαστε πολλούς ανθρώπους όταν βρισκόμαστε στις σκοτεινές φάσεις της ζωής μας, αλλά τον άνθρωπο που θα δώσει ακόμη μία φλόγα φωτός σε αυτές. Δεν χρειαζόμαστε ανθρώπους που κρύβονται πίσω από καλοφτιαγμένες μάσκες, μεγαλειώδη ονόματα και επίθετα αλλά έναν αυθεντικό και ειλικρινή άνθρωπο.
Δεν χρειαζόμαστε όλους τους ανθρώπους στις φωτεινές μέρες που ζούμε, αλλά αυτόν που θα τις φωτίσει ακόμη περισσότερο και θα τις κάνει πιο υπέροχες αναμνήσεις. Δεν χρειαζόμαστε την αγάπη όλων, αλλά την αγάπη από έναν σωστό άνθρωπο που θα μας δώσει και θα του δώσουμε απλόχερα πράγματα. Δεν χρειαζόμαστε την αποδοχή όλων των ανθρώπων αλλά την αποδοχή του ίδιου μας του εαυτού και του ανθρώπου που πραγματικά μας γνωρίζει.
Advertisment
Ίσως είναι η στιγμή να σταματήσουμε να μετράμε τους ανθρώπους αριθμητικά. Ίσως η απάντηση στο πρωταρχικό ερώτημα να είναι: Μάθε να λογαριάζεις τους ανθρώπους από την καρδιά τους, την έκφραση των πράξεων τους, το είναι τους κι όχι από το φαίνεσθαι!
