Ελπίδα, αυτή η παγίδα
Της Μάρης Γαργαλιάνου
Advertisment
Και έμεινες να χαζεύεις με ένα ποτήρι κρασί ανά χείρας αυτή τη βαριά, ξύλινη πόρτα να ανοίξει στο χωμένο, σκοτεινό μπαράκι και να μπει αυτός. Δεν είναι πως στο είχε υποσχεθεί κιόλας, αλλά να, εσύ εκεί στο μέσα σου, διατηρούσες ελπίδες. Δεν ήρθε ποτέ. Δεν ήρθε ούτε τότε, ούτε και μιαν άλλη φορά σε μια πλατεία ερωτική με άρωμα νυχτολούλουδου να σου κρατήσει συντροφιά σχεδόν ξημερώματα. Έμεινες να περιμένεις.
Όπως και η Ελένη. Πάνε πέντε μήνες τώρα που νομίζει πως θα γυρίσει. Βαθιά μέσα της καλλιεργεί ακόμα συναισθήματα, μιας κι ένιωσε πως ο χωρισμός τους δε σήμανε το τέλος ποτέ ουσιαστικά. Ο Γιώργος βέβαια έχει προχωρήσει τη ζωή του κανονικά. Τον έχει «κάψει» τον τόμο που αναγράφει «Ελένη». Εκείνη δεν το γνωρίζει. Μέσα απο μακαρισμούς, ευχές, υπομονή και προσευχές, τηλέφωνα μεταμεσονύχτια ώρες ώρες, κλάματα και φωνές προσμένει να επιστρέψει.
Είναι απίστευτα όλα σχεδόν τα περιστατικά, στα οποία παρόλο που κανείς και πόσο μάλλον οι ίδιες οι συνθήκες δε σου εγγυώνται συνέχεια θετική, ή τέλος χαρμόσυνο εσύ εκεί, επιμένεις κατανυκτινά, σχεδόν μυσταγωγικά να καλλιεργείς συναισθήματα, να κάνεις όνειρα, να περιπλέκεις τα απλά, να αναλύεις μανιακά και να ξεφεύγεις, μόνο και μόνο για να μη νιώσεις στον αέρα ξανά. Μετέωρος. Μετέωρος και μόνος. Μόνος και μαγεμένος απο αυτήν τη λέξη την καταρραμένη ώρες ώρες. Την ελπίδα. «Η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία» λένε. Δηλαδή ποτέ. Είναι μια κουβέντα τόσο ενθαρρυντική αυτή. Δε νομίζετε; Σε εμψυχώνει, δυνάμεις σε γεμίζει, το πρόσωπό σου με χαμόγελο φωτίζει και ανάστημα ορθώνεις ξανά και προχωράς. Όμως για σκέψου την άλλη όψη του νομίσματος… Γιατί όπως και η ζωή δυό όψεις έχει κι εκείνη.
Advertisment
Τη ξέρεις καλά αυτή την ελπίδα. Δε νομίζω πως υπάρχει άνθρωπος που αυτή της τη γεύση δεν έχει γευτεί ποτέ. Αυτή η ελπίδα, ανθίζει μέσα σου δαίμονες- εμμονές και σου πνίγει το μυαλό, στο τσαλακώνει και στο στουμπώνει με μπόλικο σκοτάδι και αμέτρητα «Αν». Σε απογειώνει στην ιδέα της και σου δίνει ελεύθερο να ονειρευτείς, μη λογαριάζοντας το ξενοδόχο. Σου υπερκαλύπτει τα κενά με παυσίπονα στιγμής και σου γεμίζει το ποτήρι με φτηνό αλκοόλ για να «ξεφύγεις» και στο τραγούδι που θα παίξει στη συνέχεια, το τραγούδι σας, να τον θυμηθείς και να σκεφτείς για ακόμα μια φορά «Τίποτα δεν έχει τελειώσει ακόμα. Εμείς είμαστε για να είμαστε μαζί. Θα γυρίσει. Θα με θέλει ακόμα. Θα κάνουμε οικογένεια. Και παιδιά. Και θα, θα, θα…»
Δεν είναι όμως η ζωή παυσίπονα στιγμής φίλοι μου. Τέτοιας γκάμας ελπίδες, σε πάνε μόνο πίσω. Δεν είναι καλής πάστας, πως να σας το πω; Η μάλλον όχι, σε διδάσκουν. Αλλά σε βάθος χρόνου… Στο πάρον σου αντιθέτως, αντί να σε «σπρώχνουν», να σε ενδυναμώνουν, σε αφοπλίζουν, σε πατάνε και σε καμία των περιπτώσεων δε θεωρώ πως κάτι τέτοιο σας αξίζει. Βέβαια ούσα ένα κλικ κυνική θα σας πω πως θέλουμε και τα παθαίνουμε… και πως για όλα φταίει το ξερό μας το κεφάλι απο τη μια, από την άλλη ρομπότ δεν είμαστε, άρα… Άρα, ξεφυσάμε!
Για ένα μόνο πράγμα είμαι μόνο σίγουρη προσωπικά. Η ζωή δεν πάει μπροστά «ελπίζοντας» και «βλέποντας και κάνοντας» σε καμία περίπτωση. Θέλει πράξεις, πλάνο κι ευγνωμοσύνη για όλα όσα κατόρθωσες, έχεις και αγαπάς. Χωρίς όλα αυτά πως θα συνέχιζες να ελπίζεις; Και να πράττεις; Και βασικά… να ζεις;
Διαβάστε όλα τα άρθρα από τη Μάρη Γαργαλιάνου
- Όταν εκτιμάς αυτό που έχεις, εκτιμάς αυτό που έχω χάσει εγώ - 8 Ιανουαρίου 2021
- Τουλάχιστον έχεις την υγειά σου! - 13 Νοεμβρίου 2020
- Καμιά φορά η σιωπή είναι η πιο δυνατή ερώτηση - 27 Αυγούστου 2020
