Οι πολύτιμες πέτρες του Θεού

Τα πλούτη της εκκλησίας και των υψηλά ιστάμενων ιερέων που μετατράπηκαν σε... αγιασμένες πέτρες!

Οι πολύτιμες πέτρες του Θεού

Οι πολύτιμες πέτρες του Θεού
ή αλλιώς, πως να δουλεύεις τον κόσμο για να μην σε πάρει με τις πέτρες

Πριν από κάποιο διάστημα είχαμε δημοσιεύσει τα άρθρα “Αλλάξτε την αύρα του σπιτιού σας με τη δύναμη των κρυστάλλων” και “Πως χρησιμοποιούσαν οι αρχαίοι πολιτισμοί θεραπευτικούς κρυστάλλους και πέτρες.” Να όμως, που στο βιβλίο του Δημήτρη Καμπουράκη “Μια Σταγόνα Ιστορία”, Εκδόσεις ΠΑΤΑΚΗ, διαβάζουμε και άλλον έναν έξυπνο τρόπο που χρησιμοποιήθηκαν οι πέτρες στο όχι και τόσο μακρινό παρελθόν. Πως τα ιερατεία δικαιολογούσαν τα πλούτη τους βασιζόμενοι στην άγνοια, αφέλεια και στην ευκολοπιστία του ποίμνιου. Όχι ότι έχουν αλλάξει και πολλά από τότε αλλά πραγματικά το κείμενο έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον και είναι ενδεικτικό της ανθρώπινης ιστορίας και ανοησίας (βλέπε ο Γίγαντας του Κάρντιφ). Οι πολύτιμες πέτρες του Θεού λοιπόν ήταν ο τρόπος που σκαρφίστικαν τα ιερατεία να φορούν ανενόχλητοι πολύτιμους και ημιπολύτιμους λίθους αμύθητης αξίας χωρίς να τους ενοχλεί το εξαθλιωμένα από την φτώχια ποίμνιό τους.  Σε όλη τη διάρκεια του Μεσαίωνα, οι εκκλησίες και τα μοναστήρια των καθολικών στην Ευρώπη, με πρώτο και καλύτερο το Βατικανό, που ήταν η κορυφή κάθε πολιτικής και θρησκευτικής εξουσίας στην ήπειρο, έσφυζαν από ζωή και δραστηριότητες κάθε είδους. Δίπλα στις θρησκευτικές τελετές, οι εκκλησίες είχαν αναπτύξει μια τεράστια οικονομική δραστηριότητα, με αποτέλεσμα τα θησαυροφυλάκιά τους να ξεχειλίζουν από χρυσό.

Advertisment

Είχαν στην κατοχή τους τεράστιες εκτάσεις, η κτηνοτροφία ήταν στα χέρια τους, ενώ ιδιαίτερη άνθηση παρουσίαζαν το εμπόριο, η τοκογλυφία, οι αγοραπωλησίες χειρογράφων, βιοτεχνικών προϊόντων και συγχωροχαρτιών. Όλα τούτα, που κράτησαν πάνω από δέκα αιώνες, δε συμβάδιζαν με τις θεμελιώδεις διδαχές της χριστιανικής θρησκείας. Ποιος όμως νοιαζόταν τότε γι’ αυτές τις διδαχές και ποιος τολμούσε να ασκήσει δημόσια κριτική;

Η Ιερά Εξέταση καραδοκούσε. Έχοντας στα χέρια τους και το πεπόνι και το μαχαίρι, οι κεφαλές της Εκκλησίας προτιμούσαν να προσαρμόζουν τη διδασκαλία του χριστιανισμού στα χούγια και στην καλοπέραση κάθε πάπα και καρδινάλιου, παρά να ακολουθήσουν τις αυστηρές οδηγίες του Ναζωραίου για σεμνότητα, εγκράτεια και αγάπη. Οι αμύθητοι θησαυροί που συγκέντρωναν το Βατικανό και τα μοναστήρια έχουν αποτελέσει το θέμα χιλιάδων ιστορικών εργασιών. Οι πάπες, οι καρδινάλιοι, οι επίσκοποι και οι ηγούμενοι, εκτός από χρυσό, συγκέντρωναν με μανία πολύτιμες πέτρες και κοσμήματα, που τα επιδείκνυαν με κάθε ευκαιρία.

Επειδή όμως η αντίθεση με το ρακένδυτο και πεινασμένο ποίμνιο της εκκλησίας ήταν καταφανέστατη και προκλητική, επί αιώνες οι θεωρητικοί της Καθολικής Εκκλησίας είχαν βαλθεί να κατασκευάσουν θεωρίες που δικαιολογούσαν αυτό τον απίστευτο πλούτο προβάλλοντας θεολογικά και χριστιανικά -δήθεν- κριτήρια. Άρχισαν λοιπόν να κατασκευάζουν θεωρίες, σύμφωνα με τις οποίες κάθε πολύτιμη πέτρα που υπήρχε πάνω στα δαχτυλίδια και στις ράβδους τους παρέπεμπε σε κάποια θεϊκή ιδιότητα και, ως εκ τούτου, οι πέτρες αυτές ήταν αγιασμένες.

Advertisment

Σύμφωνα με τους θεωρητικούς της Καθολικής Εκκλησίας, ο αμέθυστος ήταν ο καθρέφτης της ταπεινοφροσύνης, ο χαλκηδόνιος συμβόλιζε την ευλάβεια, ο ίασπις την πίστη, ο σαρδόνυχας το θείο μαρτύριο, ο σάπφειρος (ζαφίρι) την ελπίδα και την περισυλλογή, η βήρυλλος τη γνώση και τη μακροθυμία. Σύμφωνα με τον πάπα Ιννοκέντιο τον Γ΄, το ρουμπίνι δηλώνει την ηρεμία και την υπομονή, ο γρανάτης συμβολίζει την αγάπη. Ένας άλλος ιερωμένος, ονόματι Βρούνος, που οι καθολικοί είχαν ονομάσει άγιο, είχε διατυπώσει ολόκληρη πραγματεία για την ταύτιση των πολύτιμων λίθων και ορυκτών με τους κατοίκους των ουρανών.

Σύμφωνα με την πραγματεία του αγίου Βρούνου λοιπόν, που θεωρείται θέσφατο για τους καθολικούς, ο ακουαμαρίνης συμβολίζει τη θεολογική σοφία μέσα από την καθαρότητα των λάμψεών του, ο κάλαϊς σημαίνει χαρά, ο σαρδόνυχας συμβολίζει τα Σεραφείμ, το τοπάζι τα Χερουβείμ, ο ίασπις τους θεϊκούς θρόνους, ο χρυσόλιθος τις θεϊκές εξουσίες, ο όνυχας τις θεϊκές δυνάμεις, η βήρυλλος τη θεϊκή κυριότητα, το ρουμπίνι τους αρχαγγέλους και το σμαράγδι τους αγγέλους. Κι ακόμα, το κρύσταλλο συμβολίζει την καθαρότητα της ψυχής και του σώματος, το κεχριμπάρι την εγκράτεια, ο μαγνητικός λίθος την Παναγία, ο υάκινθος την ευσπλαχνία.

Με όλα τούτα η Καθολική Εκκλησία είχε καταλήξει σε μια θεωρία σύμφωνα με την οποία οι εκπρόσωποί της, όσο πιο πολλά κοσμήματα και πολύτιμους λίθους φορούσαν, τόσο πιο κοντά ερχόντουσαν στο Θεό, στους αγίους και στις ιδιότητές τους. Το δαχτυλίδι με τους αστραφτερούς λίθους στο δείκτη του δεξιού χεριού ήταν το σύμβολο της εξουσίας των καρδιναλίων και των ηγουμένων και όσοι τους πλησίαζαν δε φιλούσαν το χέρι αλλά το δαχτυλίδι. Οι αυθαίρετοι αυτοί συμβολισμοί επέτρεπαν στους ιερωμένους να ψάχνουν για όλο και ακριβότερα κοσμήματα, με τους μεγαλύτερους και πιο σπάνιους πολύτιμους λίθους, διότι αυτό τους έφερνε όλο και πλησιέστερα στο Θεό.

Λάβετε καθημερινά τα άρθρα μας στο e-mail σας

Σχετικά θέματα

Η παιδική λεκτική κακοποίηση ως ξεχωριστή μορφή κακοποίησης και οι επιπτώσεις της στην ενήλικη ζωή
«Το σώμα είναι σαν ένας καθρέφτης των σκέψεων και των συναισθημάτων» | Συνέντευξη με την ψυχοθεραπεύτρια Morit Heitzler
Μια “απλή” βόλτα
Λεξικό της Οξφόρδης: Επέλεξε το «Brain rot» για λέξη του 2024

Πρόσφατα Άρθρα

Εναλλακτική Δράση