Ζούσε κάποτε σε ένα πανέμορφο κάμπο ένας λαγός που είχε τη φωλιά του κάτω από ένα δέντρο που υπήρχε εκεί κοντά. Εκεί, υπήρχε μια τρύπα ανάμεσα στο έδαφος και τη ρίζα του δέντρου που ήταν τέλεια φωλιά για αυτόν και με προστασία. Κάθε φορά που έβγαινε από το σπίτι του κοιτούσε πάντοτε ψηλά. Τα άλλα μέλη της οικογένεια του έκαναν το ίδιο. Η διαφορά ήταν ότι οι άλλοι κοιτούσαν ψηλά για τυχόν απειλές από τον αέρα. Ο φίλος μας όμως κοιτούσε γιατί είχε ένα όνειρο. Ήθελε να πετάξει και να δει πως φαίνονται όλα από ψηλά. Έτσι ξεκινάει και η ιστορία μας.
Διαβάστε επίσης: Ο φτωχός και ο σοφός
Advertisment
Όπως κάθε μέρα ο φίλος μας ο λαγός βγήκε από τη φωλιά του και κοίταξε πάλι ψηλά, παρατήρησε όμως ότι πάνω στο πιο ψηλό κλαδί του δέντρου καθόταν ένας αετός και παραμόνευε για να βρει το επόμενο γεύμα του. Τότε του ήρθε του φίλου μας η πιο τρελή και ριψοκίνδυνη ιδέα: «Σήμερα είναι η ευκαιρία μου να πετάξω. Θα τρέξω προς το ανοιχτό κάμπο και τότε θα με δει ο αετός και θα έρθει να με αρπάξει για να με φάει. Θα τον παρακαλέσω προτού με φάει να με κάνει μια βόλτα πάνω στα φτερά του και θα πετάξουμε ψηλά, θα πραγματοποιηθεί επιτέλους το όνειρο μου. Ελπίζω μόνο να το δεχτεί».
Έτσι και έπραξε λοιπόν. Έτρεξε γρήγορα, τον αντιλήφθηκε ο αετός με την οξεία όραση του και πέταξε να τον αρπάξει. Όπου όπως ήταν αναμενόμενο τον άρπαξε. Τότε ο λαγός άρχισε τα παρακάλια. «Σε παρακαλώ του είπε άκουσε με πρώτα και μετά ότι θες κάνε» όπως ήταν γραπωμένος ανάμεσα στα αιχμηρά νύχια του άρχισε τότε να του εξηγεί.
Αφού τον άκουσε ο αετός σκέφτηκε «ας του κάνω αυτή τη χάρη, ούτος ή άλλως δεν έχει να πάει πουθενά, στο τέλος θα τον φάω». Ανέβηκε λοιπόν ο λαγός στην ράχη του, ανάμεσα στα φτερά του, και ξεκίνησαν για το μικρό ταξίδι ψηλά στον ουρανό. Ο λαγός ήταν πανευτυχής, μιας και μπορεί να ήταν οι τελευταίες του στιγμές. Από εκεί ψηλά έβλεπε όλο τον κάμπο, πιο πέρα υπήρχε ένα μεγάλο δάσος που ανάμεσα του κυλούσε ένα μεγάλο ποτάμι που έμοιαζε σαν ένα τεράστιο φίδι χωρίς κεφάλι. Ακόμα πιο μακριά φαινόταν ένα μεγάλο βουνό. Γύριζε το κεφάλι του δεξιά και αριστερά και κοίταζε τα πάντα, ακόμα δεν το πίστευε που ήταν και τι έκανε για να καταφέρει αυτό το πράγμα.
Advertisment
Ο φιλαράκος μας όμως δεν μπορούσε να φαγωθεί τώρα χωρίς να διηγηθεί στην οικογένεια και τους φίλους του όλα αυτά που είδε. Εκτός από γρήγορος ήταν και παμπόνηρος ο μικρός λαγός. «Φτάνει αρκετά είδα, πήγαινε με από εκεί που με πήρες για να τελειώνουμε με αυτό που άφησες στη μέση» είπε στον αετό. Έτσι ξεκίνησε η επιστροφή και έφτασαν στο μέρος από όπου ξεκίνησαν. Τον είχε πάει λοιπόν πολύ κοντά στη φωλιά του όπως ήλπιζε. Πήδηξε ο φίλος μας από την πλάτη του για να κατέβει και να τρέξει γρήγορα στη φωλιά του, αλλά ο αετός τον έπιασε στον αέρα με το ένα του πόδι και τον ακούμπησε στο έδαφος.
«Σου έκανα τη χάρη και έκανα αυτό που μου ζήτησες, τώρα είναι η ώρα να πάρω την επιβράβευση μου». Τα μάτια του αετού έλαμψαν από τη χαρά ότι θα φάει τώρα. «Πρέπει να σκεφτώ κάτι γρήγορα για να γλυτώσω. Δεν γίνεται, δεν πρέπει να φαγωθώ τώρα». Σκέφτηκε πολύ γρήγορα κάτι λοιπόν, παρόλο που η καρδιά του χτυπούσε σαν τρελή. Εκεί που ήταν έτοιμος ο αετός μας να φάει τον φίλο μας, είπε: «κάνε γρήγορα, ένας άλλος αετός βλέπω να έρχεται κατά πάνω σου για να με αρπάξει από εσένα», τότε ο αετός αφήνει τον λαγό και άρχισε να κοιτάει ψηλά και να ετοιμάζεται για μάχη. Εκεί βρήκε ευκαιρία ο μικρός μας και άρχισε να τρέχει όσο πιο γρήγορα μπορούσε μέχρι που έφτασε στη φωλιά του και γλύτωσε.
Κοιτούσε και ξανά κοιτούσε ψηλά ο αετός αλλά δεν έβλεπε κάτι. Μόλις κοίταξε κάτω για να μιλήσει στον λαγό είδε ότι είχε εξαφανιστεί. «Άτιμε λαγέ με κορόιδεψες. Δε θα το ξεχάσω ποτέ αυτό. Πάντα θα κοιτάω μέχρι να σε ξανά πετύχω και τότε δεν έχει λόγια, μια χαψιά θα σε κάνω».
Αυτή η ιστοριούλα μας διδάσκει ότι όσο δυνατός και αν είσαι, όσο αυτοπεποίθηση και αν έχεις και είσαι σίγουρος για τον εαυτό σου πάντα μα πάντα θα βρεθεί κάποιος να σου αποδείξει ότι ακόμα και ο πιο αδύναμος μπορεί κάποια στιγμή να σου αλλάξει τα σχέδια. Δε χρειάζεται να είναι πολύ δυνατός, απλά θα θωρακιστεί με πολύ θάρρος, θα χρησιμοποιήσει το μυαλό του και τις δυνατότητες που έχει ως άτομο και στο τέλος θα κερδίσει αυτός και θα χάσει ο άλλος. Όλα ανατρέπονται στη ζωή. Για αυτό και μόνο, πρέπει πάντα να ελπίζεις.
Άγγελος Παπαντωνίου
- Η σπηλιά των ψιθύρων - 27 Μαΐου 2017
- Κλεψύδρα ζωής, κόκκοι στιγμών - 26 Απριλίου 2017
- Το μάθημα του εαυτού μου - 9 Ιανουαρίου 2017
