Το Σεπτέμβριο του 1835 ο Κάρολος Δαρβίνος επισκέφτηκε τα νησιά Γκαλαπάγκος, όπου υπήρχαν σπάνιες προϋποθέσεις για να ολοκληρώσει τη θεωρία του για την καταγωγή και την εξέλιξη των ειδών. Στα απομονωμένα αυτά νησιά του Ειρηνικού, οι ζωντανοί οργανισμοί είχαν ακολουθήσει μια δική τους εξελικτική διαδρομή, με αποτέλεσμα το σύμπλεγμα αυτό να έχει μεταβληθεί σε ένα ζωντανό μουσείο βιολογίας. Τα είδη που υπήρχαν εκεί δε βρίσκονταν πουθενά αλλού στον κόσμο.
Όταν πήγε ο Δαρβίνος, στα περισσότερα νησιά δεν κατοικούσαν άνθρωποι, εκτός από τις σπάνιες περιπτώσεις που φαλαινοθήρες ή ψαράδες στάθμευαν για λίγο αναζητώντας τροφή και νερό. Ο μεγάλος φυσιοδίφης περιγράφει σ’ ένα σημείωμά του τη συμπεριφορά των πουλιών, που δεν είχαν μάθει ακόμα τι σημαίνει άνθρωπος. «Όλα τα πουλιά» γράφει ο Δαρβίνος «είναι εξαιρετικά ήμερα. Τσίχλες, σπίνοι, τρυποφράκτες και μυγοχάφτες πλησιάζουν τόσο κοντά, που μπορεί κανείς να τα σκοτώσει με μια βέργα και μερικές φορές, όπως έκανα εγώ, με ένα σκούφο ή με ένα καπέλο.
Advertisment
Διαβάστε: Κι όμως η Γη γυρίζει
Το ντουφέκι εδώ είναι εντελώς περιττό. Κάποτε έσπρωξα με την κάννη ένα γεράκι από ένα κλαδί δένδρου. Μια μέρα, καθώς ήμουν ξαπλωμένος, μια τσίχλα προσγειώθηκε στα χείλη ενός κυπέλλου που κρατούσα στα χέρια μου κι άρχισε πολύ ήσυχα να σιγοπίνει το νερό. Μου επέτρεψε μάλιστα να τη σηκώσω ψηλά, ενώ ήταν ακόμα καθισμένη στο σκεύος.
Φαίνεται ότι τα πουλιά σε αυτό το αρχιπέλαγος, καθώς δεν έχουν ακόμα μάθει ότι ο άνθρωπος είναι πιο επικίνδυνο ζώο από τη χελώνα ή τον αμβλύρυγχο, δεν τον φοβούνται, με τον ίδιο τρόπο που στην Αγγλία δειλά πουλιά όπως οι κίσσες δε φοβούνται τις αγελάδες και τα άλογα που βοσκούν στα λιβάδια.
Advertisment
Στη νήσο του Καρόλου –είχε τότε έξι μόλις χρόνια που εποικίστηκε- είδα ένα αγόρι να κάθεται δίπλα σε ένα πηγάδι με μια βέργα στο χέρι του. Κάθε τόσο σήκωνε ανέμελα τη βέργα και σκότωνε τα περιστέρια και τους σπίνους που πήγαιναν να πιουν νερό. Είχε ήδη σχηματίσει ένα μικρό σωρό από αυτά για το γεύμα του, κι όμως δεκάδες πουλιά συνέχιζαν να φτερουγίζουν γύρω του. Όπως μου είπε, συνήθιζε πάντα να περιμένει σε εκείνο το πηγάδι, για τον ίδιο το σκοπό».
Διαβάστε ακόμη: Το μέλι στην αρχαιότητα
Οι μελέτες του Δαρβίνου στην Αυστραλία, στα Γκαλαπάγκος και στη Νότιο Αμερική του επέτρεψαν να διατυπώσει την ανατρεπτική για την εποχή του θεωρία για την καταγωγή των ειδών, που, εμπλουτισμένη με τις νεότερες επιστημονικές ανακαλύψεις, γίνεται απολύτως αποδεκτή ως σήμερα.
Ευτυχώς που το 1835 τα μέσα επικοινωνίας ήταν πενιχρά, διαφορετικά η συμπεριφορά των πουλιών των Γκαλαπάγκος θα έφθανε ως τα αυτιά των κυνηγετικών συλλόγων και δεν θα είχαμε σήμερα «εξελικτικές θεωρίες». Θα έβαζαν τα ταλαίπωρα νησάκια στο πρόγραμμα και θα είχαν ξεκληρίσει όλες τις ιπτάμενες αποδείξεις της καταγωγής και της εξέλιξης των ειδών.
[toggle title="Πηγή"]
Μια σταγόνα ιστορία Δημήτρη Καμπουράκη εκδόσεις ΠΑΤΑΚΗ
[/toggle]
