Βρίσκοντας τον Έρωτα
«O έρωτας δε βρίσκεται στον άλλο, είναι μέσα σε μας τους ίδιους, εμείς τον ξυπνάμε. Αλλά για να τον ξυπνήσουμε, χρειαζόμαστε τον άλλο» – P.Coelho
Advertisment
Τι να ‘ναι αυτό που έρωτα το λένε; Ας θυμηθούμε: θέλεις να βλέπεις τον άλλον κάθε λεπτό. Θέλεις να είσαι μαζί του, πλάι του. Θέλεις να κάθεσαι μαζί του αγκαλιά με τις ώρες. Όταν τον βλέπεις, φτιάχνει η μέρα σου. Όταν τον βλέπεις, νιώθεις καλά. Όταν τον βλέπεις, ξεχνάς τα προβλήματα. Όταν τον βλέπεις, νιώθεις χαρά. Όταν τον βλέπεις, ο χρόνος σταματάει, και μπαίνεις σε ένα άχρονο σύμπαν, ένα σύμπαν έξαψης, αγάπης, τρυφερότητας, γαλήνης, ευδαιμονίας.
Τι είναι τελικά αυτό που βρίσκουμε στον έρωτα; -τι είναι τελικά αυτό που μας έλειψε; Πώς ο έρωτας είναι ικανός να χρωματίσει μια ζωή που πριν μπορεί να ζούσαμε στις αποχρώσεις του γκρι; Τι, τελικά, ερωτευόμαστε;
Δείτε επίσης: Έρωτας θεός, αιώνια ετών 7
Advertisment
Μέσα στον έρωτα βρίσκουμε, την κινητήριο δύναμη για ζωή. Είναι μια κινητήριος δύναμη που πηγάζει από ένα χώρο που υπάρχει μέσα μας, αλλά που έχουμε ξεχάσει να τον συντηρούμε, έχουμε χάσει την επαφή μας με αυτόν. Δεν αφορά την εξωτερική πραγματικότητα και τους στόχους που θέλουμε να πετύχουμε.
Αυτός ο χώρος αφορά, το νιώσιμο, τη χαρά του απλά να υπάρχεις. Την απόλαυση του να υπάρχεις. Αυτό είναι που τον κάνει «μαγικό»! Εκεί—δε σκεφτόμαστε—νιώθουμε! Είναι ένας.. «παράλογος» κόσμος! Το μυαλό κάνει στην άκρη και η αίσθηση νικά. Για λίγο, «αφηνόμαστε». Τι θα πει πλέουμε σε πελάγη ευτυχίας; Ότι ο χρόνος, γίνεται άχρονος! Δε μας νοιάζει τι έγινε χτες-δεν μας νοιάζει τι θα γίνει αύριο—απλά υπάρχουμε στη στιγμή, και επιτρέπουμε το να απολαμβάνουμε!
Τώρα, μπορεί να κάνουμε διαλογισμό κάθε μέρα, και πάλι να μη βρίσκουμε αυτήν την αίσθηση. Μιλάμε γι αυτές τις στιγμές των ερωτευμένων, της ατόφιας χαράς. Όσο απατηλός ξέρουμε ότι είναι, κανείς και τίποτα δεν μπορεί να τον ξεπεράσει-εκείνες τις στιγμές. Τι ερωτευόμαστε; Τι ερωτευόμαστε; Αλήθεια, σκέψου..
Οι ψυχολόγοι λένε ότι ερωτευόμαστε το κομμάτι μας που βλέπουμε στον άλλον. Οι ψυχολόγοι λένε ότι ερωτευόμαστε, στην ουσία, τον εαυτό μας. Ότι ερωτευόμαστε, το «δράμα» της ζωής μας, που το καθρεφτίζει ο άλλος. Και ποιον τον νοιάζει; Αρκεί να ζήσει, να βιώσει εκείνη τη στιγμή, το όνειρο! Ψεύτικο; Αληθινό; Είναι όμως μια δύναμη, που μπορεί να κυριαρχήσει πάνω μας. Χάνουμε το έλεγχο! Επιτέλους!
Αγάπη, αγάπη, αγάπη. Τελικά, μήπως αυτό ψάχναμε; Μήπως είναι ο έρωτας, μια ακόμα θέση ζωής; Τι σημαίνει όταν δεν ερωτευόμαστε; Όταν δεν μπορούμε να ερωτευτούμε; Είναι μόνο επειδή «δεν βρίσκουμε το κατάλληλο άτομο»; Επειδή σε αυτήν την εποχή που ζούμε «πάρα πολύ δύσκολα μπορούμε να βρούμε κάποιον εύκαιρο και άξιο να ερωτευτούμε»; Ίσως οι ποιητές, μπορούν να ζουν κάθε μέρα ερωτευμένοι..
Η σκοτεινιά, η δυστυχία, το αδιέξοδο, η δυσκολία, βρίσκονται εκεί έξω. Όλη η κοινωνία συντελεί, για να συντονιζόμαστε με αυτά. Μας καταβάλει. Πονάμε. Κλείνουμε. Τελικά, ζούμε κλεισμένοι στους φόβους μας.
Αν περάσαμε περιόδους της ζωής, κλειστοί στον έρωτα; Βεβαίως! Εύκολο πράγμα είναι να ανοίξεις; Μπα. Για κάποιους λόγους έκλεισες, μαζεύτηκες, απομακρύνθηκες, αποξενώθηκες. Το σώμα ακολουθεί. Η σεξουαλική διάθεση, επίσης. Τότε έχουμε όλον το χώρο να τον διαθέσουμε στη δυσκολία, στο μάταιο της ζωής, στο αδιέξοδο. Το πιο εύκολο πράγμα! Όλοι μας θέλουν κλειστούς και δυστυχισμένους.
Όμως, η κινητήριος δύναμη της ζωής, κάπου εκεί βρίσκεται μέσα μας. Είναι η αίσθηση-όχι η σκέψη- που μας κάνει να πηγαίνουμε μπροστά. Ο λόγος για τον οποίο τραγούδια, ποιήματα, έργα γράφονται. Ο έρωτας μας φέρνει ξανά εκεί, αν είμαστε έτοιμοι να ανοίξουμε, αν είμαστε έτοιμοι να τον δεχτούμε. Πόσο, αλήθεια, έτοιμοι είμαστε;
Γιατί, άραγε, ένας ερωτευμένος, είναι ελκυστικός; Πώς θα ανοίξουμε τα μάτια μας ξανά, στη ζωή που μας έλλειψε; Αυτή που κατανοούμε με τα μάτια, όχι αυτήν για την οποία μιλάμε. Χωράει μέσα μας ο έρωτας; Του δίνουμε χώρο; Μα, πιο εύκολο είναι να κλαις παρά να γελάς; Τι στο καλό!
Στο ψυχόδραμα λέμε, ότι ρόλος του “lover of life”, είναι ένας κυρίαρχος, progressive ρόλος στη ζωή, ένας ρόλος με υπο-ρόλους που σε πάνε μπροστά στη ζωή. Θέλουμε να αναπτύσσουμε τους ρόλους μας εκεί, θέλουμε να διευρύνουμε την ικανότητά μας να είμαστε «εραστές της ζωής». Γιατί τότε ανοίγουμε στη δημιουργικότητα. Βιώνουμε τη ζωή, με νόημα, δίνοντας αξία.
Φέρε μου λίγο έρωτα, σαν αλάτι, να ξαναβρώ τα χρώματα της γης, μαλακός, άξιος, να βγω με θέληση πολεμιστής του κόσμου, να πασπαλίσω με όνειρο όσα το μυαλό μου ποτέ δεν τόλμησε να φανταστεί, να αφεθώ, να νιώσω την αγάπη!
«Είμαστε απ΄την ύλη, που ‘ναι φτιαγμένα τα όνειρα» – W.Shakespeare
- Ψυχοθεραπεία: Ένας τόπος ασφαλής να εκφραστείς και να μάθεις… για μια καλύτερη ζωή - 12 Νοεμβρίου 2020
- Κρίσεις: Τα στάδιά τους και πώς να τις διαχειριστούμε - 13 Ιουνίου 2020
- Ο σκίουρος και η Ροδακινιά: Ένα αλληγορικό παραμύθι για τις ανθρώπινες σχέσεις - 6 Νοεμβρίου 2017
