«Η υπερβολή βλάπτει σοβαρά την υγεία». Σοβαρά;
Δε ξέρω αν ο όρος «drama queen» περνά απλά και αβίαστα στο DNA μας, χωρίς καν να ζητήσει την ευγενική μας χορηγία, δε ξέρω αν αυτή η «ταμπέλα» που τόσο πολύ φορέθηκε σε πάσης φύσεως πλάσματα και μισήθηκε τόσο πολύ τους άξιζε, δε ξέρω αν τελικά υφίσταται κιόλας όπως πολύ θέλουν να πιστεύουν, αυτό το οποίο όμως γνωρίζω καλά είναι πως τέτοιου ύφους ορισμοί είναι ιδιαιτέρως πιασάρικοι και με το που σκάσουν μύτη στο λεξικό της ζωής μας, τους χρησιμοποιούμε χωρίς όρια και με βάση αυτούς ετικετοποιούμε ανθρώπους και καταστάσεις. Τέτοιοι είμαστε.
Advertisment
Διαβάστε επίσης από τη Μάρη Γαργαλιάνου
Ό,τι μας ξενίζει, το αφήνουμε στην άκρη και αυτό, στην καλύτερη των περιπτώσεων. Στη χειρότερη και την πιο συνήθη κρίνουμε, κρίνουμε, κρίνουμε. Τι σας λέω… Τα ξέρετε. «Drama queen». Ή αλλιώς ο υπερβολικός της υπόθεσης. Η τύπισσα που της σπάει το νύχι και βάζει τα κλάματα. Αυτή που περιμένει διακαώς τρεις μέρες τώρα ένα μήνυμα που δεν ήρθε ποτέ και κάνει ένα σωρό σενάρια για το τι και το γιατί. Αυτός που κλείνεται σπίτι κάτι βράδια Σαββάτου αγκαζέ με μουσικές «σκοτεινές» κι ένα ποτήρι κρασί ανά χείρας. Αυτή που κλαίει τη μοίρα της έναν ολόκληρο χρόνο γιατί δεν κατάφερε ποτέ να αποδεχτεί ότι υπήρξε «δεύτερη». Αυτός που κρυφά δακρύζει από συγκίνηση και φόβο. Εσύ που αυτή τη στιγμή με διαβάζεις και αναρωτιέσαι που το πάω…
Εκεί που το πάω φίλε μου, εκεί είσαι ακριβώς αν θες να λέγεσαι άνθρωπος που ζει με πάθος. Στο δράμα. Και την υπέροχή του υπερβολή. Που μπορεί σταδιακά να σε πνίξει, ακόμα και να σε τρελάνει, όμως εσύ θα επιμείνεις και θα τη βιώσεις τόσο έντονα τη χαρά, τη λύπη, την απώλεια, το πένθος και τον πόνο του, τον έρωτα και την αγάπη. «Οι υπερβολικοί είναι βαρετοί». «Η υπερβολή κάνει κακό». «Ο υπερβάλλων χάνει στιγμές απ’ τη ζωή του, γιατί μέσα από τα σενάρια και τους φόβους του εν τέλει δε ζει». Ίσως… Εσύ όμως; Για πες μου… κολλώντας του αυτήν την ταμπέλα κατά πόσο τον βοηθάς να το κάνει; Πως τον «οδηγείς» να βγει απ’ τη «μαυρίλα»; Τόσο πολύ ενδιαφέρεσαι…!
Η υπερβολή θα μου πεις έχει και τα όρια της και όλοι λίγο πολύ παίζουμε με αυτά καθημερινά, όμως αλήθεια αναρωτιέμαι αν αυτή η «υπερβολή» τελικά βλάπτει όντως σοβαρά την υγεία. Έχω παίξει αρκετά μαζί της η αλήθεια είναι και πολλές φορές σε καλό δε μου βγήκε, όμως να… χάρη σε αυτήν αισθάνομαι πως ξεκινώ ειλικρινά να βρίσκω τα προσωπικά μου όρια και αυτό ξέρεις, είναι κάτι που χτίζεται. Δεν προϋπάρχει. Δε γεννηθήκαμε με αυτόματο τσιπάκι ορίων μέσα μας. Το βρίσκουμε με τον καιρό. Αισθανόμαστε. Εφοδιαζόμαστε με αντίληψη. Αρκεί να έχουμε ανοιχτά μάτια, αυτιά και καρδιά. Α, και μυαλό. Ένα ψήγμα έστω υπερβολής δε νιώθεις πως βοηθά; Πως σε κάνει πιο ζωντανό, πιο δραστήριο, πιο «άνθρωπο»;
Τελικά, αλήθεια δε ξέρω πιο πολύ τι ωφελεί. Να προσπερνάς αμέριμνος καταστάσεις, να μη δίνεις όση σημασία τους αρμόζει και να σκληραίνεις με τον καιρό όλο και περισσότερο, χτίζοντας άμυνες και κάνοντας «focus» στο εγώ σου, ή με μιαν υπερβολή παραμάσχαλα να ζεις εντόνως και με ιδιαίτερο πάθος, πάντοτε με κίνδυνο η ίδια η υπερβολή να σε τρελάνει, όσο επίσης σε «ευαισθητοποιεί» και σε εμπλουτίζει με τη μαγική έννοια της ενσυναίσθησης; Αυτό που ξέρω είναι πως και τα δυο, εγκυμονούν κινδύνους. «Όρια», θα μου πείτε ξανά. Ναι, αλλά με κάποιον τρόπο πρέπει να δοκιμαστούν! Τελικά το «τι βλάπτει σοβαρά την υγεία», το μαθαίνεις αφού «παίξεις» μαζί τους. Αν δεν το κάνεις, τα «ξαφνικά» σου χτυπούν απρόσκλητα την πόρτα και αν κάποια στιγμή γίνει αυτό, μην αναρωτηθείς «Για ποιoν χτυπά η καμπάνα»!
- Όταν εκτιμάς αυτό που έχεις, εκτιμάς αυτό που έχω χάσει εγώ - 8 Ιανουαρίου 2021
- Τουλάχιστον έχεις την υγειά σου! - 13 Νοεμβρίου 2020
- Καμιά φορά η σιωπή είναι η πιο δυνατή ερώτηση - 27 Αυγούστου 2020
