«Amor Fati»
Από παιδί επίμονα με ενοχλούσε
αυτή η Φωνή.
Γύρευε με λύσσα.
Απαιτούσε με μανία
να μάθει:
«Γιατί σε μένα; Γιατί;»
Advertisment
Ώσπου μια μέρα με ξύπνησαν τα γέλια της.
Καθόταν πάνω στο αναπηρικό.
Έπινε καφέ με τις ρόδες του.
Ήταν η πρώτη φορά που την άκουσα να γελά.
Την κοίταξα κατάματα.
Κατάστηθα.
Εκείνη τη στιγμή κατάλαβα,
προς τί
η ερώτηση
όλα αυτά τα χρόνια,
όλες αυτές τις νύχτες.
«Amor Fati»
της απάντησα.
Αυτό ήταν.
Ησύχασε.
Από τότε, δε με ενόχλησε ποτέ.
Έπαψε πια να’ ναι λυσσασμένη. Δεν έχει λόγο.
Μοναχά την ακούω κάθε βράδυ να γελάει.
Advertisment
Γελάει,
μαζί με τον καλύτερό της φίλο,
μαζί μ’ αυτές τις δυο τις ρόδες.
Αχ πόσα χρόνια μου πήρε να καταλάβω
πως καλύτερος φίλος για τον καθένα μας
είναι και κάτι άλλο.
Γλωσσολόγος, με μεταπτυχιακή ειδίκευση στην Ψυχογλωσσολογία και τη Διαχείριση Ανθρώπινου Δυναμικού και πρόσφατη μετεκπαίδευση στην Ανασυνδυασμένη - Εκλεκτική Συμβουλευτική και Ψυχοθεραπεία. Η ποίηση και η ψυχοθεραπεία είναι ό,τι μου δείχνει να βλέπω καθαρότερα.
Latest posts by Άννα Ιωαννίδου (see all)
- Αγχώδης Κατάθλιψη: «Κακή Ζαριά / μόνη στέκει πια η έβδομη πλευρά» - 17 Απριλίου 2020
- Μη φοβηθείς να κοιτάξεις στον καθρέφτη. Εκεί μόνο θα βρεις εσένα - 31 Δεκεμβρίου 2019
- Σε αυτή τη στροφή δε θα σε περιμένει… - 27 Νοεμβρίου 2019
