Οι «απουσιάζοντες παρόντες»
Άρθρο της Αλεξάνδρας Προβατίδου
Advertisment
Λοιπόν, ας ανασκουμπωθούμε, ήρθε η ώρα. Θα καθίσουμε αναπαυτικά στην πολυθρόνα του μυαλού μας και θα αποφασίσουμε πως ήρθε η στιγμή να προβούμε σε συνταρακτικές αποκαλύψεις! Κοιτάξτε γύρω σας. Κοιτάξατε; Έκτακτα! Τι αντικρίζετε; Οι περισσότεροι από εσάς ανθρώπους, εκτός από κάποιους τυχερούς που αντικρίζουν το κενό ή κάποιο συμπαθές τετράποδο. Με τους πρώτους λοιπόν θα ασχοληθούμε. Μολύβι και χαρτί ανά χείρας και ξεκινάμε.
Σύμφωνα με τα μέχρι τώρα δεδομένα, τα ανθρώπινα όντα μπορούν να διακριθούν σε συμπαθή και αντιπαθή, σε έξυπνα και ανόητα, σε ευαίσθητα και κυνικά, σε δυναμικά και άβουλα, σε ευχάριστα και βασανιστικά αντιπαθή, σε vegetarian και παμφάγα, σε μανιώδεις καπνιστές και σε φανατικούς αντικαπνιστές, σε αναρχικές φύσεις και σε πιστούς εφαρμοστές του νόμου, σε «έχοντες και κατέχοντες » και σε βιοπαλαιστές, σε θεοσεβούμενους και άθεους, σε μορφωμένους και σε αμόρφωτους, σε εργαζόμενους και ανέργους -αυτή η διάκριση ομολογουμένως είναι πολύ δημοφιλής στις μέρες μας- και σε τόσες άλλες κατηγορίες.
«Ο θάνατος της ομιλίας»: Μια υπέροχη animation ταινία για την επικοινωνία
Advertisment
Αναρωτήθηκες όμως ποτέ φίλτατε αναγνώστη ποια είναι η θεμελιώδης διάκριση των ανθρωπίνων όντων; Διακρίνω έναν δισταγμό και υποψιάζομαι πως δεν ξέρεις, γεγονός απολύτως φυσιολογικό, αφού μια τέτοια βαθιά γνώση απαιτεί πολλά χρόνια συναναστροφής και παρατήρησης του ανθρώπινου είδους.
Θα σε κατατοπίσω αμέσως. Η θεμελιώδης διάκριση είναι η εξής: οι άνθρωποι διακρίνονται σε παρόντες, απόντες και σε απουσιάζοντες παρόντες. Οι δύο πρώτες κατηγορίες είναι σαφείς, ξεκάθαρες και μοιραία προκαθορισμένες να πορεύονται μαζί με την εφήμερη ύπαρξη μας, να εναλλάσσονται μεταξύ τους χαρίζοντας μας στιγμές απρόσμενης ευτυχίας, ανείπωτης ανίας ή βαθιάς θλίψης, ανάλογα με την περίσταση. Η τρίτη όμως είναι σωστή πρόκληση, πρώτα να την ανακαλύψεις και έπειτα να την κατανοήσεις! Ίσως κάπου εδώ να άρχισες να νιώθεις κάπως άβολα, μήπως γιατί αρχίζεις να αντιλαμβάνεσαι τι εννοώ;; Όπως και να έχει, μην σηκωθείς από την πολυθρόνα σου ακόμα, κάνε λίγο υπομονή.
Τους παρόντες και τους απόντες τους ξεχωρίζεις εύκολα. Άνθρωποι που μένουν και άλλοι που φεύγουν ίσως για να ξανάρθουν αργότερα ίσως και όχι. Μπορείς να τους αναγνωρίσεις, τους αποδέχεσαι και τους κατατάσσεις με ευκολία σε μια από τις δυο κατηγορίες και αυτό παραδέξου το, σε γλιτώνει από πολλές ώρες προβληματισμού και περισυλλογής! Τι γίνεται όμως με τους απουσιάζοντες παρόντες; Εδώ η κατάσταση είναι σαφώς δυσκολότερη. Οι απουσιάζοντες παρόντες είναι άνθρωποι που βρίσκονται ολοζώντανοι δίπλα σου, με σάρκα και οστά, τους αγγίζεις, νιώθεις την μυρωδιά τους, τους μιλάς.
Και αυτοί όμως δεν κάθονται άπραγοι! Σε ακούν, σε κοιτούν στα μάτια, σε παρηγορούν, σου προσφέρουν απλόχερα υλικά αγαθά ή συναισθήματα, διακηρύσσουν με πάθος πως είναι εκεί για εσένα έτοιμοι να σε συντρέξουν στα δεινά αλλά και να μοιραστούν την μεγάλη σου χαρά. Μέχρι εδώ όλα τέλεια. Γιατί όμως εσύ νιώθεις αυτό το απροσδιόριστο αίσθημα της μοναξιάς όταν βρίσκεσαι μαζί τους; Γιατί πίσω από το συγκαταβατικό βλέμμα διαισθάνεσαι την αφόρητη πλήξη τους;
Γιατί πίσω από τα λόγια παρηγοριάς και τις ζεστές αγκαλιές διακρίνεις μια τεράστια αδιαφορία; Αλλά και πίσω από τα φωτεινά τους χαμόγελα, ξέρεις αυτά που φορούν στις μεγάλες σου στιγμές, ακόμη και τότε βλέπεις να αχνοφαίνεται ο ανταγωνισμός τους; Μήπως κάτι δεν πηγαίνει καλά με εσένα; Μήπως είσαι από αυτούς που υπεραναλύουν τα πράγματα και έχουν υπερβολικές απαιτήσεις από τους άλλους;
Αν γνέφεις καταφατικά αυτή τη στιγμή, συγχαρητήρια! Μόλις ανακάλυψες τους απουσιάζοντες παρόντες, αν και έχω την αίσθηση πως πάντα τους ήξερες. Και εδώ ακριβώς έγκειται η επικινδυνότητα της τρίτης κατηγορίας. Τους ξέρεις, τους διακρίνεις, αλλά δεν τους αποδέχεσαι ποτέ. Επιμένεις να τους ονοματίζεις παρόντες, να προσπερνάς το γεγονός ότι είναι εκεί, αλλά ταυτόχρονα δεν είναι, να κατηγορείς μανιωδώς τον εαυτό σου για την θολωμένη κρίση σου, πλημμυρισμένος από ενοχές που μπόρεσες να σκεφτείς έτσι για ανθρώπους σαν αυτούς. Δυσάρεστα νέα: το μόνο που καταφέρνεις είναι να διαιωνίζεις την μοναξιά σου από φόβο και δειλία να εκφράσεις αυτό που πραγματικά νιώθεις!
Πώς θα σου φαινόταν αυτή η ιδέα αλήθεια; Να πεις ξεκάθαρα στους «καρδιακούς» φίλους σου, στα «λατρεμένα» αδέρφια σου, στον «μεγάλο» σου έρωτα, στους «ενθαρρυντικούς» γονείς σου, στην «καλοκάγαθη» γειτόνισσα, στον «ευγενικό» υπάλληλο, στον «εξαιρετικό» γιατρό σου και γιατί όχι ακόμη και στον «υποστηρικτικό» ψυχαναλυτή σου-αυτό ομολογουμένως αξίζει να το δει κανείς για να ευθυμήσει- πως τους έχεις καταλάβει!
Να βροντοφωνάξεις πως καταλαβαίνεις ότι σε ακούν αλλά δεν σε ακούν, πως σε συμπονούν αλλά δεν το κάνουν, πως σε κατανοούν αλλά ούτε κατά διάνοια αντιλαμβάνονται τι λες, πως χαίρονται με την χαρά σου αλλά τους είναι τελείως αδιάφορη, πως λυπούνται με τη λύπη σου αλλά όχι για πολύ, μόνο μέχρι να στρέψεις το βλέμμα σου αλλού.
Και αν άρχισες να φλερτάρεις ήδη με την ιδέα αυτή, κάνε την πραγματικότητα! Γιατί οφείλω να σου κάτι και θέλω να φανείς εχέμυθος! Ακόμα και να ουρλιάξεις μπροστά τους την αλήθεια σου, δεν δίνουν δεκάρα. Θα γίνουν παρόντες μόνο για μια στιγμή, ίσα ίσα για να κατανοήσουν πως το πλάσμα που έχουν μπροστά τους κατάφερε να τους αντιληφθεί- αφού συνήθως υποτιμούν την αντίληψή σου- θα σκεφτούν πως την επόμενη φορά επιβάλλεται να είναι πιο προσεκτικοί και ύστερα θα αφεθούν ξανά στην απουσία τους.
Εσύ όμως θα το έχεις πια αποδεχτεί, δεν θα χρειάζεσαι δεκανίκια, το τοπίο θα έχει ξεθολώσει, θα μπορείς πλέον να λες με περηφάνια πως οι άνθρωποι της ζωής σου χωρίζονται σε δύο κατηγορίες, τους παρόντες και τους απόντες. Αν πάλι είσαι οπαδός της ποικιλομορφίας, θα σου συνιστούσα κάτι τελευταίο, να ψάξεις να βρεις μία άλλη, τρίτη κατηγορία, εξαιρετικά σπάνια βέβαια, αλλά ανεκτίμητα πολύτιμη αν καταφέρεις να την συναντήσεις, τους «παρόντες εν τη απουσία τους»… αυτούς που λείπουν αλλά είναι πάντα εδώ για εσένα…
- Χαμηλές πτήσεις - 27 Ιουλίου 2017
- Στη ρωγμή του χρόνου - 12 Ιουλίου 2017
- Οι πολύχρωμοι φίλοι της καρδιάς μας - 21 Μαΐου 2017
