Είναι ο φόβος που ζητάει από τη ζωή σου
λίγο ακόμα πιο πολύ
Γράφει ο Βασίλης Καλαντζής – Φοιτητής Ιατρικής
Advertisment
Στην κυριολεξία φοβόμαστε πολύ μερικές φορές όταν το άγχος, η ανασφάλεια, το φαινομενικό τέλμα, η απόγνωση, η έλλειψη κατανόησης από τους άλλους, μας καταβάλλουν και μας πετάνε σε μια γωνία αβοήθητους και μοναχικούς. Είναι αυτό που λέει ο Σταμάτης Μορφονιός:
“Είναι ο φόβος που σε διώχνει, ο φόβος σε σκορπάει, ο φόβος σε κρατάει με την πόρτα κλειστή, είναι ο φόβος που διατάζει, που ζητάει από τη ζωή σου λίγο ακόμα πιο πολύ”.
Ε λοιπόν, πρέπει να καταλάβουμε ότι είμαστε φυγάδες, και όχι ταξιδιώτες. Πόσες φορές μέσα στη μέρα λέμε ψέματα στον εαυτό μας για το πόσο προσπαθούμε για κάτι, ή ακόμα και στους γύρω μας όταν περιαυτολογούν, μιλάνε για τα κατορθώματά τους ή για κάτι ανούσιο που δεν θα διαμορφώσει ένα κλίμα συζήτησης, δεν θα μας προσφέρει κάτι, για το πόσο ενδιαφέρον είναι αυτό που λένε, και δεν βρίσκουμε το σθένος να εκφράσουμε την αλήθεια μας απλά με μια φρασούλα που θα έλυνε το γόρδιο δεσμό μέσα μας.
Advertisment
Το άγχος της αλλαγής: Ο εχθρός μέσα σου!
Πόσοι από εμάς στην προσπάθειά μας να είμαστε προσφιλείς στους γύρω μας, προσαρμόζουμε το χαρακτήρα μας, το χιούμορ μας στην παρέα για να κυλήσει ομαλά η ώρα χωρίς να δυσαρεστήσουμε κανέναν, είτε άλλοτε από ματαιοδοξία χτίζουμε σχέσεις κάλπικες, εφήμερες για να πετύχουμε τον σκοπό μας. Ε λοιπόν φοβόμαστε να μείνουμε μόνοι μας, το γνωρίζουμε καλά μέσα μας, και οι μεν που επιλέγουν να ζήσουν με έναν συγκεκριμένο κοινωνικό περίγυρο και οι δε που επιλέγουν την υποτιθέμενη μοναξιά. Είναι στη φύση μας να αλληλεπιδρούμε, είναι στη φύση μας (για μένα τουλάχιστον), να προσπαθώ να εκφράζομαι, να προσφέρω και να συμμετέχω στα κοινωνικά, με προοπτική πρώτα από όλα την αγάπη, την αποδοχή.
Εδώ οι απόψεις διίστανται: κάποιοι αναζητούν χειροκροτητές και οπαδούς, μόνο και μόνο για να μην βρεθούν με έναν αντάξιό τους ή ακόμα “χειρότερα” για αυτούς, με κάποιον καλύτερο, ή εν πάση περιπτώσει ψυχικά και σωματικά πιο υγιή. Τρέμουν λοιπόν αυτού του είδους οι άνθρωποι να συναναστρέφονται με ανθρώπους που πιστεύουν σε ιδανικά, πετυχαίνουν κοινωνικά και καταφέρνουν να ταρακουνήσουν λίγο τα στεγανά των υπολοίπων.
Προς αποφυγήν παρεξηγήσεων, κανείς δεν είναι τέλειος, η ουσία είναι η συνειδητοποίηση αυτής της ατέλειας που μετουσιώνεται μεταγενέστερα σε πράξη. Μας αρέσει η φατρία, ο οπαδισμός, η πίστη κάπου, μας βολεύει ξέρετε, για να μην χρειαστεί να σκεφτούμε, να αντιμετωπίσουμε το φόβο μας, μπαίνουμε λοιπόν πίσω από τοίχους, φυλαγόμαστε. “Μα καλά εγώ θα ξεχωρίσω, εγώ θα κάνω τη διαφορά, τι είναι αυτά που λες είμαι ανεπαρκής, φταίει η παιδεία μου, αυτοί που την διαμορφώνουν, κοίτα γύρω σου τι ωραία που κυλάνε όλα, γιατί να αλλάξει. Λάου λάου, δεν χρειάζεται να αποκτήσω παραπάνω ευθύνες, άσε, θα αναθέσω σε κάποιον άλλον την ευθύνη για αλλαγή, πού θα πάει, θα γυρίσει ο τροχός…”
Σαφώς και υπάρχει έλλειμμα παιδείας, σαφώς και υπάρχει ανεπάρκεια συνολικά στον κόσμο, το πρόβλημα είναι μονίμως τα άλλοθι που δίνουμε συνέχεια στον εαυτό μας, και τελικά έρχεται η φίλη αναβλητικότητα, και ενώ έχουμε αντιληφθεί την ανεπάρκεια, μένουμε στάσιμοι και καταγγελτικοί. 27 και χρόνια (;), αντιληφθήκαμε δια της δύσκολης οδού, τα τελευταία χρόνια την πλασματική ευμάρεια, τις “ίσες ευκαιρίες” και την οικονομική σταθερότητα.
Ξέρετε, τον Χριστό, που αντιπροσώπευε την κοσμική ενέργεια, τη ζωή, την ισορροπία, την αγάπη, τον δολοφονήσαμε, ξέρετε γιατί; Όχι για 30 αργύρια, αλλά γιατί αντιπροσώπευε αυτό που αδυνατούμε να γίνουμε, αυτό που αντιπροσωπεύει την αλήθεια, τη δίκαιη μεταχείριση των ανθρώπων από ανθρώπους, την αγάπη, την αλλαγή, τη ΝΙΚΗ ΤΟΥ ΦΟΒΟΥ. Προτιμήσαμε λοιπόν σαν ανθρώπινο γένος να τον ονομάσουμε βασιλιά των Ιουδαίων, λυτρωτή, Πολεμιστή για χάρη μας, ενώ ο ίδιος έλεγε “ΣΥ ΕΙΠΑΣ”, εσύ το λες.
Εσύ καταραμένε ανθρωπάκο έψαχνες να θυσιάσεις τον Σωτήρα που μόνος σου έφτιαξες στο μυαλό σου, εσύ ο ίδιος δολοφόνησες ξανά τον Χριστό με την ιερά εξέταση, με δύο Παγκόσμιους Πολέμους, με ολοκαυτώματα, εσύ έντυσες με μυστικισμό και μεταφυσική διάσταση την ιστορία του Χριστού. Εσύ λοιπόν προτιμούσες την αδράνεια από την εξέλιξη σε κομβικά σημεία της ιστορίας του γένους μας, ξέρεις γιατί, επειδή ΦΟΒΑΣΑΙ να πάρεις πρωτοβουλία, θέλεις δόγματα, στεγανά και έτοιμη σκέψη. (Βίλχεμ Ράΐχ: Η Δολοφονία του Χριστού).
Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο δολοφονούμε κάθε μέρα τον Χριστό, που αντιπροσωπεύει την εξέλιξη, το νέο, την ανατροπή, την αλλαγή τρόπου ζωής, μέσα μας. Όχι, πρέπει να μπει τέρμα, πρέπει να σταματήσει η αναμονή του Μεσσία, οφείλουμε να σταματήσουμε να δίνουμε άλλοθι στο έρμαιο που λέγεται λαός. Δεν πρόκειται για έρμαιο, εμείς αφιερώνοντας τη ζωή μας κατά το μέγιστο στην αλλαγή, διαμορφώνουμε το μεγαλύτερο κομμάτι της μοίρας μας. Να μη δώσουμε λοιπόν ούτε μια μέρα στο φόβο, από το ταξίδι της ζωής μας ας μην λείψουμε ποτέ, ας κυριαρχήσει η αγάπη μέσα μας, έτσι σίγουρα θα αλλάξουμε, και θα σταματήσουμε να δολοφονούμε τον Χριστό ξανά και ξανά.
