Φώτα, κάμερα, γυρίζουμε!
Μια ωραία πρωία με ένα ήλιο που οι ακτίνες του μου ζέστεναν τα μάγουλα και τα χέρια που ήταν παγωμένα από το πρωινό πλύσιμο του προσώπου για να μπορέσω να ξυπνήσω, αποφάσισα να πάω για ένα περίπατο, για να σκεφτώ. Για να πάρω αποφάσεις. Περπάτησα θυμάμαι αρκετή ώρα. Δεν είχα καταλάβει πως είχαν περάσει τα λεπτά και δε μπορούσα να υπολογίσω την απόσταση που είχα διανύσει. Στο διάβα μου συνάντησα ανθρώπους που ήξερα αλλά και αγνώστους συνάμα. Τους χαιρέτισα; Τους είπα μια καλημέρα; Ακόμα έχω αυτήν την απορία. Μάλλον ήμουν αγενής.
Advertisment
Είχα κατακλυστεί από ένα πέπλο που έμοιαζε σαν μια οθόνη του κινηματογράφου. Οι σκέψεις μου περνούσαν από μπροστά μου σαν ταινίες μικρού μήκους. Σαν ένα μικρό φεστιβάλ με πρωταγωνιστή εμένα. Μόνο που μπορούσα να σταματήσω τη ταινία στο καρέ που ήθελα εγώ για να την επεξεργαστώ όπως την ήθελα.
Διαβάστε επίσης από τον Άγγελο Παπαντωνίου
Advertisment
Για λίγο έγινε μια παύση, ένα διάλειμμα της ταινίας. Έτσι μπόρεσα να διακρίνω το όμορφο μέρος όπου είχα φτάσει. Ήμουν σε ένα λοφίσκο όπου είχε ένα παγκάκι κάτω από ένα τεράστιο πεύκο. Κοιτώντας κάτω από το λοφίσκο έβλεπα μια πράσινη μικρή πλαγιά που μετέπειτα έδινε τη θέση της σε μια ασημένια άμμο όπου κατέληγε στα κυανά νερά ενός μικρού κολπίσκου που συνέχιζε στην απέραντη αφιλόξενη μα υπέροχη θάλασσα. Για μια στιγμή αντιλήφθηκα μια μικρή ηρεμία να με διακατέχει, δε κράτησε πολύ όμως.
Ένας δυνατός θόρυβος ακούστηκε από ένα τενεκεδένιο κουτί που χτύπησα με το πόδι όπου αυτό με τη σειρά του εξοστρακίστηκε σε μια πέτρα που βρέθηκε στο δρόμο του. Αυτός ο θόρυβος ήταν η αιτία που σταμάτησε το διάλειμμα και η ταινία ξεκίνησε πάλι να παίζει, μόνο που τώρα είχε αλλάξει το φόντο της. Είχε το κυανό χρώμα της θάλασσας. Οι σκέψεις μου από γκρίζες έγιναν πιο ευχάριστες. Άλλαξαν. Από εκεί που ήμουν έτοιμος να αρχίσω να ουρλιάζω ώστε να με ακούσει μέχρι και το πιο μακρινό ψαροκάικο της ανοιχτής θάλασσας, τώρα ήθελα μόνο να πάρω βαθιές ανάσες και να πνίξω τα συναισθήματα που είχα.
Ευτυχώς αυτό το φεστιβάλ ταινιών της ζωής μου, πέρα από μερικά θρίλερ και περιπέτειες είχε και κωμωδίες. Κάποιες συναισθηματικές και κάποιες απείρου γέλιου. Στιγμές αγαπημένες και χαραγμένες για πάντα στη καρδιά μου. Οι άνθρωποι που συμμετείχαν και συνεχίζουν ακόμα να υπάρχουν στο καστ αυτό, για πάντα εύχομαι, είναι η δύναμη μου. Είναι ο ίδιος μου ο εαυτός. Ένας άνθρωπος να φύγει είναι σαν να χάνω ένα μέλος του σώματος του. Απαραίτητο για την σωστή λειτουργία της ζωής μου. Είναι αυτοί που με έκαναν αυτό που είμαι σήμερα.
Όταν έχω δίπλα μου αυτά τα άτομα δεν φοβάμαι για καμιά απόφαση που θα πάρω. Θα τους μιλήσω, θα τους συμβουλευτώ και θα πράξω καταλλήλως. Τις γκρίζες και σκοτεινές σκέψεις, με τη βοήθεια τους, θα τις κάνω πολύχρωμες σαν το ουράνιο τόξο.
Όλοι γινόμαστε κριτικοί για τα σενάρια που παίζονται μπροστά στα μάτια μας, πότε ηθελημένα και πότε άθελα μας. Το να κριτικάρεις οποιονδήποτε για αυτά που ζει ή αυτά που έχει ζήσει, για τις αποφάσεις που πήρε και δεν πήρε είναι πανεύκολο. Νομίζεις ότι ξεχνιέσαι από τα δικά σου λάθη, αλλά όπως και εσύ έκανες έτσι υπάρχει κάποιος και για σένα, κάποιος που θα σου θυμίσει ότι συμμετέχεις και εσύ σε αυτή τη ταινία. Πότε είσαι ο πρωταγωνιστής και πότε ο κομπάρσος.
- Η σπηλιά των ψιθύρων - 27 Μαΐου 2017
- Κλεψύδρα ζωής, κόκκοι στιγμών - 26 Απριλίου 2017
- Το μάθημα του εαυτού μου - 9 Ιανουαρίου 2017
