Όσα ξέρω και όσα δεν ξέρω για τον πανικό
“Από τότε που κάποιος άνεμος μού εναντιώθηκε, ταξιδεύω με όλους τους ανέμους”. – F. Nietzsche
Advertisment
Ξέρω. Σε εμένα δε χρειάζεται να δικαιολογηθείς , γιατί ξέρω. Ξέρω τι σημαίνει πανικός, πόνος φόβος , τρόμος. Ξέρω πως κάθε φορά που σε επισκέπτεται, σε σφιχταγκαλιάζει τόσο επίμονα, που τον νιώθεις να γίνεται ένα με το δέρμα σου, να εισχωρεί από τους πόρους σου, να κυλά στο αίμα σου και αφού βολτάρει ανενόχλητος σε κάθε φλέβα του ταλαιπωρημένου κορμιού σου, να βρίσκει τον πρώτο στόχο! Aρπάζει την καρδιά σου με το παγωμένο χέρι του και όσο και αν σπαρταράει η άμοιρη, κάνοντας απέλπιδες προσπάθειες να ξεφύγει, αυτός δεν υποχωρεί μέχρι να παγώσει κάθε σπιθαμή της, όλη, ως το μεδούλι-δεν κάνει ποτέ συμβιβασμούς, βλέπεις δεν είναι του στυλ του.
Διαβάστε επίσης από την Αλεξάνδρα Προβατίδου
Advertisment
Δεύτερος στόχος: το μυαλό. Ξέρω, τον νιώθω και εγώ, για τον ανεμοστρόβιλο λέω μέσα στο κεφάλι σου… Στροβιλίζεται αδυσώπητα παρασέρνοντας μαζί του κάθε τακτοποιημένη σκέψη σου, αναμοχλεύοντας και κάποιες παλιές ξεχασμένες, φτιάχνοντας ένα τρελό τρελό γαϊτανάκι… « Θα πεθάνω; Μήπως έχω ήδη πεθάνει και δεν το έχω καταλάβει; Έσβησα τον θερμοσίφωνα; Μπα όχι δεν θα πεθάνω ,θα τρελαθώ! Ναι, ναι σίγουρα θα τρελαθώ, αλλά να θυμηθώ πριν τρελαθώ, να ειδοποιήσω την μάνα μου πως τρελαίνομαι! Α και να μην ξεχάσω να ειδοποιήσω και στην δουλειά πως θα χρειαστεί να λείψω… λόγω τρέλας ή θανάτου, θα δείξει!».
Κάπου εκεί νιώθεις πως το κρανίο σου θα εκραγεί, και παρακαλάς να γίνει σύντομα μήπως και λυτρωθείς! Τα μηνίγγια σου σφυροκοπούν αδιάκοπα και μπαίνει στο παιχνίδι και το σώμα. Ξέρω και γι αυτό, δεν με πιστεύεις; Άκου λοιπόν, αν είσαι από τους τυχερούς το μενού περιλαμβάνει μουδιάσματα, τρέμουλο, ταχυκαρδίες ,βάρος στο στήθος, δύσπνοια. Αν πάλι ανήκεις στους λίγο πιο άτυχους… πόνος, αβάσταχτος, αμείλικτος, ανύπαρκτος και όμως τόσο χειροπιαστός.
Ξέρω και για το άλλο… που δεν μπορείς καν να το εξηγήσεις… Αυτό που εκείνη τη στιγμή νιώθεις σαν θεατής της ίδιας σου της ζωής, σαν να παρακολουθείς ταινία στον κινηματογράφο, μόνο που λείπουν τα ποπ κορν! Και αυτό που θες να τρέξεις, μα δεν μπορείς, που θες να ουρλιάξεις και πνίγεται η φωνή σου, σαν να ζωντανεύουν τα όνειρα που έβλεπες παιδί και ξυπνούσες λουσμένος στον ιδρώτα.
Και για τα βλέμματα ξέρω. Αυτά της αγάπης, της κατανόησης, της συμπόνιας, που αναζητάς απεγνωσμένα στα πρόσωπα γύρω σου εκείνη την στιγμή και τα άλλα… που κάνεις πως δεν τα βλέπεις… γιατί κλείνουν μέσα τους τον απέραντο οίκτο ή την παγερή αδιαφορία για το «ανισόρροπον» του θεάματος! Όλα κι όλα, εσύ μπορείς να λες πως τρελαίνεσαι, άλλα όχι να σε περνάνε και για τρελό! Αυτό παραπάει! Και πάμε τώρα σε αυτά που δεν ξέρω. Δεν ξέρω λοιπόν, πώς εσύ που διασχίζεις καθημερινά αυτόν τον κακοτράχαλο δρόμο, που σκοντάφτεις στις λακκούβες και ματώνεις τα γόνατα σου, καταφέρνεις και σηκώνεσαι για να τον ξαναπερπατήσεις, κάθε μέρα… ξανά και ξανά.
Δεν ξέρω, πώς όταν κοιτάς τον ορίζοντα και βλέπεις το φως να χάνεται, χαμογελάς στο παιδί σου, στην αγάπη σου, στη φίλη σου, στη μάνα σου, και τους διαβεβαιώνεις πως ένας νέος ήλιος ανατέλλει! Δεν ξέρω, πώς ενώ μέσα σου μαίνεται ένας πόλεμος πρωτάκουστος, αφού νικητής και νικημένος είναι ένας-ο ίδιος σου ο εαυτός- εσύ κρατάς την μάχη σου καλά κρυμμένη ,να μην την πληρώσει ο «άμαχος πληθυσμός» .
Εξυπηρετείς με προθυμία την εύσωμη κυρία που επιμένει να στριμωχτεί στο μικρότερο νούμερο παντελονιού, κάνεις υπάκουα τις υπερωρίες σου στο σουπερμάρκετ, διδάσκεις με αγάπη και αστείρευτη υπομονή τους μαθητές σου, διαβάζεις ώρες ατελείωτες για να περάσεις στις πανελλήνιες, σερβίρεις ευγενικά καφέ στους βιαστικούς πελάτες και ας βαράνε μέσα σου κανόνια και ας φουντώνουν οι εχθροπραξίες, εσύ εκεί… άξιος «ειρηνιστής» δεν αφήνεις τον πόλεμο να εξαπλωθεί, ειλικρινά αυτό, δεν ξέρω πώς το κάνεις.
Δεν ξέρω, πώς ενώ τρέμεις το σκοτάδι, γλιστράς με απαράμιλλη χάρη ανάμεσα στις σκιές για να ξαναβγείς στο ξέφωτο! Δεν ξέρω πως ενώ πνίγεσαι, ταυτόχρονα βρίσκεις τον τρόπο να ξεκλέψεις ανάσες, πως μαζεύεις τα κομμάτια σου και φτιάχνεις κάθε φορά από την αρχή το παζλ της ζωής σου.
Δεν ξέρω πολλά ακόμη για εσένα, που δεν σταματάς να με εκπλήσσεις… ίσως κάποια στιγμή τα ανακαλύψω. Προς το παρόν, ξέρω ότι όταν σε κοιτώ να απλώνεις με υπερηφάνεια τα μαδημένα σου φτερά και να πετάς κόντρα σε κάθε πρόβλεψη που σε ήθελε φυλακισμένο στο κλουβί σου, επιβεβαιώνεις «πως όταν η συνέχεια γίνεται ζόρικη, οι ζόρικοι συνεχίζουν».
- Χαμηλές πτήσεις - 27 Ιουλίου 2017
- Στη ρωγμή του χρόνου - 12 Ιουλίου 2017
- Οι πολύχρωμοι φίλοι της καρδιάς μας - 21 Μαΐου 2017
