Μήπως άλλα σκέφτεσαι, άλλα θες και άλλα κάνεις;
Μήπως, ξεκινώντας την μέρα σου νιώθεις ένα τοίχο μπροστά σου; ένα τοίχο χωρίς πόρτα; Μήπως ξυπνάς κάθε πρωί και “βλέπεις” τον ίδιο τοίχο κάθε μέρα; Μήπως νιώθεις ότι σπρώχνεις την μέρα να περάσει κάνοντας τα ίδια;
Advertisment
Διαβάστε επίσης από τον Ανδρέα Σταυρόπουλο
Ξυπνάς ένα πρωί και σκέφτεσαι… τώρα που έχει κρύο και χιονίζει ωραία θα ήταν να πήγαινα ένα ταξιδάκι στα Φίτζι πού έχει λιακάδα, εξωτικές παραλίες για μπάνιο και ευκαιρία για μαύρισμα μέσ’το καταχείμωνο. Είναι όνειρο! Τηλεφωνείς στην παρέα σου, το λες και ξεκινάει συζήτηση. Φίτζι καλό ακούγεται αλλά πόσο κάνει; Είναι μακριά, τα εστιατόρια έχουν περίεργα φαγητά, κάνει πολύ ζέστη, έχουμε τα καλοκαιρινά στην ναφθαλίνη κλπ. Τελικά καταλήγουν να προτείνουν Μπόροβετς επειδή είναι πιο κοντά, έχει πιο φτηνά αεροπορικά, εστιατόρια και ταξί. Τι να κάνεις δεν χαλάς χατίρι στην παρέα, ντύνεσαι με τα πιο χοντρά σου ρούχα πας Μπόροβετς και προσγειώνεσαι στην κατάψυξη. Τέλειο;
Πόσες φορές δεν έχει αυτό επαναληφθεί; Μετά από τις αμέτρητες φορές στέκεσαι και αναρωτιέσαι τι στο καλό συμβαίνει. Ασυναίσθητα εμφανίζεται ο τοίχος. Άραγε διαφέρει η κάθε μέρα που ζούμε ή μοιάζει με την προηγούμενη; Μόνοι μας χτίζουμε αυτόν τον τοίχο κάθε μέρα τούβλο-τούβλο αποξενώνοντας τον εαυτό μας από τους άλλους ανθρώπους, από την φύση, από τον κόσμο. Ο καθένας χτίζει συστηματικά την δική του ψευδαίσθηση, φυλακίζεται πίσω από τον δικό του τοίχο. Νομίζει ότι έτσι ζει σε ασφάλεια. Αλλά αυτός ο τοίχος μας διαχωρίζει από όλους τους ανθρώπους, μας φοβίζει και μας μειώνει σε όντα κατώτερης μορφής. Μας διαχωρίζει και εσωτερικά. Διαχωρίζει τον εαυτό που έχει αγάπη, χαρά, όνειρα και θέλει να δημιουργήσει από το εγώ που έχει φόβο, θυμό, δουλειές και πρέπει να επιβιώσει.
Κοιτώντας μέσα από τον τοίχο παρατηρείς ανθρώπους να κυκλοφορούν άσκοπα χωρίς να ξέρουν ούτε τι κάνουν σε αυτή τη ζωή, ούτε που πάνε. Βλέπεις άλλους που τρέχουν ασταμάτητα να προλάβουν… Ξυπνούν, κοιμούνται σαν ρομπότ, χωρίς να έχουν την παραμικρή ιδέα πως είναι κάτι τέτοιο, ζουν μηχανικά. Αγωνιούν συνεχώς, τρομάζουν με το παραμικρό, θυμώνουν εύκολα, συμπεριφέρονται απότομα σπασμωδικά τυφλωμένοι από τον φόβο και την αμφιβολία. Τα βλέπεις όλα αυτά και μέσα σου λες δεν αντέχω άλλο, δεν το θέλω αυτό πια, αλλά συνεχίζεις να κάνεις τα ίδια κάθε μέρα γιατί έτσι πρέπει. Γιατί όλοι το ίδιο κάνουν. Γιατί πως αλλιώς θα επιβιώσεις;
Άραγε μόνο αυτό είναι η ζωή μας, επιβίωση; Μόνο αυτό μπορούμε; Μόνο για αυτό ζούμε; Και σε ρωτάς πόση χαρά σου δίνει μια ζωή που μόνο επιβιώνεις; Μα δεν μπορώ να κάνω αλλιώς! Δεν βλέπεις την κατάσταση, δεν ακούς τα νέα, δεν διαβάζεις εφημερίδες; Το άγχος έτσι μας κατάντησε, να μονολογούμε, βουβά να υποφέρουμε και να μην το ομολογούμε. Λένε ποιος τυφλός δεν θέλει το φως του. Τι και εάν το λένε; Ποιος ακούει; Ποιος κάνει κάτι για αυτό; Ποιος ξέρει τι σημαίνει; Οι καθημερινές ανάγκες του “εγώ” για να επιβιώσει, να έχει, να απολαύσει, να επιβραβευτεί, να τα καταφέρει, να αναδειχθεί μας τυφλώνουν.
Η αγωνία, η ανασφάλεια, ο φόβος κυριαρχούν μέσα μας. Φοβόμαστε τα λάθη, φοβόμαστε την αποτυχία, φοβόμαστε την επίκριση. Φυλακισμένοι πίσω από τον τοίχο φτάνουμε σε σημείο να μην βλέπουμε την μύτη μας. Δεν ξέρουμε πια πώς να ξεφύγουμε από αυτή την παγίδα, πώς να γλυτώσουμε αυτή την καθημερινή ταλαιπωρία, το ατέρμονο τρεχαλητό, την άσκοπη σπατάλη του χρόνου, της ενέργειάς μας, της ζωή μας.
Έτσι, βυθισμένοι μέσα στην αμφιβολία και τον φόβο νομίζουμε ότι δεν μπορούμε, ότι είμαστε ανίκανοι ή αδύναμοι να βρούμε την άκρη, την άκρη του νήματος για να βγούμε από αυτόν τον λαβύρινθο. Καταλήγουμε να κάνουμε τα ίδια κάθε μέρα μέχρι να βρεθεί η άκρη, να βρούμε την λύση. Περνάμε τις μέρες μας ελπίζοντας στις καλύτερες μέρες, περιμένοντας κάποιον να μας σώσει, αναβάλλοντας για αύριο τα όνειρά μας, τα θέλω μας. Αφήσαμε τα προβλήματα να μας πνίγουν και ούτε βοήθεια δεν ζητάμε. Αγχωθήκαμε και δεν το βλέπουμε, δεν το παραδεχόμαστε, νομίζουμε ότι το άγχος είναι ένα απλό κρυολόγημα. Παίρνοντας ντεπόν φεύγει. Έτσι δεν γίνεται όμως!
«Το άγχος δεν είναι “τίποτα”, είναι σημαντικότατη εκδήλωση και προκαλεί δυστυχία στον άνθρωπο» – Γ. Χρούσος καθηγητής Ιατρικής Πανεπιστημίου Αθηνών
Τον έξω κόσμο δεν μπορούμε να τον αλλάξουμε. Τον μέσα κόσμο μπορούμε.
«Αν θέλεις να ξυπνήσεις όλη την ανθρωπότητα, τότε ξύπνα όλον τον εαυτό σου. Αν θέλεις να εξαλείψεις όλη την δυστυχία του κόσμου, τότε εξάλειψε όλα αυτά που είναι μαύρα και αρνητικά μέσα σου. Το μεγαλύτερο δώρο που μπορείς να κάνεις στον κόσμο είναι αυτό της αυτομεταμόρφωσης». – Lao Tzu
Αυτό που σε εμποδίζει να το κάνεις λέγεται «Άγχος». Το σπουδαιότερο όπλο ενάντια στο άγχος, είναι η ικανότητά μας να επιλέξουμε τι θα σκεφτούμε. Είμαι αγχωμένος, μην με αγχώνεις, αγχώθηκα, ακούμε την γλώσσα μας να τα λέει, αλλά εγκεφαλικά δεν γράφει το τι λέμε. Δεν το παραδεχόμαστε, δεν θέλουμε να το ακούσουμε, δεν τολμάμε να το συζητήσουμε. Είμαστε υπεράνω. Το άγχος επηρεάζει αρνητικά όλες τις σχέσεις μας, οικογενειακές, κοινωνικές, εργασιακές, φιλικές, προσωπικές. Πόσο χρόνο από την ζωή μας θα χαρίσουμε σε αυτή την ασθένεια;
Γκρέμισε τον τοίχο που έχεις μέσα σου. Πολέμησε τις σκιές, πολέμησε την άρνηση, πολέμησε αυτό που σε διαχωρίζει. Πολέμησε για τα όνειρά σου, πολέμησε για τα θέλω της καρδιάς σου, πολέμησε για σένα. Μάθε πώς να χαμογελάς κάθε μέρα γιατί είναι μεταδοτικό. Μάθε πώς να χαίρεσαι την κάθε μέρα που ζεις, γιατί είναι ένα δώρο. Μάθε να αγαπάς τον Εαυτό σου γιατί αξίζει. Τότε ανακαλύπτεις ότι η ζωή είναι ωραία. Τότε βιώνεις την ελευθερία. Τότε έχεις να προσφέρεις από την καρδιά σου.
- Κόψε ταχύτητα, θα σκοτωθούμε… - 8 Ιουνίου 2018
- Μεγάλες προσδοκίες, μικρές σχέσεις - 27 Φεβρουαρίου 2018
- Ποιος ο ρόλος των σχέσεων στην καθημερινότητα και τη ζωή μας; - 28 Νοεμβρίου 2017
