Το μάθημα του εαυτού μου
Ένα βράδυ που έπεσα να κοιμηθώ νόμιζα πως θα ήταν όπως όλα τα προηγούμενα. Ίδια διαδικασία πριν πέσω στο κρεβάτι αλλά αυτή τη φορά ο χρόνος πέρασε πιο γρήγορα. Κάτι βιαζόταν να κοιμηθώ και να βρεθώ στο μέρος του, στον δικό του τόπο. Ξάπλωσα και γρήγορα με πήρε ο ύπνος. Ή έτσι νόμιζα. Με το που έκλεισα τα μάτια χτύπησε το κινητό και μια φωνή από μέσα μου έλεγε να βιαστώ να κατεβώ γιατί με περίμενε και θα αργούσαμε να πάμε εκεί που είχαμε κανονίσει. Απόρησα με το τηλεφώνημα αλλά δε μπήκα στη διαδικασία να σκεφτώ παραπάνω.
Advertisment
Ντύθηκα γρήγορα γρήγορα και πήρα το ασανσέρ από τον πέμπτο και έφτασα σε δυο λεπτά στην είσοδο της πολυκατοικίας. Αντίκρισα έναν άγνωστο άντρα να μου μιλάει και να μου λέει να μπω αμέσως στο αμάξι γιατί αργήσαμε. Περίεργο, πάλι δε το σκέφτηκα καθόλου το τι συμβαίνει αυτή τη στιγμή.
Περάσαμε πολλά φανάρια και διασταυρώσεις και χωρίς να πηγαίνουμε με πολύ μεγάλη ταχύτητα το μόνο που έβλεπα από το παράθυρο ήταν λευκές και κόκκινες γραμμές από τα άλλα αυτοκίνητα λες και πηγαίναμε με διακόσια χλμ… Μόνο δεξιά και αριστερά μπορούσα να κοιτάξω. Το να κοιτάξω ευθεία ήταν αδύνατο, σαν να είχε σβηστεί αυτή η εντολή από το μυαλό μου. Άρχισα και πάλι να αναρωτιέμαι πόσο περίεργα ήταν όλο αυτά. Θα ρωτήσω τον οδηγό ποιος είναι και που πάμε.
Advertisment
Διαβάστε επίσης από τον Άγγελο Παπαντωνίου
Προτού ανοίξω το στόμα και εκφράσω τα ερωτήματά μου, ο οδηγός άρχισε να υποδεικνύει κάποια μέρη και να με ρωτάει: Κοίτα να το μαγαζί που είχαμε πάει και φάγαμε ωραίες μπριζόλες, θυμάσαι; Να, να και το ζαχαροπλαστείο που γευτήκαμε τις ωραιότερες πάστες και είχε την πιο όμορφη υπάλληλο που είχαμε δει ποτέ, ε; ε θυμάσαι; Να και αυτό το μαγαζί, με τα παλαιωμένα ουίσκι και με τα κουβανέζικα πούρα. Τι συζητήσεις έχουμε κάνει, θυμάσαι; Μου έδειξε τόσα μέρη που όντως τα ήξερα και έχω πάει, αλλά… αλλά στα μέρη αυτά δεν είχα παρέα όταν τα επισκεπτόμουν, πήγαινα πάντα μόνος μου.
Θύμωσα και τον ρώτησα με επιτακτικό τόνο να μου πει την ταυτότητά του μιας και δεν τον γνώριζα και να μου απαντήσει πως ήξερε αυτά τα μέρη και γιατί έλεγε ότι ήμασταν μαζί αφού πήγαινα πάντα μόνος. Χαμογελώντας μου είπε να ηρεμήσω και άρχισε να μου απαντά: Πρώτα απ’ όλα ποτέ δεν ήσουν μόνος σε αυτά μαγαζιά, πάντα πηγαίναμε μαζί. Με βλέπεις μπροστά σου και λες ότι δε με γνωρίζεις, αν με κοιτάξεις καλύτερα θα με θυμηθείς. Για να μη σε κουράσω λοιπόν θα σου πω ποιος είμαι. «Εγώ είμαι εσύ». Τότε άρχισα να βλέπω τον εαυτό μου μπροστά στα μάτια μου σαν να έχω δίδυμο αδερφό, είμασταν ίδιοι. Τελικά μιλούσα στον ίδιο μου τον εαυτό.
«Ναι εγώ είμαι εσύ, ήρθα να σου δώσω ένα μάθημα και να επιστρέψω από εκεί που ήρθα. Από το βάθος των σκέψεων σου. Τώρα κατέβα από το αυτοκίνητο και σκέψου αυτά τα μέρη». Ξαφνικά άνοιξα τα μάτια μου και βρέθηκα στο κρεβάτι μου φορώντας τις πιτζάμες μου. Ένα όνειρο ήταν, αλλά ήταν πολύ ζωντανό. Τι μάθημα ήθελε να μου δώσει ο εαυτός μου; Τι σκεφτόμουν σε εκείνο το μαγαζί με τα ουίσκι που έλεγε ότι συζητούσαμε;
Ναι, τώρα άρχισα να θυμάμαι. Σε εκείνο το μαγαζί είχα δει ένα ζευγάρι που καθόντουσαν αντικριστά και έπιναν το ποτό τους. Μιλούσαν και χαμογελούσαν διαρκώς. Τα μάτια τους έβγαζαν σπίθες και παρόλο που το μαγαζί είχε χαμηλό φωτισμό, το φώτιζαν με τα χαμόγελα τους και το ζέσταναν ακόμα παραπάνω με τα αισθήματά τους. Αυτό που διέκρινα ήταν ευτυχία και αγάπη. Το κατάλαβα τώρα. Εκείνη την ώρα ζήλεψα το ζευγάρι εκείνο και σκεφτόμουν ότι και σε εμένα θα μου άξιζε μια τέτοια ευτυχία. Να έπαυα να είμαι πια μόνος.
Αυτό ήταν το μάθημα που ήθελε να μου δώσει ο εαυτός μου. Καλύτερος δάσκαλος από τον ίδιο μας τον εαυτό δεν υπάρχει. Δεν μπορείς να του κρυφτείς με τίποτα και γνωρίζει τα πάντα για εσένα. Διδάξου από τους φίλους και από όλο τον κόσμο αλλά εσύ θα επιλέξεις τι θα κρατήσεις και τι θα αποβάλλεις από τον εαυτό σου. Δέξου τις διδαχές της ζωής και με τι σειρά σου διαφώτισε τους νεότερους.
- Η σπηλιά των ψιθύρων - 27 Μαΐου 2017
- Κλεψύδρα ζωής, κόκκοι στιγμών - 26 Απριλίου 2017
- Το μάθημα του εαυτού μου - 9 Ιανουαρίου 2017
