Απόγευμα καθημερινής. Το τηλεφώνημα της με τάραξε. Ένοιωσα το κόσμο να χάνεται. Πήρα το τζάκετ μου και βγήκα στους δρόμους. Δεν ξέρω για πόση ώρα περπατούσα, δεν θυμάμαι. Χαμένος τις σκέψεις, μέτρησα ούτε και εγώ ξέρω, πόσα βήματα, πόσα κορναρίσματα και πόσες φωνές ανθρώπων από όλα τα πλάτη και μήκη της γης. Ζαλισμένος από όλο το βουητό γύρω μου και με την κούραση της ψυχής να βαραίνει τα γόνατά μου, κοντοστάθηκα. Ήταν η πρώτη στιγμή μετά από τόση ώρα, που σήκωσα τα μάτια μου, να κοιτάξω γύρω. Προς στιγμήν τρόμαξα, νόμιζα ότι είχα παραισθήσεις, ότι είχα μπει στο κόσμο της Αλίκης των θαυμάτων.
Δίπλα ήταν ένα τραπέζι από αυτά τα ξύλινα, τα παλιά, στρωμένο με λινό τραπεζομάντηλο και πάνω ένα σωρό λογής μπουκάλια και καλούδια από όλα τα μέρη της Ελληνικής γης. Καθώς οι αισθήσεις μου άρχισαν να ζωντανεύουν όλο και περισσότερο, τα αφτιά μου έπιασαν διακεκομμένες λέξεις ιταλικής γλώσσας, μέσα σε πνιχτά γέλια και μουσικές.
Advertisment
Γύρισα να δω από που ερχόταν. Ένας καλοσυνάτος, γλυκός ηλικιωμένος (άρχοντας) διηγιότανε τις ιστορίες του γεμάτος πάθος και ονείρατα. Τα μάτια του λαμπύριζαν στο φως της λάμπας και στο χέρι του κρατούσε ένα μικρό πλαστικό ποτηράκι μάλλον κρασί γεμάτο, γιατί το μεθυστικό του άρωμα με έκανε να θυμηθώ εκείνο το κρασί που τότε είχα μοιραστεί σε εκείνο το μισοκρυμμένο κουτούκι μαζί της.
«Έλα δοκίμασε» και ένα χέρι να μου προτάσσει ένα κόκκινο κρασί. Ήταν τόση αυθόρμητη, ζεστή και οικεία αυτή η φωνή που ένοιωσα σα να ήταν ένας φίλος που είχα να δω από παλιά. Μα σε ποιανού το σπίτι μπήκα, χωρίς να το καταλάβω; Που βρίσκομαι;
Ρίγανη και ζυμαρικά, τσίπουρα και ρακές, και τραγούδια και γέλια και αγάπης χαμόγελα και ζεστασιά με περιτριγύριζαν. Και εγώ ήμουν στην μέση, ήμουν ξένος ανάμεσα σε ξένους και όμως γιατί ένοιωθα σα το σπίτι μου, ή καλύτερα να πω στο σπίτι της γιαγιάς μου;
Όλα ανέδυαν μια γνησιότητα. Ένα βαθύ άρωμα παλαιών χρόνων, τότε που όλα ήταν καθάρια και αμόλυντα. Τότε που ένα κομμάτι ψωμί μουσκεμένο στο κρασί και μια λαϊκή μελωδία στο ραδιόφωνο ήταν αρκετά για να σε χορτάσουν το βράδυ, να χορτάσουν την ψυχή και το μυαλό σου. Έφυγα από το σπίτι με ένα τεράστιο κενό μέσα μου, και ξάφνου βρέθηκα πλημμυρισμένος με ένα σωρό αισθήσεις, χρώματα και γεύσεις, από τον Τύρναβο, την Κρήτη, την Μεσσηνία, την Σπάρτη, την Αμοργό.
Advertisment
Το βλέμμα μου περιπλανιέται… ένα υνί, μια σκάφη, ένα καλάθι, ένας παλιός καθρέπτης, μα τι υπέροχα που δένουν όλα αυτά μαζί… σε ταξιδεύουν! Άνθρωποι έρχονται, άνθρωποι φεύγουν, τόσο διαφορετικοί, άλλοι νέοι, άλλοι μεγαλύτεροι, μα όλοι έχουν ένα χαμόγελο στα χείλη, και μια ζεστασιά στην καρδιά. Σα να παίρνουν ζωή από αυτό το μέρος.
Που βρίσκομαι; Που είμαι; «Οδός Θεάτρου» μου αποκρίνεται μια φωνή δίπλα μου. «Οινοπαντοπωλείο Οικονομίδη» γράφει η ξύλινη ταμπέλα. Ένα μικρό μαγαζάκι στο κέντρο της Αθήνας, μα θα έλεγε κανείς ότι είναι ένα εξομολογητήριο, μια ζεστή γωνιά να ακουμπήσεις το πόνο σου, το ντέρτι σου, το μεράκι σου, την αγωνία σου, την χαρά σου και να βουτήξεις όλα σου τα συναισθήματα σε ένα ξινόμαυρο, μια τσικουδιά ή ένα παλιό καλό λικέρ καφέ ή μαστίχας. Ένα συνονθύλευμα ήχων, αισθήσεων και αρωμάτων από τα βάθη του παρελθόντος μέχρι της γειτονιές του πολυπολιτισμικού σήμερα.
Μέσα σε μια ρηχή, γκρίζα θάλασσα τσιμέντου και άμορφου βουητού βρήκα μια μικρή όαση γεύσεων και συναισθημάτων. Ένοιωσα την καρδιά να πάλλεται ξανά, ένα φτερούγισμα ελπίδας σκούντηξε την ψυχή μου.
«Μια ψημένη ρακί θα πάρω, αυτή στο ωραίο μπουκάλι, την θέλω για εκείνην».
Έφυγα και εγώ όπως όλοι οι άλλοι με ένα χαμόγελο ακουμπισμένο στην άκρη των χειλιών. Θα πάω να την βρω, να την κεράσω το μαγικό πιοτό, να μαγέψω την καρδιά της…
- Όσα σε κάνουν άνθρωπο και όσα ποτέ δεν σκέφτηκες - 24 Ιουλίου 2018
- Περνώντας από τη μοναξιά στη μοναχικότητα - 28 Ιουνίου 2018
- Τόλμησα να… ονειρογευτώ! - 28 Μαΐου 2018
