Μίσος, φόβος, χάος… Πώς τα αφήσαμε να μας δέσουν τα χέρια;
Μίσος, απέχθεια, φόβος, χάος… Πώς τα άφησαμε να διεισδύσουν στη ζωή μας; Πώς τα αφήσαμε να μας δέσουν τα χέρια με κλωστές και να μας καθοδηγούν σαν μαριονέτες; Πώς καταφέραμε να τα αφήσουμε να οδηγήσουν τον κόσμο στη σημερινή του κατάσταση; Πώς καταφέραμε να μισούμε ο ένας τον άλλο αν και είμαστε πλασμένοι από τα ίδια υλικά – δηλαδή καταλήξαμε να μισούμε εν τέλει και τον εαυτό μάς; Πώς τα καταφέραμε έτσι και κολλήσαμε μαύρες ταμπέλες στα άσπρα κούτελα των ανθρώπων; Πώς μάθαμε να σκοτώνουμε αβασάνιστα τους δικούς μας ανθρώπους, πώς συνηθίσαμε να ζούμε στις ανέσεις και πώς καταφέραμε να θεωρήσουμε τον κόσμο γύρω μας δεδομένο;
Advertisment
Νύχτες, όνειρα και ένα μικρό “ίσως”
Για κάποιους πια τίποτα δεν είναι δεδομένο. Και εμείς τι κάνουμε; Κλείνουμε τα μάτια. Νομιζουμε ότι ο κόσμος είναι τεράστιος, εκείνοι που χάσανε τα πάντα μέσα σε μια στιγμή ότι είναι μακριά από μας. Πιστεύουμε πως τάχα η μονιμότητα, η ασφάλεια, η γαλήνη, η ησυχία μας θα κρατήσει για πάντα. Συχνά γκρινιάζουμε όταν για μερικές στιγμές τα χάνουμε όλα αυτά. Τι θα κάνουμε άραγε αν τα χάσουμε μια για πάντα όλα αυτά εξαιτίας κάποιου πολέμου; Τι θα κάνουμε όταν όντας πολυμαθείς, έξυπνοι, βαθιά χωμένοι στη ρουτίνα, στον πλούτο, ριζωμένοι στη βεβαιότητα που μας δίνουν κάποια πράγματα, αναγκαστούμε να τρέξουμε μακριά για να φύγουμε από τα πυρά;
Νομιζουμε πως είμαστε μεγάλοι. Ταΐζουμε μετά μανίας τον εγωκεντρισμό μας, μισούμε τον άλλον όταν εκείνος δεν είναι τόσο τέλειος όσο εμείς. Προφυλάσσουμε ό,τι νομίζουμε για δικό μας, χτίζοντας τείχη, διώχνοντας έτσι μακριά όσους είναι άρρωστοι, ξένοι, διαφορετικοί, διόλου πανομοιότυποι με εμάς. Μα πόσο είρωνες γίναμε από τη μια στιγμή στην άλλη, καθώς αυτά που σήμερα θεωρούμε δικά μας, τα έχουμε ασφαλίσει με την δικιά μας σφραγίδα, κάποτε – μπορεί και αύριο, μπορεί πιο σύντομα από όσο νομίζουμε – να είναι κάποιων άλλων. Πόσο λάθος αξιολογήσαμε τον εαυτό μας, πόσο λάθος κάναμε. Πόσο άπληστοι, φιλόδοξοι, μανιακοί με το “δικό μου, δικό μου, δικό μου” γίναμε, πόσο τερατώδεις έγινε το “εγώ” μας.
Advertisment
Καταντήσαμε – γιατί σκέτη κατάντια είναι αυτό – να κολλάμε σαν εκείνους τους τύπους που κολλάνε αφίσες ή κηδειόχαρτα στους τοίχους, κάποιοι ταμπέλες “πρόσφυγας”, “gay”, “ομοφυλόφιλος”, “Αλβανός”, “Τούρκος”, “ζητιάνος” και κάποιοι άλλοι ταμπέλες “ρατσιστής”, “φασίστας”, “ομοφοβικος”. Καταντήσαμε να φοβόμαστε ο ένας τον άλλο, να μισούμε, να θέλουμε να σκοτώσουμε ο ένας τον αλλον. Πόσο ειρωνική όμως είναι και αυτή η τάση. Ο “άλλος” δεν αποκλείεται να είσαι εσύ, δεν αποκλείεται να γίνεις εσύ, είναι πιθανό να είσαι εσύ ο ίδιος ο “άλλος” που μισείς. Κανείς όμως δεν μπορεί να σκεφτεί λογικά, αρχίζει να επικρατεί το χάος, ο άνθρωπος χάνει σιγά σιγά τη λογική του, ίσως κάποτε γίνουμε ξανά ζώα.
Δεν πρέπει όμως να γίνουμε ζώα. Δεν πρέπει τώρα να χάσουμε παντελώς τη λογική μας, η στιγμή είναι εντελώς ακατάλληλη, έστω κάποιοι λίγοι πρέπει να παραμείνουν λογικοί. Γιατί αλλιώς ίσως θα φτάσει η απέχθεια μεταξύ μας σε τέτοιο βαθμό που στο τέλος θα επικρατήσει το χάος, θα αφανιστουλύμε όντας αλληλοσκοτωμένοι. Αυτή θα είναι λοιπόν η κατάληξη της ανθρωπότητας, το νόημα της ζωής; Αφού μπορούμε να μεγαλουργήσουμε, αφού μπορούμε να συνυπάρξουμε αρμονικά μεταξύ μας, αφού μπορούμε να κάνουμε τεράστια πράγματα μαζί, γιατί αφήνουμε το μισός να καλλιεργηθεί, γιατί πάμε κόντρα στη φύση μας;
- Μονόλογος ενός ερωτευμένου ποιητή - 23 Μαΐου 2018
- Μεταμεσονύκτιες σκέψεις… περί έρωτα και φόβου - 3 Ιανουαρίου 2018
- Η αλλαγή δεν είναι επιλογή, είναι ανάγκη - 28 Ιουλίου 2017
