Τα παραμύθια της καληνύχτας

Αλλάξτε όσα δεν σας αρέσουν στη ζωή, όπως ακριβώς και στα παραμύθια της καληνύχτας.

Μαρία Πράπα

Τα παραμύθια της καληνύχτας

Γράφει η Μαρία Πράπα

Advertisment

Εναποθέσαμε όλα τα όνειρά μας σε έναν μόνο άνθρωπο. Τον εαυτό μας.
Τελικά ήταν μόνο ένα παιχνίδι του μυαλού.
Ίσως να έκρυβαν μιαν αλήθεια που ξέφτισε με τη φθορά του χρόνου που αφήνει πάντα το στίγμα του σε ό,τι αγγίζει.
Δε λυπάται ποτέ και δεν κάνει διακρίσεις σε κανέναν και σε τίποτα.

Στην πορεία των χρόνων άλλωστε, όλα δοκιμάζονται. Δοκιμάζεται η δύναμη και η αλήθεια τους. Όπως και η ζωή. Η ζωή μας.
Σταδιακά αλλάζει μορφή, συνήθειες, αντιλήψεις, άρωμα, γούστο, σκεπτικό.
Όπως όλα γύρω μας που χτίζονται και γκρεμίζονται κάθε μέρα απ’την αρχή.
Δεν έπρεπε να θεωρήσουμε τίποτα αυτονόητο, δεδομένο.
Αδιαφορήσαμε, ξεχαστήκαμε, παραμελήσαμε και παραμεληθήκαμε βουτηγμένοι σε υπαρκτά, και μη, προβλήματα μιας ήδη προβληματικής καθημερινότητας, ενώ οι ευθύνες που ρίχνονται σε τρίτους είναι πάντα άλλοθι για τη δική μας φυγοπονία.

Άνθρωποι που με το πέρασμά τους αγγίζουν ψυχές

Advertisment

Αδιαφορία, σιωπή, συμβιβασμός.
Κοιτάζεσαι στον καθρέφτη και ψάχνεις να βρεις πού κρύφτηκαν τα πιο όμορφια κομμάτια σου.
Πώς μπορεί να έχασες τον εαυτό σου παρέα με το χρόνο σου; Όντως συνέβη;
Αν ναι, θέλεις να τελειώνουν τα λάθη, να πάψουν οι ανόητες ενοχές. Τα λάθη μιας εγωιστικής εποχής δειλών και βολεμένων ανθρώπων.
Φοβηθήκαμε μην πονέσουμε, μην πληγωθούμε, μην ταλαιπωρηθούμε.
Βάλαμε επιδεικτικά στην άκρη το “μαζί” και μείναμε σ’ένα μοναχικό “εγώ” που δεν αντέχει.

Η ζωή όμως είναι γεμάτη προσδοκίες και απογοητεύσεις. Μας επιφυλάσσει συνεχώς ανατροπές, άλλοτε ευχάριστες κι άλλοτε δυσάρεστες.
Και τελικά, πάνω που λέμε ότι θέλουμε να αναπνεύσουμε, να πάψουμε να υποκρινόμαστε και να καταργήσουμε μια για πάντα τους συμβιβασμούς, μια σκέψη γυρνά στο μυαλό “έχουμε τη ζωή μας για πέταμα;” Όχι, όχι!
Να βγούμε να το φωνάξουμε ότι θέλουμε να τη ζήσουμε με γράμματα λαμπρά και κεφαλαία.
Να ξαναβρούμε τη χαμένη μαγεία, το ρομαντισμό που είχαμε κάποτε σε χρόνια λευκά και αθώα.
Πού πήγε άραγε η παιδικότητα που κρυβόταν μέσα μας, η γλυκιά μετεφηβική ανυποταγή στους δήθεν κανόνες, η απειθάρχητα ειλικρινής καρδιά μας; Τι απέμεινε;

Και τι αξίζει τελικά;

Σκεπτικοί και μόνιμα ανικανοποίητοι ενήλικες να αναπολούν κάτι παλιές καλές μέρες που έχουν περάσει ανεπιστρεπτί.
Ο χρόνος είναι άγαρμπος και δε λυπάται. Προδίδει. Κι εμάς, μάλλον μας πρόδωσε.
Η ζωή πέρασε σαν μια στιγμή από μπροστά μας, δίχως να το καταλάβουμε. Τι ανόητοι… Μας υποσχέθηκε πολλά μα δεν τα τήρησε.
Κι όμως, δεν ήταν ψεύτρα.
Εμείς ξεγελαστήκαμε γιατί έτσι μάθαμε να ζούμε.

Κι αν κάπου εδώ,αποφασίζαμε να κάνουμε μια βουτιά με τα χέρια ανοιχτά στο κενό; Θα μας κατακυρίευε ο φόβος;
Κι αν προσπαθούσαμε, μ’έναν ρυθμό κατά δικό μας, να γίνουμε η αλλαγή που θέλουμε να δούμε; Θα έμοιαζε με αστεία χορευτική φιγούρα;
Κι αν παραδειγματιζόμασταν από τα παιδιά και πιστεύαμε στο δικό μας παραμύθι; Θα χανόμασταν σε μια ουτοπία;

Αγαπώ τα παιδιά γιατί πιστεύουν στα παραμύθια.
Γιατί μες την τρυφερότητά τους, θεωρούν και τη ζωή παραμυθένια κι όταν το τέλος δεν είναι της αρεσκείας τους, απλά το αλλάζουν.
Αλλάξτε όσα δεν σας αρέσουν στη ζωή, όπως ακριβώς και στα παραμύθια της καληνύχτας.
Κι αν σας ρωτήσουν “η ζωή πώς είναι;” να απαντήσετε “καλή είναι..”!