Περί έρωτα, σχέσεων και αυτογνωσίας
Όταν κανείς αναζητά την ευτυχία μέσω των ανθρωπίνων σχέσεων, μην έχοντας φτάσει στο «γνώθι σαυτόν» τείνει να την αναζητά μέσα από την ύλη. Κάθε τι υλικό προσφέρει μια παροδική χαρά. Δεν μπορεί κανένας να καλύψει τα συναισθηματικά του κενά όταν λειτουργεί επιφανειακά. Αυτός είναι και ο λόγος που οι περισσότερες σχέσεις αποτυγχάνουν. Γιατί στηρίζονται στην επιφάνεια.
Advertisment
Στην σχέση που αποτελείται από έναν εξουσιαστή και έναν εξουσιαζόμενο, δώσαμε το όνομα έρωτας. Να κουβαλάει ο έρωτας στην πλάτη του, τη θνητή μας φύση. Στο όνομά του φορτώσαμε όλες μας τις αδυναμίες. Να αγνοούμε εκείνους που μας λατρεύουν και να λατρεύουμε εκείνους που μας αγνοούν. Να αγαπάμε εκείνους που μας πληγώνουν και να πληγώνουμε εκείνους που μας αγαπούν.
Για όλα φταίει ο έρωτας. Την πλάκωσε στο ξύλο, εκείνη ξαναγύρισε. Ήταν λέει ερωτευμένη. Την έβλεπε χαρούμενη και νευρίαζε. Ζήλευε. Ήταν λέει ερωτευμένος. Και άλλες πόσες ιστορίες πάνω στην πλάτη του έρωτα. Η παρερμηνεία των ανθρώπων για τον έρωτα, μετουσίωσε έναν θεό σε παιχνίδι σαδομαζοχισμού. Ερωτευμένοι από ανάγκη να καταλάβουμε τον έρωτα. Και επειδή ο έρωτας για να γίνει κατανοητός χρειάζεται αυτογνωσία, ήταν πιο εύκολο να του φορτώσουμε ανασφάλειες.
Advertisment
Διαβάστε επίσης από τη Ζαχαρούλα Βαλαβάνη
Μη γνωρίζοντας που να στραφείς για ένα κάποιο νόημα, βλέπεις μονάχα το φαίνεσθε. Και όταν και αυτό αποδειχτεί με τον χρόνο μη αποτελεσματικό γιατί ο άλλος δεν είναι όπως τον θέλεις, γιατί τον θεωρείς ανίκανο να σε κάνει ευτυχισμένο λες και είναι ευθύνη του η δική σου ευτυχία, ο θυμός, η ζήλεια, ο εγωκεντρισμός έρχονται στο προσκήνιο και γεννιέται μια καινούρια επιφανειακή επιθυμία. Σε αγαπώ δηλαδή, μέχρι και το σημείο που σε έχω ανάγκη.
Για να μπορέσει κανείς να ανακαλύψει την ουσία των σχέσεων οφείλει να ξεπεράσει τον υλικό κόσμο. Να πάει πέρα από το χρήμα, την ματαιοδοξία, το γήρας. Για να μπορέσει κανείς να δει, χρειάζεται να κλείσει τα μάτια. Να φέρει στην επιφάνεια τα ψυχικά τραύματα που τον κρατούν δέσμιο και να τα αφήσει να φύγουν. Χρειάζεται να αφήσει πίσω του ανθρώπους που του κλέβουν ενέργεια. Ακόμα και αν πρόκειται για την ίδια του την οικογένεια. Να αφήσει όσα πιο πολλά μπορεί. Να ξεφορτώσει ανησυχίες, άγχος και την ψεύτικη αίσθηση της μονιμότητας.
Τίποτα δεν είναι μόνιμο. Ούτε μια θέση που σου παρέχει τα προς το ζην, ούτε το σπίτι που κατοικείς, ούτε οι σχέσεις που δημιουργείς. Τίποτα δεν παραμένει στάσιμο και ο διακαής πόθος της μονιμότητας δεν είναι άλλο από την ανάγκη του κάπου να ανήκεις. Η αλήθεια είναι πως κανένας δεν ανήκει πουθενά.
Η ύπαρξή μας είναι ένα πέρασμα βιαστικό, από έναν κόσμο που μπορεί και χωρίς εμάς. Αν αντιληφθούμε το δώρο της ζωής, απορρέει μια σχέση συνύπαρξης με το εμείς και όχι με το εγώ. Ξεκλειδώνοντας την πόρτα, σταματάς να κοιτάς από την κλειδαρότρυπα. Το τι υπάρχει πίσω από την πόρτα είναι μια ιστορία διαφορετική και μοναδική για τον καθένα ξεχωριστά. Ο υπέρτατος στόχος της ύπαρξης. Ελευθερία. Να πηγαίνει δηλαδή κανείς, εκεί που αγαπά.
Η ευτυχία βρίσκεται στις ανθρώπινες σχέσεις. Είμαστε όντα κοινωνικά. Για να μπορέσουμε ωστόσο να δημιουργήσουμε σχέσεις αληθινές και ουσιώδεις χρειάζεται να έχουμε ανακαλύψει την δική μας προσωπική αλήθεια. Να γνωρίζουμε που πηγαίνουμε. Να έχουμε θέσει τους στόχους μας στην ζωή και να πορευόμαστε δίχως την ανάγκη να ξεφύγουμε από την μοναξιά. Ειδάλλως θα κατηγορούμε μονίμως τους ανθρώπους που υπάρχουν στην ζωή μας. Θα έχουμε πάντα δίκιο εμείς και για όλα θα φταίνε οι άλλοι.
Αντί λοιπόν να κυνηγάμε ανθρώπους για να μας αποδεχτούν, αντί να ξεχρεώνουμε τις ηθικές επιταγές της κοινωνίας, αντί να αναζητάμε την χαρά περιστασιακά, να καλλιεργούμε πρωτίστως την ίδια μας την ύπαρξη μέχρι το σημείο της πληρότητας. Μόνο όταν κανείς αισθανθεί πλήρης μπορεί να δημιουργήσει σχέσεις ουσιώδεις και αληθινές. «Όμοιος ομοίω αεί πελάζει», μας αναφέρει ο Πλάτωνας στο Συμπόσιο. Που σημαίνει πως« Ο άνθρωπος από τη φύση του τείνει να προσεγγίζει ανθρώπους που του μοιάζουν», τείνει να συναναστρέφεται με ομοίους του. Αν λοιπόν δεν γνωρίζει ποιος είναι, θα έλκει διαρκώς μια μόνιμη σύγκρουση.
Μόνο με την ολοκλήρωση του ατόμου μπορούν να εμφανιστούν οι άνθρωποι που πραγματικά θα καταφέρουμε να συμπορευτούμε. Χωρίς να τους νιώθουμε κτήμα μας. Χωρίς να μας νιώθουν κτήμα τους. Χωρίς να γινόμαστε βδέλλα ο ένας στην ύπαρξη του άλλου. Οι υγιείς σχέσεις είναι οι σχέσεις που μας στηρίζουν να εκπληρώσουμε τον σκοπό μας και ως κατ’ επέκταση τα όνειρα μας. Είτε ερωτικές. Είτε φιλικές.
- Άλφρεντ Άντλερ: «Οι μόνοι φυσιολογικοί άνθρωποι είναι αυτοί που δεν γνωρίζουμε πολύ καλά» - 7 Νοεμβρίου 2019
- Συμβιβάσου λίγο, μεγαλώνεις. Ή και όχι - 24 Οκτωβρίου 2018
- Σχέσεις αγάπης ή σχέσεις ανάγκης; - 5 Ιουλίου 2018
