Πώς να θέσεις υγιή όρια
Άρθρο της Cynthia Kane
Advertisment
Βρήκες επιτέλους το θάρρος να πεις στο άτομο που βλέπεις, ότι θέλεις περισσότερα πράγματα μαζί του/της, αλλά η απάντηση έρχεται και δεν είναι πολύ θετική για εσένα; Τι κάνεις; Συνεχίζεις να τον/την βλέπεις, ακόμα και αν γνωρίζεις ότι εσύ θες περισσότερα ή του/της δίνεις ένα τελευταίο φιλί, αποχαιρετάς και συνεχίζεις να ψάχνεις την ευτυχία;
Κάποτε ήμουν το κορίτσι που άλλα έλεγε και τελικά άλλα έκανε. Όχι μόνο στις ερωτικές σχέσεις, αλλά και στις φιλίες, αναγκαζόμουν να πηγαίνω σε μέρη που δεν ήθελα ή έλεγα ότι θα απαιτήσω κάτι στην εργασία μου, όμως ποτέ δεν έβρισκα το θάρρος. Το να μιλάει κάποιος γενικά για όρια είναι εύκολο, αλλά το να τα θέσει είναι πραγματικά μια δύσκολη διαδικασία. Και αυτό γιατί χρειάζεται ευθύνη και αποφασιστικότητα. Να λοιπόν τι έμαθα μέσα από πολύ προσπάθεια και λάθη:
1. Πάρε τον εαυτό σου στα σοβαρά
Ένα μεγάλο μέρος της δυσκολίας μου να εμμείνω στα όριά μου οφειλόταν στο γεγονός ότι δεν έπαιρνα τον εαυτό μου στα σοβαρά. Με απογοήτευα ξανά και ξανά, κάνοντας ένα βήμα πίσω. Δεν πίστευα πραγματικά ότι θα άλλαζε κάτι την επόμενη φορά. Δεν πίστευα αυτό που έλεγα, επειδή δεν πίστευα και στον εαυτό μου. Τις φορές που επέστρεφα σε έναν πρώην μου ή συμφωνούσα να αναλάβω περισσότερη δουλειά απ’ όση άντεχα ήταν φορές που δεν μου άρεσε ο εαυτός μου. Και κατά κάποιο τρόπο, όταν έσβηνα ένα όριο, το έκανα για να συνεχίζω να αντιλαμβάνομαι τον εαυτό μου ως όχι «αρκετά» καλό, αρκετά έξυπνο, όμορφο, πολύτιμο κλπ. Με το να περνώ τα όρια μου, υποτιμούσα τον εαυτό μου ακόμα περισσότερο.
Advertisment
Για να αλλάξεις αυτό τον φαύλο κύκλο, πρέπει να αφήσεις τον εαυτό σου ελεύθερο να είναι αυτός που θες να είναι. Μπορεί να υψώνεις τη φωνή σου σε κάποιον, λόγω εκνευρισμού. Και μετά να λες στον εαυτό σου πράγματα όπως «τι έκανα μόλις;», «πόσο κακός φίλος είμαι» ή «είμαι τόσο βλάκας που το είπα αυτό». Αλλά αντί να κατακρίνεις τον εαυτό σου με αυτό τον τρόπο, γιατί δεν δοκιμάζεις να νιώσεις πλήρως αυτό που έφερε η πράξη και να αποδεχτείς ότι νιώθεις άσχημα;
Εδώ η παραδοχή του συναισθήματος είναι πολύ βασικό βήμα, η παραδοχή χωρίς την επίκριση: να δεις τον εαυτό σου χωρίς να τον αξιολογείς, αλλά με κατανόηση. Όσο περισσότερο αποδέχεσαι αυτό που είσαι, τόσο πιο σοβαρά θα βλέπεις πια τον εαυτό σου.
2. Υπερασπίσου τον εαυτό σου
Αφού άρχισα να αποδέχομαι τον εαυτό μου, ήμουν ικανή να εκφράζω την άποψη και τα θέλω μου, επειδή γνώριζα ότι αυτά είχαν πια σημασία. Δεν ήταν μόνο με τα λόγια που το πέτυχα αυτό, αλλά και με τη βοήθεια του χρόνου. Όταν θα λάμβανα ένα mail, αντί να απαντήσω αμέσως, θα περίμενα μέχρι να ήμουν έτοιμη να το κάνω. Με αυτό τον τρόπο, άρχισα να θέτω στους άλλους τα δικά μου όρια και να δημιουργώ συγκεκριμένες προσδοκίες.
Αν χρειαζόμουν περισσότερο χρόνο στη δουλειά έλεγα ότι «δεν γνωρίζω την απάντηση τώρα. Θα σας τηλεφωνήσω μόλις το κάνω». Ή ορισμένες φορές θα έλεγα απλά «όχι, δεν μπορώ να το κάνω αυτό». Μαθαίνοντας να αρνούμαι, δεν ένιωθα επιτέλους πιεσμένη και αναγκασμένη να κάνω πράγματα που δεν ήθελα. Όσο περισσότερο έδινα προσοχή στις ανάγκες και τα θέλω μου, τόσο περισσότερο ήθελα να φροντίζω και να προστατεύω τον εαυτό μου.
3. Επανέλαβε τη διαδικασία
Είναι κάτι περισσότερο από πιθανό ότι σε κάποιο σημείο θα σπάσεις κάποιο από τα όρια σου, αλλά το κλειδί είναι να μην θυμώσεις με τον εαυτό σου γι’ αυτό. Όπως προανέφερα, να βλέπεις τον εαυτό σου χωρίς να τον επικρίνεις συνέχεια. Αν ξεπεράσεις κάποιο προσωπικό σου όριο, απλά αναγνώρισε το και προσπάθησε να καταλάβεις γιατί το έκανες. Ύστερα, συγχώρεσε τον και επέστρεψε και πάλι στην αρχή.
Ίσως να σημαίνει ότι χρειάζεσαι περισσότερη δουλειά στο να νοιάζεσαι για εσένα, ίσως και να σημαίνει ότι πρέπει να είσαι πιο προσεκτικός/η. Όπως και να έχουν τα πράγματα, πρέπει να γνωρίζεις ότι το να θέτεις όρια αποτελεί μια καθημερινή πρακτική και η διατήρησή τους έχει να κάνει με το σε ποιο σημείο βρίσκεσαι στο φάσμα της αυτοεκτίμησης.
