Άρθρα με νόημα..., Διδακτικές Ιστορίες

Μπορεί αυτό που σήμερα σε πονά, αύριο να είναι το πολύτιμο δώρο σου

Το δώρο που ο καθένας μας κουβαλά είναι μοναδικό, ξεχωριστό, ιδιαίτερο και ανεπανάληπτο.

Μια φορά και μια στιγμή, σε μια θάλασσα μακρινή ζούσε ένα όστρακο. Ήταν κλεισμένο στο καβούκι του και απολάμβανε τις ιστορίες, τα τραγούδια και τους ήχους της θάλασσας. Όλοι νόμιζαν πως ήταν ψυχρό, απόμακρο και παγερά αδιάφορο για όλους και όλα, έτσι όπως ήταν εγκλωβισμένο μέσα στη φωλιά του και δεν επικοινωνούσε με τον κόσμο γύρω του. Όμως εκείνο ήταν ευαίσθητο και αφουγκραζόταν τους πόνους και τις χαρές όλων γύρω του, συναισθανόταν ως τα βάθη της ύπαρξής του τη δόνηση του τραγουδιού της καρδιάς του βράχου, του βότσαλου, του κοραλιού, ως και του παραμικρού κύμματος που άφηνε την τελευταία ανάσα του στην ακρογιαλιά.

Advertisment

Μια μέρα άρχισε να πονά πολύ και είπε σε ένα γειτονικό του όστρακο που ζούσε λιγάκι παραδίπλα απάνω σε έναν βράχο της θάλασσας μαζί με κοράλια πορτοκαλιά, κόκκινα και καφετιά. «Νιώθω έναν πόνο μεγάλο. Έναν πόνο κιτρινοπράσινο ολοστρόγγυλο και βαρύ που πονάει όλη την ύπαρξή μου. Ανασαίνω και πονώ. Κινούμαι και πονώ. Κάθομαι και πονώ. Κι ούτε που ξέρω πώς ετούτος εδώ ο πόνος θα φύγει».

Τότε ο γείτονάς του, το όστρακο που ζούσε λιγάκι παραδίπλα στο βράχο με τα κόκκινα, πορτοκαλιά και καφετιά κοράλια, γύρισε και του είπε: «Εγώ πάλι δεν πονώ πουθενά, χαχαχα. Αισθάνομαι πλήρης αισθάνομαι ακμαίος και δυνατός, μέσα κι έξω».

Εκείνη την ώρα ακριβώς, έτυχε να περνάει ένας κάβουρας, πορτοκαλίς, κόκκινος και καφετίς. Περπατούσε ανάποδα, όπως όλοι οι κάβουρες και τραγουδούσε:

Advertisment

«Όμορφη που
όμορφη που ΄ναι η ζωή
το δώρο σου
το δώρο σου αν ξέρεις.»

Άκουσε τη συνομιλία που είχαν τα δυο όστρακα και τότε γύρισε και είπε στο όστρακο που κόμπαζε και περηφανευόταν πως δεν πονούσε πουθενά: «Εσύ μπορεί να μην πονάς, μα το ξέρεις πως ο πόνος του γείτονά σου κρύβει ένα μεγάλο δώρο; Το ξέρεις πως ο κόκκος άμμου που έχει μπει μέσα του και τώρα τον πονά, αύριο θα γίνει ένα σπάνιο μαργαριτάρι; Ένας θησαυρός ξεχωριστός που όλοι θα αναζητούν;».

Αγαπητέ φίλε και φίλη, όλα τα πλάσματα από όλα τα βασίλεια της φύσης κουβαλούν ένα δώρο και έρχονται στη ζωή με αυτό, ώστε να το εκδηλώσουν και να ανθίσει η ύπαρξή τους. Το δώρο του κόκκου άμμου μέσα στο στρείδι είναι να μεταμορφωθεί σε μαργαριτάρι. Το δώρο της κάμπιας είναι να μεταμορφωθεί σε πεταλούδα. Όλα στη φύση έρχονται με κάποιο δώρο δοσμένο, έτοιμο, ολοκληρωμένο.

Μόνον εμείς οι άνθρωποι, καλούμαστε να ανακαλύψουμε τα δώρα που μας έχουν δοθεί. Κι ανακαλύπτοντάς τα, να τα δεχτούμε με ευγνωμοσύνη και να τους επιτρέψουμε να αναπτυχθούν, να τα καλλιεργήσουμε και να συντείνουμε στη μεταμορφωτική διαδικασία της ύπαρξής μας, προσφέροντάς μας την ευκαιρία να ανθίσουμε ως οντότητες και μαζί μας να ανθίσει και ο κόσμος που μας περιβάλλει. Το δώρο που ο καθένας μας κουβαλά είναι μοναδικό, ξεχωριστό, ιδιαίτερο και ανεπανάληπτο. Μπορεί αυτό που σήμερα σε πονά, αύριο να είναι το πολύτιμο δώρο σου.

About
Latest Posts

Ζωή Νικητάκη

H Zωή Νικητάκη γεφυρώνει μέσα από το παραμύθι τα τρία πεδία των ενασχολήσεών της: την τέχνη, την εκπαίδευση και τη θεραπεία. Εργάστηκε επί σειρά ετών ως φιλόλογος, μουσειοπαιδαγωγός και εικονογράφος σε συνεργασία με ποικίλους φορείς στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Υλοποιεί παραμυθοπαραστάσεις για ενήλικες και παιδιά, είναι ζωγράφος, γράφει και εικονογραφεί βιβλία με παραμύθια και ιστορίες. Σχεδίασε μια σειρά τηλεοπτικών εκπομπών για το παραμύθι "Το Ονειρόδεντρο των Παραμυθιών", αρθρογραφεί και υλοποιεί σεμινάρια και βιωματικά εργαστήρια για την τέχνη της αφήγησης, "το παραμύθι, ένα παιδαγωγικό και θεραπευτικό εργαλείο αυτογνωσίας και χαράς".

Latest posts by Ζωή Νικητάκη (see all)