Όταν δίνεις, δεν αδειάζεις…
Γράφει η Αναστασία Λιόντου
Advertisment
Σε πολλές στιγμές της ζωής μας θα αναζητήσουμε σχέσεις και κατάλληλους συντρόφους που, όπως πιστεύουμε ή επαναπαυόμαστε να πιστεύουμε ότι θα είναι οι κατάλληλοι, θα αισθανθούμε καλύτερα και περισσότερο ολοκληρωμένοι. Ανθρώπους που τους αναζητάμε όταν νιώθουμε μέσα μας χαμένοι, και αποπροσανατολισμένοι. Ανθρώπους που, μετά χαράς θα αφεθούμε στα χέρια τους και θα τους παραδώσουμε το τιμόνι της ζωής μας, προκειμένου εκείνοι να οδηγήσουν και να φτάσουμε σε έναν προορισμό, σύμφωνα με τις δικές τους συνισταμένες και την δική τους πυξίδα. Και κάτω από τις επιλογές αυτές, θα ονομάσουμε την πράξη αυτή αγάπη, έρωτα, δεχόμενοι τα πάντα.
Η αλήθεια είναι όμως ότι καμιά σχέση δεν έχει αυτή η πράξη με την αγάπη. Γιατί η αγάπη στηρίζεται και αναπτύσσεται κάτω από άλλες συνθήκες. Όχι την στιγμή που νιώθουμε χαμένοι και θα αφεθούμε στα χέρια κάποιου να μας δείξει τον δρόμο, όχι την στιγμή που θέλουμε να καλύψουμε το απύθμενο κενό μέσα μας, όχι την στιγμή που στις περιγραφές φίλων και γνωστών θα θελήσουμε κι εμείς να βιώσουμε τον δικό τους υπέρτατο έρωτα.
Είμαστε έτοιμοι να δώσουμε και να πάρουμε αγάπη την στιγμή εκείνη που εμείς είμαστε σε θέση να δώσουμε όση αγάπη έχουμε για τον εαυτό μας. Δίνουμε μόνο ό,τι έχουμε, και όση αγάπη έχουμε για τον εαυτό μας, τέτοια είναι η «ποσότητα» που μπορούμε να δώσουμε. Μα το μόνο σίγουρο είναι πως αν έχουμε ήδη αγαπήσει και αποδεχτεί τον εαυτό μας, τότε η αγάπη που θα δώσουμε θα πρόκειται για μια αγάπη που θα οδηγεί τόσο εμάς όσο και τον άλλον, σε στιγμές μοναδικές, σε αλληλεπίδραση θετική και σε αγάπη αυθεντική.
Advertisment
Δε χρειάζεται πια να περιμένουμε να εμφανιστεί στη ζωή μας από μηχανής θεός κάποιος και να μας αγαπήσει, αλλά πολύ περισσότερο να γίνουμε εμείς οι ίδιοι οι ηγέτες στη ζωή μας και πρώτοι εμείς να αγαπήσουμε εμάς, το όλο μας, την υπέροχη προσωπικότητα που είμαστε, ανακαλύπτοντας κάθε κρυμμένη πτυχή που καιρό φοβόμασταν να δούμε, κάνοντας λάθη, ενθαρρύνοντας τον εαυτό μας να βγει έξω από την περιοχή ασφάλειάς μας και να εμπιστευτεί τις δυνάμεις του, να εμπιστευτεί τον απέναντί του, ακόμα και με τον φόβο και την πιθανότητα να πληγωθεί και να απορριφθεί.
Δεν έχει σημασία το έξω, χοντρός- λεπτός, ψηλός- κοντός, γαλανά- καστανά μάτια, μαύρα- ξανθά μαλλιά, ιδανικές αναλογίες μοντέλων- «κοινοί θνητοί»… ένα είναι σίγουρο: όλοι μας έχουμε μια ξεχωριστή, μοναδική, ανεπανάληπτη, αξιοθαύμαστη, υπέροχη, ασύγκριτη προσωπικότητα. Γι αυτό, άνθρωπέ μου, μη βασανίζεσαι και μη μένεις άλλο στην αναμονή, και την ανασφάλεια. Μην αναλώνεσαι σε άσκοπες συγκρίσεις!
Είσαι ήδη υπέροχος, αξίζεις να δώσεις και να πάρεις αγάπη, ανεξάρτητα από το οτιδήποτε. Μη βάζεις πια τεχνητά εμπόδια στον εαυτό σου. Τρέξε, βρες αυτό που αξίζεις. Αν υπάρχει κάποιος ιδιαίτερος άνθρωπος στη ζωή σου, μη χάνεις καιρό. Μη το θεωρείς δεδομένο. Άνοιξέ του τώρα την καρδιά σου και μίλησέ του με τα πιο όμορφα λόγια για τα συναισθήματα που νιώθεις όταν τον βλέπεις, όταν τον αγγίζεις, όταν τον ακούς, όταν είσαι δίπλα του.
Αν δεν υπάρχει ακόμα αυτός ο άλλος άνθρωπος, τότε ίσως ξέρεις πια που να τα πεις… σε σένα τον ίδιο… φωναχτά, δυνατά, γραπτά, σε έναν καθρέφτη, απευθείας, σε μια ζωγραφιά, σε ένα τραγούδι… ξέρεις πια τι χρειάζεσαι για να δώσεις την αγάπη… αγάπη για σένα… όση περισσότερη, τόσο το καλύτερο! Άσε την καρδιά σου να πλημμυρίσει με αισθήματα αγάπης, δώσε το καλύτερο που έχεις, γίνει η καλύτερη αγάπη, γίνε ο λόγος να χαμογελάσουν δύο άνθρωποι αντί για ένας… Και να θυμάσαι: όταν δίνεις, δεν αδειάζεις!
Photo: Author/Depositphotos
