Της Πόπης Κλειδαρά
Αποσύνθεση
Μου είπες χιλιάδες λέξεις
κι εγώ περίμενα ν’ ακούσω μια που δεν είπες.
Διέταξες να με «φυλακίσουν»
και μόλις είχα παραδοθεί.
Κρατάς γράμματα πολλά σ’ ένα κιβώτιο
και σε κανένα δεν είσαι ο αποστολέας.
Με ικέτεψες αμέτρητες φορές
ενώ αρκούσε μόνο ένα σε παρακαλώ.
Δάκρυζες μόνο, δεν έκλαψες ποτέ.
Ζητούσες πολλά κι εγώ είχα μόνο εμένα να σου δώσω.
Επέμενες σε χρόνους πολλούς
εμένα μου αρκούσε μόνο ένα λεπτό.
Ένα λεπτό: Για τη λέξη που ήθελα ν’ ακούσω, για να παραδεχτώ την ενοχή μου,
για να μου δώσεις ένα γράμμα δικό σου, για να κλάψεις αληθινά, για να έχεις εμένα.
Τέλος χρόνου.
- Σήμερα, άσε τη θεωρία στην άκρη και κάνε πράξη τα πιο τρελά σου όνειρα - 2 Οκτωβρίου 2022
- Πριν αναζητήσεις βοήθεια, ψάξε μέσα σου και δες τον εαυτό σου! - 23 Νοεμβρίου 2021
- Άννα Γαλανού: «Τις καλύτερες και τις πιο σωστές λύσεις τις δίνει η ίδια η ζωή» - 26 Οκτωβρίου 2021
- Υπάρχουν κάποια «σκοτάδια» απ’ τα οποία δεν είναι εύκολο να βγει ο άνθρωπος μόνος… - 23 Σεπτεμβρίου 2021
- Αυτό το καλοκαίρι ας φιληθούμε… με το στόμα, με τα μάτια και με την καρδιά - 20 Ιουλίου 2021
- Τα μόνα σωστά λόγια για εκείνον που πονάει, είναι κάποια λόγια τυπικά… - 15 Ιουνίου 2021
- Κι αν αυτός που φεύγει είναι αυτός που έπρεπε να μείνει; - 1 Ιουνίου 2021
- Να ανήκεις στους πραγματικά τυχερούς… - 5 Απριλίου 2021
- Έπεσαν οι μάσκες, κι εμείς από τα σύννεφα… - 11 Μαρτίου 2021
- Είναι φορές που η σιωπή λέει τις μεγαλύτερες αλήθειες μας - 26 Ιουλίου 2020
