Η καρδιά δεν έχει ούτε συμφέρον, ούτε κριτήρια. Απλά αγαπά!
Όσο και “σπουδαίος” να είσαι από θεωρητικές καταρτίσεις (κοινωνικό – ψυχολογικό – NLP/ νευρο-γλωσσικό προγραμματισμό, life coaching, κτλ.) θα διαπιστώσεις στη καθημερινότητά σου ότι είναι πολύ δύσκολες οι διαπροσωπικές σχέσεις! Όσες “ρετσέτες” και να πάρεις, πάντα θα έχεις να κάνεις με καινούρια κρίσιμη κατάσταση… Δεν είναι καινούργια, ούτε έξω από αυτά που ξέρεις, απλώς είναι δύσκολο έως αδύνατον να προβλέψεις την αντίδρασή σου σε μια νέα κρίση!
Advertisment
Αυτά που τώρα τελευταία με απασχολούν παρατηρώντας τον εαυτό μου και την συμπεριφορά των άλλων, είναι πως η ζωή μας διαδραματίζεται σαν να είμαστε εγκλωβισμένοι σε μια αίθουσα δικαστήριου! Κρίνουμε και τον εαυτό μας και τους γύρω μας λες και είμαστε Δικαστές, Εισαγγελείς, Δικηγόροι της Υπεράσπισης, ένορκοι, ακροατήριο! Αλλάζουμε τους ρόλους, όμως δεν αλλάζουμε την συνθήκες που καθορίζουν την κατάσταση. Φοβάμαι πως έχουμε τόσο πολύ συνηθίσει σε αυτή την ατμόσφαιρα της “αίθουσας”, που ζούμε σαν το καναρίνι στο κλουβί, πετάμε ανάλογα με το χώρο που μας αφήνουν τα κάγκελα που μας περικυκλώνουν!
Ο τρόπος με τον οποίο μεγαλώσαμε ενδέχεται να έχει γίνει δεύτερη φύση μας, και έτσι ακολουθώντας το δρόμο του “Λάθος / Σωστό”, σκεπτόμενοι το “Καλό / Κακό”, καταλήξαμε στην απόφαση: “Ένοχος / Αθώος”! Και αναρωτιέμαι: Που είναι η Αγάπη; Που είναι η Ελευθερία; Που είναι η Αποδοχή; Εδώ αρχίζει και δημιουργείται σύγχυση… Ο νους κάνει το παιχνίδι του! Αλλάζει τις θέσεις ανάλογα: πότε βοηθάει την Υπεράσπιση, πότε το Κατηγορητήριο και άλλοτε το Δικαστή! Ανάλογα με τι;… με το συμφέρον σου! Ο νους έχει τη δυνατότητα να επεξεργάζεται τις πληροφορίες, όμως σε μια δίκη έχει σημασία πώς παρουσιάζεις τα γεγονότα -όχι τι έχει συμβεί ακριβώς- έτσι και τώρα, ανάλογα από ποια οπτική γωνία βλέπει, συνεπώς αποφασίζει: Ένοχος η Αθώος!
Ίσως μερικοί από μας να είναι ακόμα πιο αυστηροί με τον εαυτό τους… Είναι μόνιμα ένοχοι! Χωρίς να έχει απαγγελθεί κατηγορητήριο ακόμα… Αποτέλεσμα: ζουν χωρίς χαρά! Ακόμα και την χαρά την νιώθουν ενοχή. Το που οδηγεί αυτό όλοι μας ξέρουμε… Όταν νιώθεις έτσι αρχίζει η ψυχή σου και επαναστατεί! Διότι είναι στη φύση μας να κάνουμε σφάλματα, λάθη, αμαρτίες… “που είναι η αποδοχή;… που είναι η ελευθερία;… που είναι η αγάπη;”. Η καρδιά δεν έχει ούτε συμφέρον, ούτε κριτήρια! Αγαπά η δεν αγαπά… τόσο απλά! Ένα πράγμα είδα / οίδα (γνωρίζω) μέχρι τώρα: ότι ο νόμος δεν οδηγεί στην Αγάπη! και στην Αγάπη δεν υπάρχει νόμος!
Advertisment
Η δικαιοσύνη είναι ένα “σύστημα” να επιβληθεί ο νόμος ανάλογα με την απόφαση του δικαστηρίου (ένοχος / αθώος), δεν μπορεί να είναι τρόπος ζωής… Και ο νόμος χρειάζεται μέχρι να μάθουμε πως να κάνουμε σωστή χρήση της ελευθερίας μας. Ύστερα πορεύεσαι σεβόμενος την επιθυμία, την ελευθερία και την αποδοχή, είτε του προσώπου, είτε του “θέλω” σου. Υπάρχει και άλλη κατάσταση: όταν φτάσεις στην αποδοχή της επιθυμίας σου, συνήθως εμφανίζεται ή η ενοχή, ή ο φόβος! Παραδώσαμε τα δικαιώματά μας στην ενοχή και στο φόβο χωρίς καμία “συμφωνία”!
Η ενοχή όχι μόνο δεν είναι εκ Θεού, αλλά είναι σαν το καυσαέριο… σου δηλητηριάζει τη ζωή, δεν σ’αφήνει να πάρεις ανάσα! Ο φόβος σου κόβει την δύναμη, όπως το χειρόφρενο του αυτοκινήτου! Όσο και να πατάς γκάζι, το όχημα δεν προχωράει… “μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα!” λέει ο λαός. Τι κάνεις;… Ανοίγεις τα φτερά σου και πετάς! Εάν έχεις απελευθερωθεί από τα δεσμά και τα κάγκελα που σε φυλακίζουν, εάν έχεις επαναπρογραματίσει το νου σου να μετουσιώνει την πληροφορία σε δυναμική ενέργεια, θα πας ψηλά… Και όσο πιο ψηλά ανεβαίνεις, τόσο πιο όμορφη είναι η θέα που έχεις!
Και κάτι τελευταίο… θέλω να πιστεύω σε ένα “σύστημα” που στο τέλος της ζωής μου θα μου μετράει τις ευχές που πήρα από τους ανθρώπους, και όχι στις αμαρτίες που έκανα! Επίσης, θελω ένα “εισαγγελέα” που ψάχνει τους ανθρώπους που βοήθησα και όχι πόσες φορές δε νήστεψα. Πως η καλοσύνη είναι πολύ πιο σημαντική από το “κακό” που έκανες θέλοντας να βοηθήσεις τον άλλον ή τον εαυτό σου! “Η καλοσύνη όταν μιλάς δημιουργεί εμπιστοσύνη, η καλοσύνη όταν σκέφτεσαι δημιουργεί βάθος, η καλοσύνη όταν δίνεις δημιουργεί αγάπη” (Λάο Τσε).
Μια μάνα όταν μεγαλώνει το παιδί της μπορεί είναι αυστηρή, αλλά όταν είναι γιαγιά, ανέχεται και τα συγχωρεί όλα! διότι έχει καταλάβει την αξία της ζωής! Η ζωή είναι εμπειρίες, γνώσεις και γνωριμίες, χαρά του παιχνιδιού, φιλία, αγάπη, συγχώρεση, αποδοχή, ελευθερία, χαρά.
π. Σιλουανός Βισάν
- Αριστοτέλης: «Ελπίδα είναι ένα όνειρο που το βλέπουμε ξύπνιοι» - 13 Σεπτεμβρίου 2019
- Είμαστε και γινόμαστε, τα άτομα με τα οποία συναναστρεφόμαστε - 10 Ιανουαρίου 2019
- Eυγνωμοσύνη είναι το συναίσθημα πως αυτά που σου δόθηκαν είναι ανώτερα από αυτά που ζήτησες - 13 Νοεμβρίου 2018
