Η Μάρη Γαργαλιάνου γράφει για το βιβλίο “Κάθε Τρίτη με τον Μόρι”
Σε έναν κόσμο ιδανικό, θα ήμασταν όλοι συμβιβασμένοι με το θάνατο, δε νομίζετε; Δε θα «παγώναμε», ούτε θα τρέμαμε στην ιδέα του ίσως πιο δεδομένου γεγονότος στη ζωή μας. Δε γνωρίζω για εσάς, ωστόσο προσωπικά πολλές φορές πιάνω τον εαυτό μου να σκέφτεται τη μαύρη, αιώνια μάλλον τρύπα αυτή του θανάτου και να τρομάζει. «Μα πως είναι δυνατόν να πεθάνω έτσι απλά;» «Kαι γιατί παλεύω τόσο μια ζωή, για να τα αφήσω όλα αυτά, που;» και… «Όταν φύγω, θα πετάξω και που θα πάω;», «Κι αν τελικά όλο αυτό εδώ, αυτό που αποκαλούμε ζωή, είναι πιο τρομακτικό από τον ίδιο το θάνατο και ύστερα ηρεμήσω;» Σκέφτομαι και κοκαλώνω. Και μετά μαγικά επανέρχομαι σαν από κάποια κρίση άγχους και τρέχω στον καθρέφτη μου να δω πως μοιάζει το είδωλό μου. Αλλοιώθηκα, ή όχι; Εντάξει, είμαι καλά! Στην ηλικία που είμαι, στα κιλά μου, με τα λακκάκια στα μάγουλά μου μόνιμα εκεί… Παραλογισμός!
Advertisment
Ευτυχώς, σχεδόν πάντα στο όλο σκηνικό με τον καθρέφτη σκάει μύτη ο φίλος μου ο Μόρι. Τότε σας λέω μετά βεβαιότητας πως αισθάνομαι καλύτερα. Εισέρχεται αβίαστα, σχεδόν μεταφυσικά, καθισμένος αναπαυτικά στο καροτσάκι του και η φωνή του βγαίνει κάπως δύσκολα. Προσπαθεί. Προσπαθεί κι ας ζορίζει η μάσκα οξυγόνου. Προσπαθεί κι ας τον πιέζουν οι πόνοι στα πόδια. «Το να πεθάνεις είναι μια κουβέντα» μου λέει και συνεχίζει «Το να ζεις δυστυχισμένος όμως, είναι κάτι εντελώς διαφορετικό». Έγινε φίλος μου καλός ο Μόρι, εμψυχωτής αληθινός και μέντορας βιωματικός με γκριζαρισμένο μαλλί και φάρμακα πολλά ανά χείρας επίγεια και ένα βλέμμα ζεστό, γεμάτο αγάπη και συμπόνια, μου χαμογελά όσο προλαβαίνει κάτι τέτοιες στιγμές και με «διδάσκει» μαθήματα που δε διδάσκονται σε πανεπιστήμια και σχολεία. Διδάσκει σοφία ζωής. Μέσα από τα μάτια του τα υγρά, τις ρυτίδες του γερασμένου του προσώπου, τις ιστορίες του τις ανεξίτηλες, τις τόσο σπάνια αληθινές.
Δεν περίμενα ποτέ πως θα γίνει φίλος ζωής μου, ο ήρωας ενός βιβλίου. Και όμως, τα κατάφερε ο πολυδιαβασμένος, διεθνούς φήμης συγγραφέας Mitch Albom με το βιβλίο του «Κάθε Τρίτη με τον Μόρι»,ένα διαχρονικό best seller, το οποίο έχει πουλήσει πάνω από 14.000.000 αντίτυπα παγκοσμίως μέχρι σήμερα και έγινε και ταινία με τον Τζακ Λέμον www.imdb.com/title/tt0207805/
Ο Μόρι Σουόρτς, πρόσωπο πραγματικό και καθηγητής του Μιτς πριν από εικοσιπέντε ολόκληρα χρόνια, μέσα από το βιβλίο αυτό προσφέρει απλόχερα σε όλους εμάς τους αναγνώστες μια πνευματική κυριολεκτικά κληρονομιά, μια σοφία με βασικό συστατικό της όχι τον εντυπωσιασμό, αλλά την επαφή, τροφή για σκέψη για όλα τα ουσιαστικά του μαγικού αυτού ταξιδιού. Τη ζωή, τις διαπροσωπικές μας σχέσεις, το γάμο, τη φιλία, το χρήμα, τον εγωισμό, το φόβο, το θάνατο. Η απλότητά του κερδίζει με μιας, πόσο μάλλον αν σκεφτείς πως η βαρύτητα των λέξεων αποκτά άλλο νόημα από έναν άνθρωπο ο οποίος είναι έτοιμος να κάνει το τελευταίο του μεγάλο ταξίδι στην αιωνιότητα.
Advertisment
Δε σε παραμυθιάζει ο Μόρι. Έζησε, δίδαξε και έμαθε πολλά. Πάντοτε λάτρευε το χορό και στις πίστες λικνιζόταν σαν να μην υπάρχει αύριο και θεωρούνταν «περίεργος» μάλιστα από κάποιους γιατί «Πως είναι δυνατόν ένας καθηγητής Πανεπιστημίου να φέρεται έτσι;»! Περίεργος γιατί ήθελε να ρουφήξει τη ζωή με το μεδούλι μαζί. Παράξενος, γιατί δεν μπήκε ποτέ σε διαδικασία να χαϊδέψει αυτιά και να ωραιοποιήσει καταστάσεις. Παράδοξος, γιατί με το μόνο πράγμα που συμβιβάστηκε ποτέ ήταν με την ανίατη αρρώστια του, άρα και με το θάνατο και ναι, οργάνωσε ο ίδιος τη ζωντανή του κηδεία. Το βιβλίο «Κάθε Τρίτη με τον Μόρι» αποτελεί έναν κινητό θησαυρό παραδοχής, αποδοχής και μαγκιάς απέναντι στη ζωή με μια φράση εντός του, απόσταγμα σοφίας αληθινό « Αγαπάτε αλλήλους, για να μη χαθείτε. Χωρίς την αγάπη είμαστε πουλιά με σπασμένα φτερά». Ο Μόρι φίλοι μου δε ζει πια, μα μέσα από τις τελευταίες Τρίτες της ζωής του με το μαθητή του Μιτς, έγινε αθάνατος και στην πραγματικότητα, αλλά και στις καρδιές όλων μας.
