Κάποιες φορές οδηγούμαστε σε συναισθηματικό αδιέξοδο. Για τον καθένα μπορεί να είναι διαφορετικοί οι λόγοι, οι αιτίες κι όμως τα συναισθήματα, η ψυχολογία και το αδιέξοδο κοινό. Δυο ξεχωριστές περιπτώσεις που όμως οδήγησαν ακριβώς στο ίδιο αδιέξοδο, στο συναισθηματικό κενό και στο δίλημμα «με κάποια από τις δύο ή με καμία από αυτές;»
Ίσως ακούγεται περίεργο αλλά και η ιστορία είναι μπερδεμένη. Μπλεγμένες σε διαφορετικές καταστάσεις, πορεύονται από κοινού και πασχίζουν να βγουν από το συναισθηματικό αδιέξοδο. Ποιος το προκάλεσε, δε μπορώ να το πω με σιγουριά. Είναι μάλλον μια από κείνες τις φορές που δεν υπάρχει φταίχτης, σαν κάποιο αόρατο και ανεξέλεγκτο χέρι να γράφει την πορεία που δεν μπορούμε να αλλάξουμε.
Advertisment
Η μία, μια χαρά γυναίκα. Ζει μόνη και κάνει ό,τι γουστάρει. Δεν υπάρχουν όρια και σταθμά στα πιστεύω της και στα θέλω της. Απλώς αφήνεται να περιπλανιέται στα μονοπάτια που της ανοίγονται παρασυρόμενη από συναισθηματισμούς, ενθουσιασμούς και γενικά ότι της γυαλίσει.
Διαβάστε επίσης από τον Θοδωρή Γιαννόπουλο
Advertisment
Κάθε τόσο πνίγεται από όσα συμβαίνουν γύρω της και μέσα της κι αισθάνεται ανήμπορη να αντιδράσει, αν και πραγματικά θα το ήθελε. Δε σταματάει όμως, συνεχίζει να πορεύεται σε ένα δρόμο που τη συγκλονίζει και την κουράζει παράλληλα. Όλοι οι δρόμοι κάθε τόσο οδηγούν σε εκείνον που επιδέξια προσπερνά, προφασιζόμενη τη λογική που ποτέ άλλωστε δεν έδωσε σημασία. Κι όμως αυτή η επιλογή πληγώνει και αιμορραγεί συνεχώς για χρόνια.
Κάποτε φρικάρει και δίνει μια κλωτσιά σε όλα αποφασισμένη να ακολουθήσει το δρόμο της καρδιάς. Καταρρίπτει τα εμπόδια, θυσιάζει όσα ποτέ αγάπησε, αρκεί να πετύχει σε αυτό που χρόνια τώρα προσπερνούσε. Κι ενώ όλα τραβάνε το δρόμο τους, εμφανίζεται «εκείνος» για να της θυμίσει πως άλλο δρόμο διάλεξε.
Αδιέξοδο.
Η άλλη, μια χαρά γυναίκα. Ζει μόνη και συνήθως επικρατεί η λογικής της. Είναι συναισθηματικά ώριμο και σταθερό άτομο. Κάποια στιγμή όμως φρικάρει από το δεδομένο και το πρέπει, δίνει μια κλωτσιά και πάει παρακάτω.
Μια καινούργια σχέση έρχεται να συμπληρώσει τον καινούργιο κόσμο που δημιούργησε. Με τα προβληματάκια της, με τα καβγαδάκια της αλλά στέκεται καλά στα πόδια της. Μια σοβαρή σχέση με σοβαρό σκοπό. Κι ενώ όλα είναι «υπό έλεγχο», εμφανίζεται εκείνο το «καλό παιδί» που λέμε.
Ξαφνικά τα προβληματάκια και τα καβγαδάκια γίνονται αξεπέραστα και τείχη υψώνονται παντού. Ο «άλλος» μόνο χαλί δε γίνεται (κι αυτό όχι επειδή δε θέλει, αλλά επειδή δε μπορεί).
Και οι δύο ζητούν την ίδια σοβαρότητα και μονιμότητα. Η καρδιά λέει τον ένα η λογική λέει τον άλλο.
Αδιέξοδο.
Κάπως έτσι έχει η ιστορία. Ίσως όχι τόσο απλή όσο την περιέγραψα, αλλά δεν υπάρχει λόγος να κουράσω με λεπτομέρειες. Άλλωστε το θέμα είναι το συναισθηματικό αδιέξοδο που οδηγούμαστε μερικές φορές (μάλλον ελάχιστες), έστω και από διαφορετικές καταστάσεις. Ανίκανοι να αντιδράσουμε σε ό,τι μας συμβαίνει, ξαγρυπνούμε και πονάμε για να αποφασίσουμε.
Πως αποφασίζει κανείς; Με τη λογική ή με τη καρδιά;
Κι αν η καρδιά θέλει αλλά η λογική δε μπορεί να επιτρέψει να συμβεί αυτό;
Κι αν υπάρχουν προβλήματα που δεν ξεπερνιούνται;
Κι ο φόβος; Που τον πάμε το φόβο, όταν ξέρουμε ότι υπάρχει λάθος σε ό,τι ποθεί η καρδιά και το βλέπουμε ότι ο δρόμος είναι μονόδρομος και το λάθος αυτή τη φορά δε συγχωρείται.
Και το όνειρο; Που είναι το όνειρο; Δεν ονειρεύεται κανείς με το μυαλό. Να που όμως είναι εκεί μπροστά αρματωμένο και δεν αφήνει να περάσουμε.
Ποιος είναι ο νικητής και ποιος ο χαμένος;
Έτσι κι αλλιώς η πληγή θα ανοίξει γιατί όποια απόφαση και να πάρεις θα πονάει. Είναι μερικές φορές που απλώς δε μπορείς να κάνεις τίποτα, γιατί θα πονέσεις, και το τίποτα κι αυτό πονάει. Δε ξέρω αν υπάρχει κριτήριο για να αποφασίσεις, όταν όμως κάνεις μια επιλογή πρέπει να υποστείς τις συνέπειες ακόμα κι αν είναι οδυνηρές.
Συναισθηματικό αδιέξοδο όχι γιατί είσαι ανάμεσα σε δύο και δε ξέρεις ποια είναι ο καλύτερη.
Συναισθηματικό αδιέξοδο γιατί δε ξέρεις ποια επιλογή θα σε κάνει ευτυχισμένο και για πόσο.
Συναισθηματικό αδιέξοδο γιατί η μοναξιά είναι προτιμότερη κι ας πονάει.
Συναισθηματικό αδιέξοδο γιατί σου αρέσει η μοναξιά αλλά δεν την αντέχεις.
Μερικές φορές ο δρόμος δεν είναι ξεκάθαρος, έχει απλωθεί ομίχλη και το τοπίο χλόμιασε. Την ομίχλη δε μπορείς να την προσπεράσεις, απλώς περιμένεις να χαθεί.
- Όσα σε κάνουν άνθρωπο και όσα ποτέ δεν σκέφτηκες - 24 Ιουλίου 2018
- Περνώντας από τη μοναξιά στη μοναχικότητα - 28 Ιουνίου 2018
- Τόλμησα να… ονειρογευτώ! - 28 Μαΐου 2018
