Μερικές φορές χρειάζεται να μείνεις μόνος. Όχι μόνο για να γίνεις ανεξάρτητος, αλλά για να ωριμάσεις, να αναλογιστείς, να ηρεμήσεις. Είναι ο χρόνος που θες για να πάρεις μια βαθιά ανάσα, να αφιερώσεις στο να ανακαλύψεις περισσότερα για τον εαυτό σου, και να αναθεωρήσεις την όψη με την οποία αντιμετωπίζεις την καθημερινότητα, τη ρουτίνα και τη ζωή γενικότερα.
Υπάρχει μεγάλη διαφορά στο να νιώθεις μόνος και να νιώθεις μοναξιά. Γι’ αυτό και λένε πως καλύτερα να είσαι μόνος παρά με ανθρώπους που σε κάνουν να νιώθεις μόνος, και που ενισχύουν τη μοναξιά σου.
Γιατί όλοι χρειαζόμαστε μερικές φορές να μείνουμε μόνοι.
Οι εσωστρεφείς άνθρωποι είναι αυτοί που νιώθουν πιο έντονα και πιο συχνά την ανάγκη αυτή. Για αυτό και αντιδρούν και δυσανασχετούν στις πολύωρες (επιβεβλημένες) οικογενειακές συγκεντρώσεις. Γιατί είναι ωραίο να συναντιέστε μια κάθε τόσο (όχι παραπάνω), αλλά για λίγο. Σε μικρές δόσεις. Δεν αντέχουν περισσότερο. Γιατί θέλουν να νιώθουν πως μπορούν να κάνουν αυτό που θέλουν όταν το θελήσουν: να σηκωθούν να πάνε αλλού, να χαθούν στις σκέψεις τους, να χαζέψουν μια ταινία, να βυθιστούν στις σελίδες ενός βιβλίου, δίχως το φόβο πως θα φανούν ασεβείς, αγενείς και αδιάφοροι, ή, ακόμα χειρότερα, την ανησυχία του τι θα πουν οι άλλοι. Στο κάτω κάτω ποτέ δεν μάθαμε τι είπε ο κόσμος, αλλά στην τελική, ποτέ δε μας ενδιέφερε πραγματικά.
Αν δεν μπορούμε να νιώσουμε ελεύθεροι και άνετοι σε αυτό που κάνουμε, εγκλωβιζόμαστε σε μια ζωή που στο τέλος θα μας καταπνίξει. Και τι θα καταλάβουμε έτσι; Το όλο θέμα δεν είναι να χαιρόμαστε την κάθε στιγμή; Και να ψάχνουμε τρόπους να γινόμαστε καλύτεροι και να βελτιώνουμε το περιβάλλον μας; Μια ύπαρξη καταπιεσμένη είναι δυστυχής. Και εμείς ήρθαμε στη ζωή με κλάμα για να φύγουμε με χαμόγελο. Το ενδιάμεσο είναι αυτό που προσπαθούμε να κάνουμε να αξίζει. Και είναι αυτό που έχει την μεγαλύτερη σημασία.
Photo: Author/Depositphotos
