Το 2007 ζήσαμε τις πιο ισχυρές πυρκαγιές των τελευταίων χρόνων που έκαψαν σε όλη την Ελλάδα ανθρώπους, περιουσίες, εκατομύρια στρέματα δάσους, άγρια ζώα και πολλή ομορφιά. Εκείνη τη χρονιά ο Πάρνωνας ήταν ένα από τα βουνά που παραδόθηκε στις φλόγες. Η φωτιά τον σάρωσε, όπως τον Ταΰγετο, καίγοντας έλατα και πεύκα, κυρίως, εκ των οποίων πολλά απ’ αυτά ανήκαν στο είδος της μαύρης πεύκης, ένα είδος που δύσκολα αναγεννάται μετά από τέτοιες καταστροφές.
Advertisment
Την επόμενη χρονιά πολλοί κρατικοί φορείς, υπεύθυνοι για την χλωρίδα της χώρας όπως το Ελληνικό κέντρο Βιοτόπων Υγροτόπων, ο Φορέας Διαχείρησης Όρους Πάρνωνα και Υγροτόπου Μουστού, η Διεύθυνση Αναδασώσεων Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης, το Δασαρχείο Σπάρτης, προχώρησαν στην υποβοήθηση της φυσικής αναγέννησης μεταφυτεύοντας 5.300 στρέμματα μαύρης πεύκης. Ο σχεδιασμός του προγράμματος και οι πρώτες φυτεύσεις χρηματοδοτήθηκαν από την LIFE μέσω του έργου, LIFE & ΦΥΣΗ LIFE07 /NAT/GR/000286: «Αποκατάσταση των δασών Pinus nigra στον Πάρνωνα (GR2520006) μέσω δομημένης προσέγγισης» και τον ΕΟΧ με το έργο: «Αποκατάσταση δασών όρους Πάρνωνα και κατευθύνσεις διατήρησης όρους Ταϋγετου».
Δέκα χρόνια μετά οι αρχές επισημαίνουν πως αν κι έχουν αρχίσει να πρασινίζουν και πάλι οι πλαγιές των βουνών, η αναδάσωση είναι μία ιδιαίτερα κοπιαστική και χρονοβόρα διαδικασία και η προστασία των δασών θα πρέπει να είναι πρωταρχικής σημασίας σε επίπεδο όχι μόνο επιστημονικό αλλά και εθνικό και φυσικά σε επίπεδο τοπικών κοινωνιών.
Advertisment
Ξέρουμε όλοι πόσο γρήγορα μπορεί να φουντώσει μια φωτιά τον Αύγουστο με τα μελτέμια. Κάθε χρόνο σχεδόν, κάμποσες τοπικές κοινωνίες γίνονται μάρτυρες της ανελέητης αυτής καταστροφής. Και ακολουθεί η χρόνια μαρτυρία της αντιστρόφως ανάλογης ταχύτητας της αναγέννησης του δάσους. Τα περισσότερα δάση που προσπαθούν να ανακάμψουν στη χώρα μας δεν είναι τόσο «τυχερά» όσο αυτό της μαύρης πεύκης του Πάρνωνα. Και μιας και η πολιτεία μας, καλώς ή κακώς δεν έχει σημασία, αδυνατεί να επανορθώσει και σε αυτές τις περιπτώσεις, η ευθύνη πέφτει στις τοπικές κοινωνίες οι οποίες χρειάζονται εκ νέου οργάνωση για την αναδάσωση των καμμένων εκτάσεων, για την προστασία των φρεσκογεννημένων δασών αλλά και για την προστασία όσων έχουν απομείνει.
