Μητρότητα, ένα συναίσθημα που φέρνει την αγάπη στην θέση της, στον χώρο που η καρδιά αισθάνεται γεμάτη και ολοκληρωμένη. Η μητέρα βιώνει στιγμές και συναισθήματα με την γέννηση του παιδιού της που μπορεί να μην τα αισθανθεί για κανέναν άλλο λόγο στη ζωή της! Κι ο χρόνος κυλά και ο δεσμός μεταξύ τους γίνεται τόσο δυνατός που πιστεύεις πως τίποτα δεν μπορεί να τους χωρίσει μέχρι που φτάνει η στιγμή να επιστρέψει η μητέρα στη δουλειά.
Όταν το παιδί είναι μωρό η αγωνία της είναι σε σχέση με τους δικούς της φόβους που συνήθως έχουν να κάνουν με το ποιος θα το κρατήσει όταν δεν υπάρχει κάποιος από το οικογενειακό περιβάλλον να το φυλάξει. Μεγαλώνοντας όμως το παιδί, ο αποχωρισμός για την δουλειά γίνεται ολοένα και πιο δύσκολος ειδικά όταν το παιδί αρχίζει να αισθάνεται τον χρόνο και την απουσία της μητέρας του και το εκφράζει.
Advertisment
Το “μαμά πάρε τους τηλέφωνο και μην πας στη δουλίτσα σου σήμερα”, το “πάλι στην δουλειά θα πας” το “θέλω να μείνεις μαζί μου” είναι κουβέντες που βαραίνουν μέσα της χωρίς να μπορεί να τις αλαφρώσει. Όταν η πόρτα κλείνει είστε δυο σώματα κολλημένα αντικριστά σα να παλεύετε σε αντίπαλα στρατόπεδα. Άλλες φορές κορμιά καθισμένα πλάτη στην πόρτα με τα δάκρυα να κυλούν με ορμή για το παιδί και πνιγμένα σχεδόν υπόκωφα για τη μητέρα. Το πρέπει να πάω στην δουλίτσα την στιγμή εκείνη ακούγεται σαν το μεγαλύτερο ψέμα που έχεις πει στη ζωή σου. Οι σκέψεις σου δεν σταματούν μες στο μυαλό σου…
“Ποια δουλειά Θεέ μου; Την δουλειά που με διαλύει κάθε μέρα σε κομμάτια. Την δουλειά που πλέον δεν έχει ωράριο; Την δουλειά που με χωρίζει από ό,τι αγαπώ πιο πολύ; Αξίζει;”
Όταν η μητέρα μεγαλώνει μόνη τα παιδιά της και δουλεύει σπαστό ωράριο πολλές φορές αναγκάζεται να τα αφήνει μόνα στο σπίτι όταν μεγαλώσουν λίγο. Μόνα ανάμεσα σε τοίχους, μια τηλεόραση, ένα τάμπλετ ίσως κι ένα παράθυρο που κάποιες φορές δεν ταξιδεύει το βλέμμα τους παρά τα φυλακίζει στο γκρίζο της απέναντι πολυκατοικίας και στο συναίσθημα της απουσίας που δυναμώνει όσο περνούν οι ώρες.
Advertisment
Το τηλέφωνό της χτυπά ξανά και ξανά μα εκείνη συνεχίζει να δουλεύει για ένα μισθό που θα καλύψει μόνο τα απολύτως απαραίτητα μα ποτέ δεν θα καταφέρει να καλύψει το κενό ανάμεσά τους. Όταν μια μητέρα μεγαλώνει μόνη τα παιδιά της καμμία επιλογή δεν μοιάζει επιλογή πέρα από το “πρέπει”… Οι τύψεις παραμένουν τύψεις και τα “πρέπει” η μέγγενη που δεν σταματά να κλείνει.
Τα παιδιά μεγαλώνουν και η απουσία της φωνάζει μέσα από εκείνα. Συμβιβασμένα πλέον σε αυτή την πραγματικότητα αρκούνται σε ένα “γεια μαμά” όταν εκείνη φεύγει μα μέσα τους η μοναξιά δουλεύει υπόγεια. Εκείνη επιστρέφει λίγο πριν κοιμηθούν κατάκοπη και ηττημένη για άλλη μια φορά. Η έκθεση που γράφτηκε από το τηλέφωνο, η εξίσωση που λύθηκε μεταξύ των πελατών, το φαγητό που δεν ζεστάθηκε και φαγώθηκε κρύο από το ψυγείο και εκείνη διασπασμένη σε ρόλους που διεκπεραιώνονται όπως όπως. Μισή μητέρα, μισή εργαζόμενη, μισός άνθρωπος, ανάπηρη ζωή.
Παιδιά που δεν ακούνε τις συμβουλές που χρειάζονται, παιδιά που στερούνται τις αγκαλιές την στιγμή που έχουν ανάγκη, παιδιά που δεν αγαπιούνται όσο και όπως θα θέλανε. Σκληραγωγούνται σε μια πεζή πραγματικότητα μακριά από την θαλπωρή και την φροντίδα που αξίζει σε κάθε παιδί.
Η μητέρα απομακρύνεται από την ζωή, αποσύρεται στην ψυχρή πραγματικότητα πως δεν είναι ρομπότ και δεν μπορεί να αποδώσει σε όλα χωρίς να έχει “απώλειες”. Η απώλεια της αγάπης, η απώλεια των στιγμών της καθημερινότητας των παιδιών της, η απώλεια της δικής τους ζωής! Η αγάπη ξαφνικά έφυγε από τη θέση της, συρρικνώθηκε σε ένα φιλί για καληνύχτα, σε ένα αγχωμένο καλημέρα πριν το σχολείο, σε ένα Σαββατοκύριακο γεμάτο με υποχρεώσεις σπιτιού και η μητέρα να προσπαθεί να τα καταφέρει όλα.
Δεν μπορώ να σου προβλέψω το μέλλον όσων παιδιών μεγαλώνουν με εργαζόμενες μαμάδες πόσο μάλλον με μαμάδες μονογονεϊκών οικογενειών. Κάποιοι λένε πως αυτά τα παιδιά γίνονται καλύτεροι άνθρωποι και πως σε βάθος χρόνου μαθαίνουν να εκτιμούν και να σέβονται. Κάποιοι άλλοι πιστεύουν πως τα παιδιά αυτά γίνονται απόμακροι ενήλικες, μοναχικοί, αντικοινωνικοί.
Δεν μπορώ να σου προβλέψω πόσο βαθιά είναι η τομή μες στην ψυχή της μάνας αυτής για την αδυναμία της να σταθεί δίπλα τους όπως θα ήθελε. Αυτό που μπορώ να σου πω είναι πως όσο δύσκολα και να περνά στη ζωή της όσο χρόνο κιαν της κλέβει η δουλειά από τα παιδιά της εκείνη δεν σταματά ποτέ να τα στηρίζει όπως μπορεί, να ονειρεύεται πως η ζωή είναι δίκαιη και πως ποτέ δεν είναι αργά να αναπληρώσεις το κενό της μητρικής απουσίας όταν αγαπάς με την καρδιά σου ακόμη κιαν χρειαστεί να περιμένεις μέχρι εκείνα να ανεξαρτητοποιηθούν και να σταθούν μόνα τους στα πόδια τους!
Photo: Author/Depositphotos
- Άνθισε την ομορφιά σου πέρα από τον χρόνο - 3 Ιανουαρίου 2020
- Για να γνωρίσεις τη ζωή, χρειάζεται να υποστείς πολλούς θανάτους εντός της… - 29 Μαΐου 2019
- Αποχώρησε από τον πόνο! Άσε τον ελεύθερο και προχώρα! - 6 Μαΐου 2019
