Αγαπητοί μου φόβοι, να που ξανασυναντιόμαστε και πάλι-απ’ ό,τι βλέπω, είστε ακόμη εδώ, μαζί μου: σαν να λέμε, μάλλον δε φύγατε και ποτέ από μέσα μου..
Είναι αλήθεια, πως συμβιώνουμε πολλά χρόνια μαζί, για την ακρίβεια, από τότε που υπάρχω… Για πολλά χρόνια, σας ένιωθα μια ανάσα από μένα, τόσο κοντά, αναγνώριζα την εμφάνισή σας , κι όμως αρνιόμουν πεισματικά να σας κοιτάξω κατάματα- και τι δεν κάνατε για να σας προσέξω, μα εγώ, επειδή ζούσα με την ιδέα πως, αν σας αγνοήσω, τότε θα βαρεθείτε και θα εξαφανιστείτε μεμιάς, σας περιφρονούσα και, έστρεφα διαρκώς το βλέμμα μου αλλού, εθελοτυφλώντας απελπισμένα… Βλέπετε, ολοένα, αγωνιζόμουν να σας σκεπάσω, να σας καλύψω, να σας θάψω ει δυνατόν, στο πιο απόμερο σημείο του εαυτού μου, έτσι ώστε να μη σας κουβαλάω πια!
Advertisment
Μα εσείς, σε κάθε μου προσπάθεια, αντιδρούσατε, επιμένατε να θέλετε να βγείτε στην επιφάνεια, να γίνετε ορατοί, να σας αφιερώσω μια κάποια προσοχή, επιτέλους! Θαρρώ με συντροφεύετε από πολύ μικρή ηλικία:φαντάζομαι, θα θυμόσαστε πως, η πρώτη λέξη που θυμάμαι τον εαυτό μου να ξεστομίζει, ήταν “φοβάσαι”. Αλλά, τι φοβάσαι, άραγε;
Σηκώνω το βλέμμα μου και, για πρώτη μου φορά, είμαι αποφασισμένη να σας αντικρίσω και να σας δώσω φωνή… Αφουγκράζομαι τη μέρα που ξημερώνει, και στο μυαλό μου ευθύς, επανέρχονται οι αναμνήσεις αγκαλιά με τους φόβους της παιδικής μου ηλικίας… Γιατί, όπως και να χει, όλο και κάτι υπάρχει πάντα να φοβάσαι, έτσι δεν είναι; Χώρια απ’ το γεγονός ότι, πίσω από κάθε ηλικία, κάθε εμπειρία, επιβιώνει και ένας φόβος…
Από πού να αρχίσω, όμως; Ίσως απ΄το ρήμα «φοβάσαι!». Φοβάσαι να σ’ αγαπούν μα συγχρόνως, φοβάσαι τη μοναξιά, φοβάσαι τους άλλους, μα φοβάσαι και τον εαυτό σου! Έπειτα, φοβάσαι μήπως τραβάς πολύ των άλλων την προσοχή, μήπως τελικά είσαι παρείσακτη, μήπως και βρεθείς εγκαταλειμμένη… Και βέβαια, φοβάσαι να εμπιστευθείς, φοβάσαι να δεθείς, μα ακόμη πιο πολύ, φοβάσαι να διεκδικήσεις! Ύστερα, φοβάσαι να δοκιμάσεις καινούργια πράγματα:φοβάσαι πότε την αποτυχία, πότε την επιτυχία, φοβάσαι όμως να δεσμευθείς και για τα παλιά, επειδή σκέφτεσαι, πώς ίσως κάποια στιγμή, να μην σε αντιπροσωπεύουν!
Advertisment
Και φυσικά, φοβάσαι, το κρύο, το σκοτάδι, το άγνωστο, το απροσδόκητο, το διαφορετικό, και η λίστα δεν έχει τέλος:το χειρότερο όλων όμως, είναι, να ζεις κάθε σου στιγμή με καχυποψία, να παραμονεύεις κάθε λεπτό, να ξεσκεπάσεις τον δυνητικό εχθρό σου, να ανιχνεύσεις την υποψήφια απειλή…
Μα, για στάσου… τώρα μάλιστα, που σας κοιτώ ίσια στα μάτια θαρρετά φόβοι μου, συνειδητοποιώ ότι, πολύ λυπάμαι, μα δεν είστε δικοί μου! Δε μου ανήκετε διόλου, φόβοι μου, ποτέ δεν υπήρξατε δικοί μου! Τότε, πως βρεθήκατε να συμβιώνετε μαζί μου; Πώς κατορθώσατε να εγκατασταθείτε μέσα μου, από πού άραγε, προήλθατε;
Κλείνω τα μάτια μου, έπειτα τα ξανανοίγω, περιμένετε μιαν απάντηση, αυτήν που και εγώ, προσπαθώ εις μάτην, να δώσω: συγχωρέστε με, αγαπημένοι μου φόβοι, μα μεγαλώσαμε μαζί, και μου είναι δύσκολο να θυμάμαι ποιοί και πότε σας εγκατέστησαν μέσα μου..υποθέτω, λοιπόν, έτσι όπως σας ξαναβλέπω, πως είστε ακριβώς εκείνοι οι φόβοι των ανθρώπων που με μεγάλωσαν, που μ΄έμαθαν να φοβάμαι και να προφυλάγομαι απ΄τον άνθρωπο και τη Ζωή!
Αγαπημένοι μου φόβοι, συγχωρέστε με και πάλι, μα δε σας πιστεύω: είμαι αρκετά μεγάλη, βλέπετε, για να δώσω βάση στα λεγόμενά σας, είμαι μεγάλη πια και δε με τρομάζετε, ούτε και φοβάμαι πλέον να σας αντικρύσω: αγαπημένοι μου φόβοι, η γνώση του εαυτού μου σας ξεσκέπασε, κι είναι ώρα να γυρίσετε και πάλι πίσω, εκεί που τελικά ανήκετε…
Αγαπημένοι μου φόβοι, έτσι, για τον επίλογο, θέλω να ξέρετε ότι, μετά από τόσα, πραγματικά σας αγαπώ, και πως, μαντέψτε, ανακάλυψα την καλύτερη λύση και για τους δυο μας, πολύ απλά, αντικαθιστώντας το φοβάμαι με το αγαπώ!
Photo: Author/Depositphotos
- Όλα εκείνα που διψάμε να μάθουμε, τα γνωρίζουμε ήδη βαθιά μέσα μας - 16 Νοεμβρίου 2017
- Μάθε να βλέπεις πέρα από την επιφάνεια… - 10 Νοεμβρίου 2017
- Να μάθεις να γιορτάζεις την αποτυχία - 30 Οκτωβρίου 2017
