Τα βουνά πρέπει να είναι μόνα τους. Είναι υπέροχο να βρέχει ανάμεσα στα βουνά και η βροχή να πέφτει στη γαλήνια λίμνη. Πώς μυρίζει η γη όταν βρέχει κι ύστερα τα βατράχια αρχίζουν να φωνάζουν! Στα τροπικά μέρη υπάρχει μια παράξενη γοητεία όταν βρέχει. Τα πάντα ξεπλένονται. Καθαρίζουν τα φύλλα από τη σκόνη. Ζωντανεύουν τα ποτάμια κι ακούγεται ο θόρυβος των νερών που τρέχουν.
Τα δέντρα βγάζουν πράσινα βλαστάρια κι εκεί όπου υπήρχε πριν γυμνή γη βλέπεις φρέσκο άγριο γρασίδι. Χιλιάδες έντομα βγαίνουν από παντού και δροσίζεται η καψαλισμένη γη, που δείχνει ευχαριστημένη και γαλήνια. Ο ήλιος μοιάζει να έχει χάσει τη διαπεραστική του ικανότητα και το χώμα έχει πρασινίσει. Ένας τόπος ομορφιάς και αφθονίας. Οι άνθρωποι συνεχίζουν να φτιάχνουν μόνοι τους τη μιζέρια τους, αλλά η γη είναι και πάλι πλούσια και υπάρχει κάτι μαγευτικό στον αέρα.
Advertisment
Είναι παράξενο πόσο πολλοί άνθρωποι επιθυμούν αναγνώριση και επαίνους. Να αναγνωριστούν σαν μεγάλοι ποιητές ή φιλόσοφοι, κάτι που να δυναμώνει το εγώ τους. Αυτό δίνει μεγάλη ικανοποίηση, αλλά έχει πολύ μικρή σημασία. Η αναγνώριση φουσκώνει τη ματαιοδοξία κάποιου κι ίσως και την τσέπη. Και μετά;
Τον ξεχωρίζει από τους υπόλοιπους, αλλά αυτό το ξεχώρισμα γεννάει τα δικά του τα προβλήματα που όλο και αυξάνουν. Παρόλο που η αναγνώριση δίνει ικανοποίηση δεν είναι αυτοσκοπός. Αλλά οι περισσότεροι άνθρωποι είναι παγιδευμένοι στη λαχτάρα για αναγνώριση, για εκπλήρωση, για να πετύχουν. Και τότε η αποτυχία, που πάει παρέα με τη δυστυχία, είναι αναπόφευκτη.
Η ουσία είναι να ελευθερωθεί κανείς και από την επιτυχία και την αποτυχία. Από την πρώτη στιγμή να μη νοιάζεται για αποτέλεσμα, να κάνει εκείνο που αγαπά κι η αγάπη δεν ξέρει από τιμωρία ή ανταμοιβή. Αυτό είναι πραγματικά κάτι πολύ απλό όταν υπάρχει αγάπη. Πόσο λίγη προσοχή δίνουμε στην παρατήρηση και στη μελέτη των πραγμάτων που μας αφορούν. Είμαστε τόσο εγωκεντρικοί, τόσο απασχολημένοι με τις ανησυχίες μας και με τα προσωπικά μας συμφέροντα, που δεν έχουμε καιρό να παρατηρήσουμε και να καταλάβουμε.
Advertisment
Έτσι που είμαστε απασχολημένοι, ο νους μας γίνεται αμβλύς και κουρασμένος, καταπιεσμένος και γεμάτος θλίψη, κι από αυτή τη θλίψη είναι που προσπαθούμε να ξεφύγουμε. Όσο θα δρα το εγώ, θα υπάρχει αναπόφευκτα η κούραση, η άμβλυνση και η καταπίεση. Οι άνθρωποι είναι παγιδευμένοι σε μια τρελή κούρσα, στον πόνο μιας εγωκεντρικής θλίψης. Αυτή η θλίψη είναι αποτέλεσμα βαθιάς απερισκεψίας. Εκείνοι που ζουν με περίσκεψη και άγρυπνη προσοχή είναι ελεύθεροι από θλίψη.
“Γράμματα σε μια νεαρή φίλη” Κρισναμούρτι εκδόσεις Καστανιώτη
