Δεν υπάρχει μεγαλύτερο χαστούκι, από το να συνειδητοποιείς πως όλα όσα κορόιδευες χρόνια ολόκληρα, τα έχεις λουστεί για τα καλά και μάλιστα χωρίς καν να έχεις πάρεις χαμπάρι.
Με λένε Μάρη και δηλώνω τσακωμένη με τα υποκοριστικά από την τρυφερή ηλικία των μόλις επτά ετών, όταν ένας κύριος στον τότε χώρο εργασίας της μητέρας μου, μου χάιδεψε απαλά τα μαλλιά και είπε «Α, τι γλυκό κοριτσάκι!». Με μάτια που σχεδόν πετούσαν φλόγες γύρισα και αποκρίθηκα «Μάρη με λένε!»
Δεν με ενόχλησε το «γλυκό», πως θα γινόταν άλλωστε… με ενόχλησε το «κοριτσάκι». Τώρα θα μου πείτε, κοριτσάκι ήμουν, τι να πει ο άνθρωπος.
Τότε λοιπόν έβγαζα σπυράκια με το «κοριτσάκι», το «άτα», το «μαμ» και το «ομορφούλα», όπως τώρα σεληνιάζομαι με τη «δουλίτσα», το «φαγάκι», το «σπιτάκι» και γενικότερα τη «ζωούλα».
Και επανέρχομαι… Δεν υπάρχει μεγαλύτερο χαστούκι, από το να συνειδητοποιείς πως όλα όσα κορόιδευες, ή και έτρεμες χρόνια ολόκληρα, τα έχεις λουστεί για τα καλά και μάλιστα χωρίς καν να έχεις πάρεις χαμπάρι.
Να μάχεσαι για τη ζωή, την ώρα που εσύ ο ίδιος την έχεις μετατρέψει σε προσχεδιασμένη «ζωούλα», να παλεύεις για μιαν ηρεμία εσωτερική και ισορροπία, την ώρα που εσύ ο ίδιος όχι μόνο την υποτιμάς, αλλά της πατάς το κεφάλι, να λες πως αγαπάς και σέβεσαι τον εαυτό σου, την ώρα που εσύ ο ίδιος δεν ακούς το σώμα, τη ψυχή και το ένστικτό σου, να υποστηρίζεις πως όλα αυτά «απλά συμβαίνουν» γιατί έτσι «σε πάει η ζωή» και εσύ πηγαίνεις με τα νερά της, την ώρα που εσύ ο ίδιος είσαι πρεσβευτής του «Όλα είναι στο χέρι μας».
Δηλαδή; Να έχεις μετατρέψει εσύ ο ίδιος σχεδόν τα πάντα που σε αφορούν σε υποκοριστικά, με την ακατανίκητη μανία του «τέλειου» που σε διακατέχει, του άγχους και της έντασης, χωρίς να έχεις πάρει πρέφα.
Σκέτη τρέλα!
Χρειάστηκε πολύ υπομονή, αποδοχή και θάρρος για να συνειδητοποιήσω πως στο τώρα, μόνη μου μετέτρεψα το «κορίτσι», σε «κοριτσάκι» και να σας πω την αλήθεια μου, μάλλον πάντα αυτό συμβαίνει, ή αλλιώς… βάζουμε τα χεράκια μας και βγάζουμε τα ματάκια μας.
Δε φταίει ο κόσμος ο κακός και η κοινωνία η άτιμη που ξαφνικά όλα τριγύρω μας μοιάζουν υποκοριστικά. Ο κόσμος ίσως δε γίνει καλύτερος, ή πιο υγιής ποτέ. Εμείς όμως;
Αν με ρωτάτε ποιος φταίει, δε ξέρω. Ξέρω όμως σίγουρα πως θέλει πολύ δουλειά για να αποκτήσεις επίγνωση πάνω σε κάτι το οποίο είναι βαθύ και σε αφορά άμεσα.
Χαστούκι είπα; Γροθιά είναι. Και χρειάζεται χρόνος, διαρκής αυτοπαρατήρηση και εξαιρετική ευστροφία να αντιληφθείς από πού προέρχονται όλα αυτά και πως θα τα αλλάξεις στη συνέχεια.
Χρειάζεται κατάδυση στο είναι με στόχο το παρόν, γιατί η ζωή φυσικά είναι αυτό που συμβαίνει τώρα.
Αποδίδουν μια εξαιρετικά αγαπημένη μου ρήση στον Άλμπερτ Αϊνστάιν, η οποία λέει «Παράνοια είναι να κάνεις το ίδιο πράγμα ξανά και ξανά και να περιμένεις διαφορετικό αποτέλεσμα». Όταν λοιπόν συνειδητοποιήσεις την εν δυνάμει παράνοιά σου ως προς κάτι (οτιδήποτε) και μπεις σε τριπάκι αποδοχής, τότε ξεκινάει η πραγματική ζωή και τότε τελειώνεις μια και καλή με το υποκοριστικό της.
Photo: Author/Depositphotos
- Όταν εκτιμάς αυτό που έχεις, εκτιμάς αυτό που έχω χάσει εγώ - 8 Ιανουαρίου 2021
- Τουλάχιστον έχεις την υγειά σου! - 13 Νοεμβρίου 2020
- Καμιά φορά η σιωπή είναι η πιο δυνατή ερώτηση - 27 Αυγούστου 2020
- Ας ήταν πανδημία η καλοσύνη… - 21 Αυγούστου 2020
- Σε δύο μήνες θα σε ευχαριστείς, αν… - 23 Ιουλίου 2020
- Το καλοκαίρι είναι μέσα σου! - 8 Ιουλίου 2020
- Δεν αξίζει να ξοδεύεσαι στα «πρέπει» κανενός - 17 Ιουνίου 2020
- Ο έρωτας είναι η πιο επαναστατική μας πράξη - 18 Μαΐου 2020
- Κανείς δεν είναι εσύ και αυτή είναι η δύναμή σου! - 1 Μαΐου 2020
- Άδικα βιάζεσαι… Όλα είναι τώρα - 31 Οκτωβρίου 2019
