Βρήκα ένα παλιό ξεχασμένο άλμπουμ σήμερα, καθώς τακτοποιούσα από την πρόσφατη μετακόμιση, τα πράγματα μου. Το πήρα στα χέρια μου, το ακούμπησα στο τραπέζι, έβαλα τον καφέ δίπλα. Άναψα ένα τσιγάρο κι άρχισα τον απολογισμό του παρελθόντος.
Παλιές φωτογραφίες σε κάποια γιορτή πριν πολλά πολλά χρόνια. Με ένα τσούρμο μαθητούδια του δημοτικού, άλλα χαμογελαστά κι άλλα σοβαρά ή με το βλέμμα γεμάτο απορία. Ένα γύρω τα παιδιά και στη μέση εγώ. Νεότερος κατά χμμ… κάτι περίπου χρόνια και με ένα χαμόγελο ανάμικτο με απορία. Και τα προσωπάκια τον παιδιών γύρω γύρω, χαμογελαστές φατσούλες όμορφες, με το βλέμμα γεμάτο αθωότητα, ελπίδα, προσμονή να μεγαλώσουν, γεμάτο κοριτσίστικη κοκεταρία και ένα δείγμα του «εμείς θα γίνουμε σκληρά αντράκια» των αγοριών. Άρχισα να τα κοιτάω ένα ένα με προσοχή και τα συναισθήματα μέσα μου εναλλάσσονταν χωρίς να ξεφεύγουν ούτε δευτερόλεπτο από τα πλαίσια της συγκίνησης και της αγάπης που ακόμα τρέφω για όλα αυτά τα πρώην παιδάκια και τωρινούς άντρες και γυναίκες.
Advertisment
Να ο Διονύσης με το σοβαρό ύφος, τον βλέπω κάθε μέρα να περνά από το μαγαζί και κάθε φορά κορνάρει και όταν «κοντοστέκεται» το λεωφορείο της γραμμής λόγω κίνησης, ανταλλάσουμε ένα χαιρετισμό. Ο Βαγγέλης που μας φυλά από ψηλά μιας και είναι στην Αεροπορία Στρατού, η Έφη, η Νάνσυ, η Τζέλα, η Άννα, η Κυριακή, η άλλη Κυριακή και Νάνσυ, ο Σωτήρης, ο Δημήτρης, η Βούλα, η Μαρία, η Μαριάνθη. Ο Κώστας με τα πράσινα μάτια που δεν είναι μαζί μας πια… – μια σκιά θλίψης γέμισε την καρδιά μου -, ο Αντώνης που ζει μόνιμα στην Νέα Υόρκη και είναι χειρουργός, ο Αντρέας και αυτός κάτοικος εξωτερικού και ζει κοντά στην Λεμεσό, ο Στέλιος, ο Γιώργος, ο Αργύρης… πόσες αναμνήσεις αλήθεια; Τα μάτια μου βούρκωσαν, τι να πρωτοθυμηθώ;
Σκανδαλιές, γέλια, επιτυχίες, αποτυχίες, όλα μαζί τα συναισθήματα κατρακύλησαν μέσα μου και με έκαναν να νιώσω αυτό που ο πνευματικός μου, ονομάζει χαρμολύπη. Γιατί είναι όμορφο να βλέπεις τώρα πια αυτά τα χθεσινά παιδάκια να είναι ολοκληρωμένοι άνθρωποι με τις οικογένειες τους, με τις δουλειές τους, με την προσωπικότητα τους ο καθένας κι από την άλλη είναι σκληρό να σκέφτεσαι πως κάποιος δεν τα κατάφερε να φτάσει στην ηλικία που είναι οι άλλοι. Πως ο Θεός αλλιώς αποφάσισε για εκείνον και να αγανακτείς με την σκληρότητα του και να μην σκέφτεσαι αυτό τόσο φιλοσοφημένο: «Άλλαι μεν βουλαί ανθρώπου, άλλα δε Θεός κελεύει».
Δεν ξέρω πόσο δίκαια είναι αυτή η διαταγή που λέει πως άλλοι πρέπει να φεύγουν πιο γρήγορα από τη ζωή κι άλλοι όχι, πως πρέπει να γερνάμε, να αρρωσταίνουμε, να γεμίζουμε ρυτίδες στο πρόσωπο μας και βάσανα στην ψυχή μας, να θέλουμε να ζήσουμε και διάφοροι εξωγενείς παράγοντες να μην μας δίνουν τη δυνατότητα να ζούμε όπως θέλουμε, αλλά να είμαστε αναγκασμένοι να ζούμε όπως πρέπει, ή ακόμα να φεύγουμε πριν ολοκληρώσουμε τον κύκλο μας. Μα προσωπικά δεν είμαι με την συγκεκριμένη «διαταγή», είμαι μέχρις ενός σημείου με την εικόνα που είδε για τον κόσμο μας ο Άλντους Χάξλεϋ όταν έγραφε το 1932 τον «Θαυμαστό καινούριο κόσμο», μα ποιος θα με ρωτήσει;
Advertisment
Έτσι τώρα απλώς χαίρομαι και χαμογελάω στον Στάθη, στην Χριστίνα, στην Ελένη και σκέφτομαι πως ο Κώστας και ο κάθε Κώστας που δεν είναι μαζί μας πια, μας βλέπουν από εκεί πάνω – είναι πολύ αισιόδοξο να σκέφτεσαι πως είναι πάνω κι όχι κάτω – και χαμογελούν κι «εκείνοι», που είμαστε όλοι μαζί. Η χαρμολύπη πάλι γέμισε τα μάτια μου με δάκρυα. Να είσαι καλά Κώστα μας, όπου και να βρίσκεσαι… μα είμαι σίγουρος πως είσαι πάνω, γιατί εκεί σου αρμόζει.
- Όσα σε κάνουν άνθρωπο και όσα ποτέ δεν σκέφτηκες - 24 Ιουλίου 2018
- Περνώντας από τη μοναξιά στη μοναχικότητα - 28 Ιουνίου 2018
- Τόλμησα να… ονειρογευτώ! - 28 Μαΐου 2018
