Η αβάσταχτη σοβαρότητα των απλών στιγμών

Όταν προσφάτως σε μια από τις συνεδρίες μου συνειδητοποίησα ότι το «σημαντικό» το έχω συνδέσει με το «σοβαρό» και αυτομάτως το «σοβαρό» με το

Όταν προσφάτως σε μια από τις συνεδρίες μου συνειδητοποίησα ότι το «σημαντικό» το έχω συνδέσει με το «σοβαρό» και αυτομάτως το «σοβαρό» με το «προσχεδιασμένο», πιστέψτε με ήταν ένα πολύ γερό χαστούκι.

Πολλές φορές κλινόμαστε να έρθουμε αντιμέτωποι με πράγματα, ανθρώπους και καταστάσεις κάτω από δύσκολες, περίεργες, ακόμα και πολύ σκληρές συνθήκες που μπορεί να μας διαταράξουν ψυχολογικά, αλλά πραγματικά μεγαλύτερο καμπανάκι από το να έρθεις αντιμέτωπος με τον ίδιο σου τον εαυτό, δεν υπάρχει.

Advertisment

Ταυτίζουμε τη σημασία των πραγμάτων πολλές φορές με χίλια δυο μικρά κουτάκια που έχουμε στο κεφάλι μας, τα οποία προκύπτουν μέσα από θεωρίες ζωής, σχέσεων, μελλοντικών, ιδεατών συνθηκών, βιωμάτων και λοιπά και χάνουμε το νόημα, τη μπάλα και σχεδόν τα μυαλά μας.

Η ζωή δεν είναι θεωρία. Η ζωή είναι πράξη και συμβαίνει τώρα.

Η ζωή είναι ένα αναπάντεχο τηλεφώνημα που θα σε εκπλήξει και θα σε αφήσει γλυκά αρχαίο. Είναι η τσαντίλα που θα σου φέρει θυμό και πιθανότατα εκρήξεις, αλλά με μια δεύτερη ανάγνωση θα σου μάθει πολλά για σένα. Είναι αυτό το άγγιγμα που θα σου θυμίσει πως είσαι ακόμα ζωντανός και θα σε κινητοποιήσει. Είναι αυτό το άρωμα και η υγρασία η πρωινή που θα σε μελαγχολήσει, αλλά θα σου σημάνει και «Ξύπνα!»

Advertisment

Και όχι… δεν είναι μόνο τόσο πάντα όλα γλυκά, σας προλαβαίνω. Είναι και χαστούκια αυτογνωσίας, είναι και καταπιεσμένα «θέλω», είναι και άρνηση, είναι και θλίψη, όμως… καλησπέρα! Είσαι ακόμα εδώ και συνεχίζεις. Μην το ξεχνάς. Είσαι για όλα.

Μικρές κινήσεις, απλές χειρονομίες, απροειδοποίητες συγκινήσεις δευτερολέπτων, το να σε «φροντίζουν», πνιχτά χαμόγελα… δεν είναι για τα σκουπίδια αυτά. Να τα εκτιμάς, να τα υπολογίζεις. Υφαίνουν όμορφα τη ζωή όλα αυτά φίλοι μου. Δε νομίζετε ότι γίναμε αρκετά κυνικοί και φτάσαμε σε σημείο σχεδόν να τα υποτιμούμε;

Όπως έχω γράψει και στο παρελθόν, δύο πράγματα είναι μόνο δεδομένα και είναι κλισέ τώρα πια, αλλά οφείλουμε να τα υπενθυμίζουμε. Η αρχή και το τέλος. Τα μόνα προδιαγεγραμμένα. Το μεσοδιάστημα όμως, το «πέρασμα», είναι δικό μας και δικαιωματικά μας ανήκει. Γιατί λοιπόν στη σφαίρα της σημασίας του να μην αισθανθούμε ένα κλικ παραπάνω ζωντανοί, τιμώντας απλά τα… απλά;

Λίγος αυθορμητισμός για αλατοπίπερο παραπάνω χρειάζεται και όρεξη για ζωή… όχι χτες. Τώρα.

Photo: Author/Depositphotos

About
Latest Posts

Μάρη Γαργαλιάνου

Η Μάρη Γαργαλιάνου είναι πιστοποιημένη Personal & Executive Coach και οι τομείς που ειδικεύεται είναι αυτοί της Επικοινωνίας και του Wellness. Μεταξύ άλλων, ενδυναμώνει και υποστηρίζει δημιουργικούς και φιλόδοξους ανθρώπους σε απαιτητικά πόστα εργασίας να ανακαλύψουν τη φωνή του ηγέτη μέσα τους, να εκφράσουν με αυτοπεποίθηση και σιγουριά τα συναισθήματα και τις προθέσεις τους και εν τέλει να ακουστούν και να ανθίσουν. Επίσης, εξασκεί τη δημοσιογραφία σε διάφορα μέσα, αρθρογραφεί σε έντυπα και ηλεκτρονικά ΜΜΕ, ενώ παράλληλα συνεργάζεται με διακεκριμένα ινστιτούτα σαν σύμβουλος επικοινωνίας και ανάπτυξης ανθρώπων. Mότο της «Μαγεία είναι η Τέχνη του να ονειρεύεσαι, να τολμάς και… να κάνεις» και αγαπημένη της ασχολία να διαβάζει τα κρυμμένα πίσω από τις λέξεις και έπειτα να… τα κάνει ιστορίες!

Latest posts by Μάρη Γαργαλιάνου (see all)