Εάν η ζωή σε αυτό τον κόσμο εξελίσσεται μεταξύ γέννησης και θανάτου, εάν όλα έχουν αρχή και τέλος, τότε και η κάθε συνάντηση με τον άλλον κινείται μεταξύ αποδοχής και αποχαιρετισμού. Κάθε συνάντηση έχει να δώσει ένα διπλό μήνυμα: τίποτα δεν είναι τυχαίο και μπορεί να είναι σωτήριο, και όλα εξαρτώνται από την αποδοχή ή από την άρνησή σου.
Όμως, τι είναι αυτό που σε κάνει να μην αποδέχεσαι κάποια πρόσωπα ή καταστάσεις; Μήπως είναι ο φόβος μη τυχόν και πληγωθείς; Μην ζημιωθείς και πάλι; Μην κάνεις κάτι καινούργιο και δεν ξέρεις πού θα σε βγάλει; Μην αποδεχθείς το λάθος σου διότι μάλλον δεν θα σε καταλάβουν; Αμέτρητα τα παραδείγματα.
Advertisment
Σκεπτόμενος πολλές φορές, αναρωτήθηκα: ποιο είναι το αντίθετο της αγάπης στην ζωή μας; Και κατέληξα στο συμπέρασμα: ο φόβος! Όχι το μίσος ή η αδιαφορία!… Ο φόβος!
Διότι με την αγάπη αποδέχεσαι τα πάντα χωρίς αναστολές. Με την αγάπη διαχειρίζεσαι οτιδήποτε με τον καλύτερο τρόπο που μπορείς. Με την αγάπη, πάντα θα βγεις νικητής στη ζωή, ακόμα και όταν πονέσεις! Άρα, στη ζωή υπάρχει φόβος, στο φόβο, όμως υπάρχει ζωή; Στο πέρασμα του χρόνου διαπίστωσα ότι, το πρωταρχικό συναίσθημα που μας εγκλωβίζει σε μια αρνητική στάση προς τη ζωή, είναι ο φόβος. Όμως, επιτρέψτε μου να πω: ο φόβος δεν είναι συναίσθημα που χαρακτηρίζει τον άνθρωπο. Ουσιαστικά, είναι ένας “εξωτερικός παράγων”. Ο άνθρωπος έχει τη δύναμη, είναι προικισμένος με το “χάρισμα” της αγάπης, και “φόβος ουκ εστίν έν τη αγάπη, αλλ´ η τελεία αγάπη έξω βάλλει τον φόβο…” -Α Ιωάννου 4,18
Προσωπικά, πιστεύω και ομολογώ ότι ο φόβος δεν πρέπει να καλλιεργείται στην εκκλησία, διότι σε καμία περίπτωση ο Θεός δεν θα’θελε να Τον φοβόμαστε, αλλά να Τον αγαπάμε σαν πιστοί υιοί Του. (Κάποτε έλεγα πως ο σκοπός της ζωής είναι να μάθουμε να αγαπάμε!)
Advertisment
Στην ελληνική γλώσσα εκείνης της εποχής που γράφτηκε η Καινή Διαθήκη, η λέξη “φόβος” σήμαινε “σεβασμός”, καθόλου φόβος και τρόμος! Και αυτό είναι απόλυτα αληθές διότι, διαφορετικά, εάν φοβάμαι κάποιον, δεν μπορώ ταυτόχρονα και να τον αγαπήσω, όμως όταν τον σέβομαι, μπορώ και να τον αγαπήσω.
Στην εκκλησία, παρατηρεί κανείς ότι, υπάρχουν τρία στάδια του φόβου στη ζωή του ανθρώπου:
-Το στάδιο του υπηρέτη (η ζωή μου έχει αποκλειστεί από το φόβο της τιμωρίας, οπότε πρέπει να κάνω ό,τι λέει ο Χριστός, για να μην τιμωρηθώ ούτε σε αυτή τη ζωή, ούτε στην άλλη)
-Το στάδιο του μισθωτού (εκείνοι που πιστεύουν στην ανταμοιβή για τις πράξεις τους) και
-Το στάδιο του υιού (εκείνοι που, πολύ απλά, αγαπούν Τον Ουράνιο Πατέρα χωρίς να σκέφτονται ούτε τιμωρίες, ούτε αμοιβές για τις πράξεις τους).
Εδώ, το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ο Μέγας Αντώνιος που λέει: “Εγώ δεν Τον φοβάμαι πια το Θεό διότι Τον αγαπώ.” Δυστυχώς, στην μικρή μου ιερατική πορεία διαπίστωσα πολλές φορές πως οι φόβοι μας δημιουργούν τα “κλουβιά” στα οποία ζούμε, και όχι κάποιους ηθικούς κανόνες που ουσιαστικά μας μαθαίνουν πώς να πετάξουμε.
Ίσως, ο φόβος, να είναι “η κατάρα του ανθρώπου” όπως είπε ο Ντοστογιέφσκι, όμως, ελάτε να δούμε πώς ο φόβος καταργήθηκε από την αγάπη, και μόνο με αγάπη!… Στην αγάπη, που δεν υπάρχει σκιά φόβου, στην αγάπη που ακυρώνει οποιαδήποτε έλλειψη πίστης θα μπορούσα να έχω. Και περισσότερο απ´όλα, να καταλάβω πως “τίποτε στη ζωή δεν είναι για να το φοβόμαστε, αλλά για να το κατανοήσουμε” – Marie Curie.
Το κακό δεν έχει καμία δύναμη πάνω μας, εάν έχουμε εναποθέσει τους εαυτούς μας στα χέρια Του Θεού. “Το κακό δεν έχει καμία εξουσία πάνω μας, εκτός από τα πάθη και το φόβο που μας εμπνέει” (Eliphas Levi), οπότε, η μόνη είσοδος του κακού είναι το πάθος και ο φόβος.
Ας δούμε τι κάνει ο φόβος στη ζωή μας…
“Ο φόβος τυλίγει το σώμα μας με ρούχα, η αγάπη μας επιτρέπει να σταθούμε γυμνοί. Ο φόβος αρπάζει και μονοπωλεί ό,τι έχουμε, η αγάπη τα δίνει όλα. Ο φόβος αγκαλιάζει τον πλούτο, η αγάπη τον αγαπημένο. Ο φόβος μας κρατάει δεμένους, η αγάπη μας ελευθερώνει. Ο φόβος δηλητηριάζει, η αγάπη παρηγορεί. Ο φόβος επιτίθεται, η αγάπη συγχωρεί” – Neale Donald Walsch
Ο φόβος πηγάζει από την ανασφάλεια και έτσι έχουμε την τάση να συσσωρεύσουμε υλικά αγαθά, η αγάπη όμως μας μαθαίνει να είμαστε ελεήμονες. Ο φόβος μας διδάσκει να αγαπάμε τα αγαθά, η αγάπη μας μαθαίνει την πραγματική αξία του προσώπου στα μάτια μας και του Θεού. Ο φόβος μας αλυσοδένει, η αγάπη μας οδηγεί στην ελευθερία. Ο φόβος δηλητηριάζει και αρρωσταίνει την ψυχή, η αγάπη παρηγορεί και ανακουφίζει τον ψυχικό πόνο. Ο φόβος μας οδηγεί στη βία, ενώ η αγάπη απλά τα δέχεται όλα -τα καλά και τα κακά- και από τη μια ευχαριστεί και ευλογεί, από την άλλη συγχωρεί και αγαπά.
“Ο φόβος είναι μια καταστροφική ενέργεια στον άνθρωπο. Μαραίνει το μυαλό, στρεβλώνει τις σκέψεις, οδηγεί σε πολλά είδη θεωριών εξαιρετικά έξυπνες και ύπουλες, σε παράλογες δεισιδαιμονίες, δόγματα και άλλες θρησκείες.” – Krishnamurti
Μαραίνει το μυαλό… στρεβλώνει τις σκέψεις…
“Η καρδιά φοβάται μήπως πληγωθεί και γι’αυτό δεν μαθαίνει να χορεύει. Το όνειρο φοβάται μην ξυπνήσει και δει ότι δεν έχει καμία ελπίδα. Και η ψυχή φοβάται το θάνατο, γι’αυτό ποτέ δεν μαθαίνει να ζει…” – Bette Midler
Ελάτε, ας μην αναρωτηθούμε για πολλά, αλλά απλά, να ζήσουμε. Διότι η αγάπη δεν είναι μια “σκέψη”, είναι θεϊκό συναίσθημα! Και όταν εμπιστευόμαστε τη ζωή μας αποκλειστικά στη δύναμη του νου και της λογικής, τότε οι ερωτήσεις πολλαπλασιάζονται και γίνονται πιο περίπλοκες. Το μοναδικό αποτέλεσμα είναι ένας ωκεανός ερωτήσεων, και εμείς προσπαθούμε να κολυμπάμε, αναμένοντας θεωρίες και απαντήσεις που πιθανόν να μην έρθουν ποτέ σε μας.
Η αναμονή μπορεί να είναι ευεργετική λένε μερικοί, όμως χάνουμε την επαφή με το χρόνο και με τους εαυτούς μας, και ως εκ τούτου: έχουμε πάψει να ζούμε! Σημασία έχει να ζεις (να πράττεις), όχι να ρωτάς…
“Ο φόβος του αγνώστου μας αποσπά την προσοχή από το γνωστό” – Ylipe
Kαι έτσι χάνουμε την ουσία. Φτάσαμε στο σημείο να ζούμε κοιτάζοντας με το ένα μάτι στο παρελθόν και με το άλλο στο μέλλον, χωρίς οπτικό πεδίο στο σήμερα. Από τις αναμνήσεις στην φαντασία, άρα σ’ ένα θεωρητικό επίπεδο που γεννά παράνοια. Εάν και η καρδιά σου λέει “θέλω!” εσύ ακολουθείς τη λογική που μοιάζει μ’ ένα φάρο χωρίς φως!
Τι μπορώ να κάνω;
Αρχικά, ακολουθώ κάποιον που ζει αψηφώντας τον φόβο. Μετά, αφού μάθω να πορεύομαι, κατακτώντας την εμπιστοσύνη στον εαυτό μου και την ελπίδα στο καλύτερο, αρχίζω να ζω το σήμερα, απαλλαγμένος από αμφιβολίες και ανασφάλειες.
Τι είναι προτιμότερο, μια ζωή χωρίς φόβους ή μια ζωή χωρίς αγάπη; Η ζωή χωρίς αγάπη είναι σαν το παραμύθι όπου δεν υπάρχει η Σταχτοπούτα ή ο όμορφος Πρίγκιπας, ενώ η ζωή χωρίς φόβο είναι σαν το παραμύθι που πάντα τελειώνει με το “και έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα!”
Σήμερα, εσύ, γράφεις το δικό σου παραμύθι. Τι λες; Θα ζήσουμε καλύτερα;
- Αριστοτέλης: «Ελπίδα είναι ένα όνειρο που το βλέπουμε ξύπνιοι» - 13 Σεπτεμβρίου 2019
- Είμαστε και γινόμαστε, τα άτομα με τα οποία συναναστρεφόμαστε - 10 Ιανουαρίου 2019
- Eυγνωμοσύνη είναι το συναίσθημα πως αυτά που σου δόθηκαν είναι ανώτερα από αυτά που ζήτησες - 13 Νοεμβρίου 2018
