Η πρώτη μας λέξη με ουσία, πίστεψε με… δεν είναι το μα-μά ή το μπα-μπά που είπαμε χαριτωμένα με γεύση φρουτόκρεμας , αλλά το πρώτο συνειδητοποιημένο μας Όχι!
Έρχεται μια στιγμή στην ζωή μας που δεν την είχαμε προετοιμάσει. Χωρίς πρόβα λέμε όχι! Το λέμε με πάθος, εκφραστικά και νιώθουμε να χειροκροτά το «μέσα» μας με ενθουσιασμό!
Advertisment
Δεν το είχαμε σκηνοθετήσει, δεν ξέραμε καν ποιος θα είναι ο συμπρωταγωνιστής μας και όμως εκείνη τελικά η στιγμή που ήρθε μετά από μια σιωπή και με μια μόνο λέξη να κυριαρχεί…το όχι μας, αποδείχτηκε ο μόνος αληθινός ρόλος της ζωής μας.
Ένα όχι που όσο σιγανά ή καθυστερημένα το τολμήσαμε, έδιωξε και την τοξικότητα, την αρνητικότητα και την κακή ενέργεια που ήταν συσσωρευμένα γύρω μας.
Με αυτό το όχι πήραμε ανάσα, πήραμε αποστάσεις, χώρο και χρόνο. Βρήκαμε επιτέλους το θάρρος μέσα στα λίγα δευτερόλεπτα που κρατά ένα ΟΧΙ να πάψουμε να μετράμε υπομονετικά μέχρι το 10!
Advertisment
Μετρούσαμε έτσι μόνο σαν παιδιά στο κρυφτό και εθιστήκαμε σε αυτό το ενήλικο παιχνίδι κρυψίματος των θέλω μας, προσδοκώντας ένα φτου ξελευτερία στους φόβους μας που δεν ήρθε ποτέ!
Και οι «άλλοι» πάντα να αφήνουν εμάς τους ανορθόγραφους του Όχι στον τοίχο να φυλάμε… Εκείνοι οι «άλλοι» που δεν θα σε ρωτήσουν ποτέ τι κάνεις.
Κι αν σε ρωτήσουν, δεν τους αφορά η απάντηση. Δεν ακούνε την απάντηση.Θέλουν απλά να νοιάζεσαι εσύ για το τι κάνουν χωρίς να κάνουν τίποτα και περιμένοντας από σένα να κάνεις τα πάντα για… εσάς.
Ξέρεις… αυτόν τον πληθυντικό του μαζί που τελικά αφορά μόνο έναν. Αυτόν τον έναν που ποτέ δεν είσαι εσύ. Δεν τους αφορά αν εσύ έχεις πρόβλημα, δεν τους αφορά τι κρύβει το χαμόγελό σου το θλιμμένο.
Δεν τους αφορά αν εσύ είσαι πάντα «καλά» και δεδομένα διαθέσιμος να είναι αυτοί καλύτερα, δεν τους ενδιαφέρει καν τι υπάρχει πίσω από αυτά τα τέσσερα γράμματα, του τάχα μου «καλά» που εσύ κρύβεις όπου βρεις πρόχειρα, χίλια συναισθήματα.
Τα κρύβεις πίσω από τα «σ’ αγαπώ» σου , πίσω από τα «θέλω μια αγκαλιά» πίσω από τα «δεν φοβάμαι το σκοτάδι»!
Αναγάπητο σκοτάδι όλοι εκείνοι που δεν σου χαλάλισαν μια αγκαλιά και που το πρόβλημά τους, ήταν πάντα μεγαλύτερο και σπουδαιότερο από το δικό σου.
Όχι… πες όχι, την επόμενη φορά που θα βρεις μήνυμα τους ή που θα σε καλέσουν για να καλύψουν το όποιο κενό τους. Κάνε εσύ πρώτος θόρυβο γιατί αυτοί οι «άλλοι» για να καλύψουν το πόσο κενοί είναι δίχως εσένα, κάνουν συνήθως τόσο εκκωφαντικό θόρυβο που ξεκουφαίνει.
Σαν θυμωμένα άδεια κουτάκια αναψυκτικού που σέρνονται Αυγουστιάτικα μεσημέρια, την ώρα κοινής ησυχίας της ψυχής.
Είναι αυτοί οι… άλλοι που σαν κισσοί, αναρριχήθηκαν πάνω σου και πήραν ζωή από την ζωή σου. Πήρανε τον ήλιο σου και θρέψανε, ενώ έπεισαν εσένα πως σου αξίζουν μπλε ασθενικά φεγγάρια!
Είναι αυτοί οι «άλλοι έρωτες»που επιβεβαίωσαν σελφάροντας τα… μεγάλα που νιώθετε, για τους πολλούς, μα ποτέ δεν σε έκαναν να νιώσεις μεγάλη μέσα σε μια μικρούλα ιδιωτική κατάδική σας στιγμή!
Δεν είχαν ποτέ την φαντασία να φτιάξουν δικές σας στιγμές γιατί ουσιαστικά δεν είχαν μήτε επιθυμίες και όνειρα. Διεκδικούσαν πάντα τα δικά σου και τα βάφτιζαν με όποιο όνομα ήθελαν φορώντας ξύλινο σταυρουδάκι στον αφίλητο λαιμό σου!
Ένας λαιμός δαγκωμένος από βαμπιρικές διαθέσεις να σε… αλλάξουν σε κάτι άλλο! Κι εσύ που έχεις βαφτιστεί σε νερά θαλασσινά, αυτό που οφείλεις στον εαυτό σου να κάνεις, είναι να κλείσεις την πόρτα πίσω σου σε όλους αυτούς τους ενεργειακούς βρικόλακες δίχως να εξηγήσεις το γιατί και το πώς…
Απλά πες δυνατά όχι! Ένα λυτρωτικό “όχι” που σε κάνει να ανοίξεις επιτέλους τα μάτια σου και να δεις φως. Να πάρεις ανάσες που θα διώξουν την τοξικότητα τους μακριά σου. Πες όχι και θα γιορτάσεις τα πρώτα σου σταθερά βήματα, το πρώτο αληθινό χαμόγελο, τα πρώτα γενέθλια εαυτού!
Πες “όχι” και Ζήσε τα δικά σου λάθη και όχι τα δικά τους τα δανεικά, κάνε βουτιά στα θέλω σου με τα μάτια ανοιχτά, κι όπως θα βγαίνεις να πάρεις ανάσα στο άπλετο γαλάζιο της νέας σου ζωής, εξάγνισε τα όλα όχι με κλάμα με ένα χαμόγελο.
Αυτό είναι Έξοδος στην ζωή. Το χαμόγελο, όχι το κλάμα… Πες όχι! Πες «μου ανήκω» Πες “μπορώ” να μην θέλω αυτά που θες εσύ και “θέλω” να μπορώ ό,τι ονειρεύομαι!
Η δεύτερη ζωή μας άλλωστε, πάντα ξεκινά σαν καταλάβουμε ότι την πρώτη την δανείσαμε σαν ζάχαρη σε κούπες με «ναι» και ξεκινήσαμε να πίνουμε τον καφέ σκέτο και το κρασί ανέρωτο.
Έλα, πες όχι… Το αξίΖΕΙΣ!
- Πες Όχι… το αξίζεις! - 22 Φεβρουαρίου 2018
- Tους ανθρώπους της ζωής μου κάθισα να τους μετρήσω… - 2 Φεβρουαρίου 2018
- Kάποιες γυναίκες έχουν φτιαχτεί για άντρες μονάχα και όχι για αγόρια - 24 Ιανουαρίου 2018
