Μεταμφιεσμένος σε έναν μικρό φτερωτό φίλο με ένα μεγάλο κόκκινο τόξο, τόσο εύκολος στην απόλαυση, μας κάνει να νιώθουμε ζωντανοί περισσότερο απ’ ότι θα πιστεύαμε ότι θα ήταν ποτέ δυνατό, μόνο για να μας πληγώσει με τον χειρότερο τρόπο αμέσως μετά. Περισσότερο απ’ όταν βάζουμε οξυζενέ σε μια πληγή ή απ’ όταν χτυπάμε το δάχτυλο του ποδιού μας σε μια γωνία.
Ο έρωτας πονά τόσο πολύ, επειδή επενδύουμε συναισθηματικά όλα όσα έχουμε σε αυτόν. Ανοιγόμαστε, είμαστε εκτεθειμένοι, τον αφήνουμε να τρέξει στις φλέβες μας. Τον κάνουμε μέρος της καθημερινής μας ζωής, τον αφήνουμε να επηρεάζει όλα όσα αγγίζουμε.
Advertisment
Γι’ αυτό, όταν ο έρωτας αποφασίζει να στραφεί εναντίον μας, είναι σαν τα ντόμινο που πέφτουν. Το ένα πέφτει και χτυπά το άλλο, το οποίο με τη σειρά του χτυπά το αμέσως επόμενο και αυτό συνεχίζεται. Συνεχίζεται μέχρι το κάθε ντόμινο να έχει πέσει και να συσσωρευτούν στο έδαφος, εκεί ακριβώς που κι εμείς σερνόμαστε.
Ο έρωτας πονά, επειδή μεταμορφώνει κάθε καλό πράγμα μέσα μας στο βαθύτερο μελαγχολικό μπλε που υπάρχει, κυριεύει κάθε αχτίδα ελπίδας και ευτυχίας και έχει τη δύναμη να τις καταστρέψει. Μας κάνει να μετανιώνουμε που ανοιχτήκαμε με εκείνο τον τρόπο.
Ύστερα, συνηθίζουμε στην αίσθηση μιας άδειας καρδιάς και στο αχνό χτύπημά της. Κάθε μέρα η ζωή χάνει το χρώμα της και ο κόσμος παίρνει μια απόχρωση του γκρι. Το γέλιο ακούγεται πια περισσότερο ειρωνικό και προσπαθούμε τόσο πολύ να νιώσουμε και πάλι χαρούμενοι, που ξεχνάμε, χάνουμε την επαφή με ό,τι μας έκανε ευτυχισμένους πριν από αυτόν. Πριν ο έρωτας μετατραπεί σε τόσο έντονο πόνο.
Advertisment
Γι’ αυτό και συναντάμε ανθρώπους που είναι απομονωμένοι από την πραγματικότητα, επειδή δεν έχουν καταφέρει να επανέλθουν στην κανονικότητα ξανά. Γι’ αυτό συναντάμε ανθρώπους που είναι οχυρωμένοι και φοβισμένοι στο να αφήσουν κάποιον άλλο να τους πλησιάσει, επειδή έχουν πληγωθεί στο παρελθόν και δεν μπορούν να φανταστούν τον εαυτό τους να το ξαναπερνά.
Ο έρωτας μπορεί να γίνει τόσο έντονος και περίπλοκος και έχει την ικανότητα να καταστρέψει.
