Εκεί κάπου στα μέσα της ζήσης διαδρομής, θα κάνεις τον απολογισμό. Αν είσαι τυχερός, ίσως και νωρίτερα. Όλα όσα έχεις διανύσει δεν είναι παρά μικρές σιδηροδρομικές περιπλανήσεις. Ο καθένας που έχεις συναντήσει, δεν είναι παρά το εναπομείναν κομμάτι του παζλ μέχρι την επόμενη στάση. Οι άνθρωποι των χιλιομετρικών στροφών, είναι εκείνοι που διαλέγουν την θέση δίπλα στο διάδρομο.
Ανήσυχοι, δοτικοί, αμφισβητίες. Αναζητούν την λεπτομέρεια στην πορεία του ανέμου, παρακολουθούν με προσοχή τους συνταξιδιώτες, παρατηρούν την μεριά που διαλέγει να κατέβει ο εγκαταλείπων. Αν μυρίσεις την αύρα τους και τους γνωρίσεις, θα μάθεις, να πατάς φρένο στη στροφή. Θα μάθεις να συνεχίζεις .Όσοι αφουγκράζονται τους συνοδοιπόρους τους, δεν βολεύονται, σου δείχνουν τι δεν έκαναν, δεν επιδεικνύουν τι έχουν κάνει. Σε ακολουθούν, ακόμα και όταν βγαίνεις εκτός χάρτη.
Advertisment
Και αυτή είναι η διαφορά τους από τους βολεμένους. Μονόχνοτοι, άχρωμοι με παρωπίδες, διαλέγουν θέσεις καθήμενων δίπλα σε παράθυρα. Παρατηρώντας την φορά του τρένου, χάνουν την αίσθηση της επικοινωνίας με τους συνταξιδιώτες και επαίρονται, ρουφώντας παρά απομεινάρια από τις εικόνες των βρόμικων τζαμιών.
Οι βολεμένοι άνθρωποι, αποζητούν και σε συναισθηματικό τομέα τη βόλεψή τους. Έτσι κλείνουν στις χούφτες τους, πλάνη, ύλη, και μυθοπλασίες, όχι μυρωδιές και αναμνήσεις. Σκοπός τους είναι αρπάζουν το ζωμό του κάθε νέου επιβάτη, κι όχι να εφοδιάζουν όποιον αποχωρεί. Τους αναγνωρίζεις εύκολα, είναι οι προσιτοί άνθρωποι των Κυριακών, δεν έχουν την ικανότητα να εξισορροπούν τις Δεύτερες, χάνονται στα πρωινά ξυπνήματα.
Σε κάθε παράκαμψη, οι βολεμένοι, αθεράπευτα ιδεολόγοι, επικοινωνούν με έναν απλούστατο κώδικα, εκτιμούν μόνον όσους σκέφτονται και ενεργούν με τον ίδιο τρόπο, εν αντιθέσει, επικρίνουν όσους διαλέγουν ανεξάρτητα κι αυτόνομα δρομολόγια. Η πορεία του κάθε επιβάτη, είναι ένα αμφίδρομο ταξίδι, μεταξύ θηράματος και κυνηγιού.
Advertisment
Διότι, όλοι έχουμε μέσα μας, ένα σημείο τσαλακωμένο. Άλλοι το διπλώνουν περίτεχνα, μελετημένο σε ευθεία, χτίζοντας λυκοφιλίες. Άλλοι το ζυγίζουν, το σιδερώνουν στη πυρά, το ξετυλίγουν, το χιλιοτσαλακώνουν, το κομματιάζουν, τα γαζώνουν, ίσα με να το φτάσουν στο τέρμα, και εκεί να στήσουνε τη μωβ σημαία τους.
Συμπορεύεσαι έξω και δε μπορείς να ξέρεις, τι θα σου τύχει στην διπλανή θέση. Ετούτες οι συναντήσεις, είναι σαν το μεστωμένο κρασί, στη γουλιά που δεν μπορείς να μαντέψεις τι αναπάντεχες σκέψεις θα σκαρφιστεί ο νους σου. Σίγουρα, διανύοντας τους σταθμούς εξερευνείς πάντα ό,τι μέσα σου έχεις.
Συχνά, χωρίς να το επιδιώξεις, από τις αναρίθμητες εντυπώσεις που αντικρίζει το βλέμμα σου, διαλέγεις ό,τι πιότερο ανταποκρίνεται στις συναισθηματικές ανάγκες ή στις περιέργειες της ψυχής σου. Σαφώς, και οι περισσότεροι δεν συναντούμε την αντικειμενική αλήθεια, παρά μονάχα στις φωτογραφικές μηχανές, η οποία ουδέποτε συμπίπτει με τις προσωπικές επιλογές.
Έκαστος πλάθει της ψυχής του το νήμα, ανάλογα με τις συγκινήσεις, το στεγνό ή βρεγμένο ταξιδιωτικό του μερίδιο και τα υλικά που κρατούν τα πόδια του. Πάντα επηρεασμένος από την βαθύτερη επαφή του με τον κόσμο.
Όσοι αποφασίσουν να μην βολευτούν, συνεργάζονται κι επικοινωνούν με το τοπίο που αντικρίζουν, με τους ανθρώπους που σμίγουν και με τις ηθικές αξίες που διαλέγουν. Οι βολεμένοι, αντίθετα, επιλέγουν πάντα τη νοθευμένη διαδρομή και τη θέα, σμιλεύοντας τα δεδομένα στα μέτρα τους. Αρκούνται στη σιωπή, ελλιπείς επιχειρημάτων και εξηγήσεων.
Δεν υπήρξε ποτέ, κανείς αποσιωπών που άλλαξε την Ιστορία. Από τη Μητέρα Τερέζα ως την Σιμόν ντε Μποβουάρ, από τον Κομαντάντε έως τον Παπανικολάου, ίσα με τον Καζαντζάκη, όλοι περιπλανώμενοι, σε πορείες καταιγίδες, χαράξαν την κατεύθυνση στις ράγες, σαν κεραυνοί εν αιθρία.
Πρωτίστως, ερχόμαστε ως tabula rasa, το μετά το διαγράφει, το ήθος, οι επιρροές και η συνείδηση μας, τα οποία βρίσκονται σε άμεση σύνδεση με την φωτιά των φίλων ” μηχανοδηγών”. Κατόπιν γινόμαστε οτιδήποτε άλλο. Αρχικά όμως, είμαστε ένας καθρέφτης βιτρό σε αντανάκλαση. Όσο φως κερδίζουμε, το κερδίσαμε με τα δικά μας μάτια.
Μόνον όποιος πηγαίνει αντίθετα στο ρεύμα, έχει τη δυνατότητα να ξεπεράσει τους Ιθάκες του, το ίδιο συμβαίνει και στις διαπροσωπικές σχέσεις, βολεύεται ο συναισθηματικά ανασφαλής, παρασυρόμενος από φιλοδοξίες.
Γνώρισμα χαρακτηριστικό των βολεμένων ανθρώπων, είναι το ότι, όλοι τους χρωστάνε. Οι συνεργάτες -ευγνωμοσύνη, οι φίλοι -ανταπόδοση, οι σύντροφοι -αναγνώριση. Επί της ουσίας, κανείς δεν οφείλει το παραμικρό σε κανέναν. Ο έχων προσφέρει, και ο κατέχων αποδίδει. Στον μόνο που χρωστάμε είναι ο εαυτός μας. Σε αυτόν, κρινόμαστε ως οφειλέτες.
Εάν, φροντίζουμε να διατηρούμε την μνήμη μας αναλλοίωτη στα πάθη, και αντιμετωπίζουμε δίκαια τις πράξεις μας, τότε αυτόματα γεννιέται η ενσυναίσθηση μέσα μας. Τότε πηγάζει και η ανάλογη συμπεριφορά σε κάθε είδους σχέσης μας με τους άλλους. Όταν έχουμε ειρήνη μέσα μας, αντιδρούμε με δικαιοσύνη και στους άλλους. Όταν έχουμε συναίσθηση ευθύνης, τότε αναγνωρίζουμε την προσφορά των άλλων, ο εσωτερικός μας κόσμος αντανακλάται στις συμπεριφορές μας, τις οποίες μονάχα η ροή της ζωής επιστρέφει.
Στο αλισβερίσι των διεκδικούμενων σχέσεων μας, είτε οικογενειακών, είτε διαπροσωπικών ή φιλικών, μόνον παραμερίζοντας τη βόλεψή μας, κατορθώνουμε να γίνουμε ξεχωριστοί, διαφορετικά οι λαό-φιλό-σύντροφό πλάνοι, θα υπερισχύουν ως μόνιμοι διεκδικητές, χωρίς αιτία επαναστάτες επί της ουσίας.
Εκείνοι οι ασυμβίβαστοι ισορροπιστές, πέραν της σταθερότητας, είναι οι μόνοι που μπορούν να διδάξουν, πως τούτη η ανθρώπινη ζήση, δεν καθορίζεται από κατευθυνόμενες συντεταγμένες, παρά από ελικοειδείς, που βαδίζουν στην εξισορρόπηση της συνείδησης μας.
Προσεγγίζουν και ενώνονται μεταξύ τους, ανάμεσα σε ό,τι ένας άνθρωπος πίστεψε πως ήταν, σε ό,τι θα ήθελε να είναι, και σε ό,τι εν τέλει υπήρξε.
Θεοδώρα Καζακίδου – Νοσηλεύτρια
