«Η ζωή είναι άδικη, η ζωή είναι σκληρή, η ζωή είναι δύσκολη». Ναι, ναι, συνέχισε…
«Η κοινωνία δεν ανέχεται το διαφορετικό, οι άνθρωποι φτιάχνουμε κανόνες και τιμωρούμε όποιον τολμήσει να τους παραβεί.» Ναι, ναι, συνέχισε… εδώ είμαι εγώ. Ακούω.
Advertisment
«Δεν μπορώ να είμαι αυτός που είμαι. Δεν μπορώ να ζήσω όπως θέλω.» Έχεις δίκιο. Τα λες ωραία. Τα λες πολύ ωραία. Αλήθεια!… Πες τα όμως λιγάκι πιο δυνατά. Πες τα με στόμφο. Πες τα για να τ’ ακούσουν όλοι… πες τα για να τ’ ακούσεις και συ.
Ξανά και ξανά και ξανά! Μέχρι να βαρεθείς να τα λες! Μέχρι να μαραζώσει η ψυχή σου! Μέχρι να γίνει το μυαλό σου κιμάς! Μέχρι να κυλήσουν τα δάκρυα σου!
Μέχρι να σκύψεις το κεφάλι. Μέχρι να νιώσεις πιο μέσα στη ψυχή σου αυτό που είσαι τώρα. Αδύναμος…
Advertisment
Πες τα πάλι, σε παρακαλώ… εδώ είμαι εγώ. Ακούω. Κρίμα που δεν έχω κάτι διαφορετικό να σου προσφέρω. Θα’ταν ψέμα… Κρίμα που δε θέλω να σε παρηγορήσω. Θα’ταν υποκρισία. Κρίμα που δε θέλω τα δάκρυά σου να σκουπίσω. Θα’ταν παρεμβολή.
Θέλω μονάχα και ‘γω, όπως και ‘συ, να είμαι αυτή που είμαι. Δεν ελπίζω για σένα. Πιστεύω όμως σε σένα με όλη μου τη δύναμη. Αυτή που εσύ σε μένα δίνεις. Κάποιος, κάποτε είχε πει πως η ζωή δεν είναι μια για όλους. Η ζωή είναι μια για τον καθένα. Αυτά που εσύ τώρα περιγράφεις είναι η δική σου….σε σένα ανήκει.
Εσύ ξέρεις πως θέλεις να τη ζεις. Εσύ μονάχα μπορείς αυτό να το αλλάξεις. Μη με εμπιστεύεσαι εμένα. Εγώ θα σε πληγώσω… περισσότερο απ’τον καθένα. Δε θα σου χαρίσω λύπηση, μαξιλάρι… ελπίδα και όνειρα. Δε θα σου πω πως όλα καλά θα πάνε. Δε θα σου φυτέψω δύναμη και αισιοδοξία εγώ.
Όχι, εγώ δε θέλω αυτό να κάνω. Εγώ, βλέπεις, ήμουν και είμαι ακόμα κάποιες φορές σαν και σένα…άνθρωπος! Και τώρα, όπως και τότε, θα’θελα να με αφήνεις και συ, να είμαι αυτό που είμαι…
Πρέπει να φύγω. Χάρηκα πολύ που σε συνάντησα. Θα χαρώ πολύ να σε ξανασυναντήσω. Μη ξεχνάς… Όταν κάτω θα σωριάζεσαι, μόνος σου θα σηκωθείς. Όταν πάνω θα βρεθείς, μόνος σου θα ξαναπέσεις. Κι όταν ελεύθερος θα αισθανθείς, θέλω να έρθεις και να με βρεις.
Να μου δείξεις πως τα κατάφερες. Να σε ρωτήσω πως το πέτυχες, να σου πω και πάλι, πως μόνος σου θα συνεχίσεις αυτό να κάνεις.
Δική σου η ζωή! Δικές σου οι επιλογές! Δικό σου αυτό το χάρισμα!
Να το εκμεταλλεύεσαι! Να το φωτίζεις! Να του χαρίζεις ό,τι εσύ νομίζεις πως αληθινά αξίζεις… Εσύ μονάχα ξέρεις τι αξίζεις. Διεκδίκησε το! Αγάπησε τον εαυτό σου, αγάπησε τους όλους. Δώσε στον κόσμο τούτο μια θέση στη ψυχή σου. «Ενισχύουν» αυτό που είσαι τώρα, «βοηθούν» αυτό που εσύ πραγματικά θες και μπορείς να είσαι.
Σε προετοιμάζουν, σε δοκιμάζουν… στο τέλος θα σε αγκαλιάσουν. Ο καθένας με το τρόπο του! Άλλωστε, μη τα ξαναλέμε. Η ζωή είναι σκληρή, η ζωή είναι δύσκολη, η ζωή είναι δική σου. Καν’την γνώση, καν’την τραγούδι. Γέμισέ τη χρώματα!
Αντιγόνη Μπάσιου
