Άσε με να φύγω κι ας λες ότι γεννήθηκα για να αλλάξω τάχα αυτόν τον κόσμο
Άσε με ένα βράδυ στην παραλία κι ας κρυώσω
Advertisment
Άσε με να βγάλω τη μαντίλα από το κεφάλι μου κι ας με αφορίσει ο θεός μου
Άσε με να χορέψω στη βροχή κι ας με περάσουν για τρελή
Άσε με να κοιμηθώ το μεσημέρι στην αιώρα κι ας κάψει ο ήλιος τα σαχλά, καλοκαιρινά μου όνειρα
Advertisment
Άσε με να χαμογελώ κι ας περιτριγυρίζομαι από σκυθρωπούς ανθρώπους
Άσε με να είμαι ρομαντική και ονειροπόλα κι ας ζω σε έναν πεζό κόσμο
Άσε με να κλάψω με λυγμούς κι ας φύγει η μάσκαρά μου
Άσε με να περπατήσω ξυπόλητη στην αγάπη κι ας πληγώσουν τα αγκάθια της τα λευκά ,γυμνά μου πόδια
Άσε με να μεθύσω κι ας παραλογίζομαι
Άσε με να βάλω φωτιά στα όνειρα κι ας καώ
Άσε με να τρέξω κι ας βρεθώ σε αδιέξοδο
Άσε με να βάψω τα χείλη μου κατακόκκινα κι ας φαίνομαι χυδαία
Άσε με να κάνω φερέλπιδες ευχές καθώς τ΄ αστέρια πέφτουν κι ας μην πραγματοποιηθεί καμία
Άσε με να γεμίσω έρωτα τα ανέραστα, σκοτεινά σοκάκια κι ας με δουν
Άσε με να πετάω στα σύννεφα κι ας πέσω, ας τσακιστώ
Άσε με να αγαπήσω με πάθος κι ας χαθώ
Άσε με να κάνω λάθη κι ας το μετανιώσω…
Μόνο το σωστό μην μ΄ αφήσεις να κάνω. Δε θέλω. Και ξέρεις γιατί; Γιατί και συ κι εγώ διδαχθήκαμε μέσα από τα λάθη μας. Γίναμε πιο σοφοί, πιο δυνατοί. Μας βοήθησαν να δημιουργήσουμε ένα καλύτερο μέλλον. Έτσι δεν είναι; Έτσι δεν έμαθες να ζεις; Άλλωστε αυτή είναι η ανθρώπινη φύση. Κάνει λάθη, πληγώνει τους γύρω της, πληγώνει τον εαυτό της, χάνει ευκαιρίες. Το σημαντικότερο όμως είναι να μη μένουμε εγκλωβισμένοι στην συναισθηματική παγίδα των ενοχών που τα λάθη μας αφήνουν ως κατάλοιπο αλλά να προχωράμε κοιτώντας μπροστά.
Ταραμπάνη Αμαλία- Photo: Author/Depositphotos
