Όλα κυλούσαν φυσιολογικά… ήμουν αυτό που λέμε το «ευτυχισμένο παιδί». Όχι ότι ήταν όλα ρόδινα, αλλά ήμουν πραγματικά ευτυχισμένος με τη ζωή μου. Οι γονείς μου αγαπούσαν εμένα και την αδερφή μου, και φρόντισαν να έχω μια πολύ όμορφη παιδική ηλικία, με πολλές και δυνατές αναμνήσεις. Δεν αναφέρομαι στα χρήματα βέβαια, διότι από μικρό με έμαθαν να μην τους δίνω πολύ σημασία και να μην τα θεωρώ αναγκαία για να περνάω καλά. Δεν ήμασταν ποτέ πλούσιοι, ούτε και φτωχοί. Είχαμε όσα χρειαζόμασταν για να ζούμε καλά.
Τα χρόνια περνούσαν και εγώ μεγάλωνα. Άρχισα να αντιλαμβάνομαι πράγματα που μέχρι μία ηλικία δεν τα παρατηρούσαν καν και είδα ότι τελικά οι γονείς μου δεν ήταν τόσο ευτυχισμένοι όσο εγώ. «Έτυχε» η αδερφή μου να τους ταλαιπωρήσει αρκετά στη εφηβεία της, βγάζοντας έναν πολύ δύσκολο χαρακτήρα και προκαλώντας πολλά και σοβαρά προβλήματα. Στην προσπάθειά τους να αντιμετωπίσουν αυτές τις καταστάσεις, οι γονείς μου, έδωσαν την περισσότερη ενέργειά τους στην αδερφή μου.
Advertisment
Εγώ, ως μικρότερος, μπορούσα μόνο να βλέπω, να παρατηρώ και να εκτιμώ τις καταστάσεις γύρω μου. Δεν ξέρω γιατί, αλλά ήμουν αρκετά ώριμος ώστε να βλέπω το καλό και το κακό και να δείχνω αρκετή υπομονή και κατανόηση σε όλους. Θυμάμαι χαρακτηριστικά, μια κουβέντα που είχα με την αδερφή μου (μία από τις χιλιάδες), προσπαθώντας να της βάλω μυαλό ενώ εκείνη ήταν 16 ετών και εγώ μόλις 12. Τώρα που το σκέφτομαι, βλέποντας καθημερινά όλα αυτά τα κακά παραδείγματα από την αδερφή μου, αλλά και την προσήλωση που είχαν οι γονείς μου πάνω της, με αποτέλεσμα να έρχομαι πάντα σε δεύτερη μοίρα, θα μπορούσα και εγώ να έχω πάρει την «κάτω βόλτα». Αλλά κάτι τέτοιο, δεν συνέβη και ευχαριστώ τη ζωή που με όπλισε με σωστή κρίση όταν έπρεπε.
Δείτε όλα τα άρθρα της κατηγορίας “Τόλμησα να” εδώ
Άλλωστε, μου το έλεγαν οι γονείς μου: «Δεν έχεις ανάγκη εσύ… εσύ είσαι το καλύτερο παιδί». Ένα από τα βασικά και σημαντικότερα λάθη τους που άργησα πολύ να καταλάβω και προσεύχομαι να μην κάνω κι εγώ στο δικό μου παιδί.
Advertisment
Τελειώνοντας το σχολείο και μπαίνοντας στην ενήλικη ζωή μου, είχα διαμορφώσει έναν αρκετά ισορροπημένο και ώριμο χαρακτήρα, κυρίως μέσω της παρατήρησης των άλλων. Οι γονείς μου δεν ήταν αδιάφοροι προς εμένα, κάθε άλλο… αγαπούσαν και τους δυο μας πολύ και προσπαθούσαν να το δείξουν, αλλά ήταν «χαμένοι». Η αδερφή μου είχε την ικανότητα να απομυζά κάθε ενέργεια από όποιον επιθυμούσε και να τον αποδυναμώνει εντελώς. Ούτε εκείνη ήταν κακός χαρακτήρας αλλά ήταν και εκείνη «χαμένη» σε διάφορα…
Από τα 20 μέχρι τα 30 μου χρόνια αυτό που θυμάμαι από την οικογένειά μου ήταν αρκετές καλές στιγμές αλλά πολύ περισσότερες άσχημες. Η αδερφή μου συνέχιζε τα ίδια, εγώ άρχισα να κουράζομαι από το γεγονός ότι ήμουν το καλό παιδί και έπρεπε να την συνεφέρω, από τις αμέτρητες ανούσιες συζητήσεις και από την αγάπη των γονιών μου, που τα περισσότερα χρόνια «εννοούταν».
Το σημαντικότερο όμως γεγονός ήταν ότι αυτά τα χρόνια είχαμε ανοίξει ένα μαγαζί και δουλεύαμε οικογενειακά. Όπως αποδείχτηκε, ήταν η χειρότερη κίνηση η οποία οδήγησε και σε ανεπίλυτα πλέον προβλήματα. Οι τσακωμοί ήταν πλέον καθημερινοί και οι εντάσεις το συνηθισμένο μοτίβο μέσα στο σπίτι. Το 2010, όταν αρχίσαμε να νιώθουμε πλέον στο πετσί μας την κρίση, ήταν αυτό που λέω στο μυαλό μου: «Έπεσε το τελευταίο οχυρό». Αρχικά, συσσωρεύτηκαν υπέρογκα χρέη τα οποία ήταν στο όνομά μου, με τους γονείς μου πλέον να μην έχουν δύναμη να αντιμετωπίσουν τα απανωτά χτυπήματα, κάνοντας συνεχώς το ένα λάθος πάνω από το άλλο.
Επιστέγασμα σην όλη κατάσταση, ήταν πως όλα αυτά που κρυβόντουσαν κάτω από το χαλί όλα αυτά τα χρόνια βγήκαν στην επιφάνεια με έναν πολύ αληθινό και σκληρό τρόπο. Από τη μία η αδερφή μου… και από την άλλη οι γονείς μου (οι οποίοι επικοινωνούσαν πλέον μόνο με φωνές και τσακωμούς), να μου λένε ο καθένας ξεχωριστά: «Εγώ για σένα ζω… για σένα μένω εδώ». Ό,τι χειρότερο μπορείς να πεις σε έναν άνθρωπο. Του βάζεις ένα ασήκωτο βάρος στην πλάτη του χωρίς να το έχει ζητήσει ποτέ.
«Δεν θέλω να ζεις για μένα, θέλω να ζεις για σένα δίπλα μου». Αυτό ένιωθα, αυτό έλεγα αλλά τίποτα δεν άλλαζε.
Πλέον, έχοντας ξεπεράσει τα 30 και έχοντας κάνει τη δική μου οικογένεια, είμαι σε θέση να σκεφτώ πολλά και να τα δω από μακριά. Οι γονείς μου μου έδειξαν πολύ αγάπη, προσπαθούσαν πάντα για το καλύτερο, αλλά ταυτόχρονα έκαναν και ορισμένα σοβαρότατα λάθη, τα οποία μου στοίχισαν πολύ και θα μπορούσαν να μου έχουν δημιουργήσει πολλά προβλήματα… σίγουρα περισσότερα από όσα έχουν ήδη δημιουργήσει. Αυτό που κατάφερα όμως ήταν να τους συγχωρήσω, γιατί ό,τι και να συμβαίνει πρέπει πάντα να το αντιμετωπίζουμε με σωστή κρίση και να υπολογίζουμε όλες τις παραμέτρους.
Οι γονείς μου δεν είναι κακοί άνθρωποι σε καμία περίπτωση. Το αντίθετο μάλιστα… Το λάθος τους ήταν ότι έχασαν το δρόμο τους και πήραν και μένα μαζί τους χωρίς να το καταλάβουν. Έπρεπε να το καταλάβω εγώ και να αφήσω το χέρι τους για να ξαναμπώ στο δικό μου δρόμο, στο δρόμο που θα χαράξω εγώ για τη ζωή μου έχοντας συγχωρήσει τους γονείς μου, αλλά χωρίς να ξεχνάω όσα έχουν γίνει. Γιατί δεν θέλω ποτέ να φτάσει η κόρη μου στο σημείο και εκείνη να με συγχωρήσει…
Π.Μ
Αν θέλετε κι εσείς να μοιραστείτε τη δική σας ιστορία και να μας πείτε τι είναι αυτό που τολμήσατε να κάνετε στη ζωή σας, που σας έφερε στο σήμερα, μπορείτε να στείλετε το κείμενό σας στο editor@enallaktikidrasi.com
Powered by Διόπτρα
