Ο φόβος είναι ο μεγαλύτερος αντίπαλος της ζωής. Όχι ο θάνατος. Ο φόβος. Ο σκοτεινός, συννεφιασμένος αυτός κύριος που βγάζει καπνούς από τα αυτιά και κάνει τα δικά σου να βουίζουν, σε ζαλίζει, σε θολώνει, σε στροβιλίζει στη δίνη του… Αυτός, είναι υπεύθυνος για δεκάδες μικρούς θανάτους που καθημερινά ίσως βιώνεις και σίγουρα δε σε εκτιμά, ούτε χαμπαριάζει από τις ανάγκες σου, ή τις όποιες επιθυμίες. Αρέσκεται στο να σε κυβερνά και να σε εξουσιάζει και ως επί το πλείστον… το καταφέρνει.
Δε φταίει το γεγονός ότι είμαστε «αδύναμοι», «μικροί», ή «δειλοί» να τον αντιμετωπίσουμε. Δεν ισχύει τίποτα από όλα αυτά, να το θυμάσαι. Δεν το γράφω για να σου χαϊδέψω τα αυτιά και να σε καλοπιάσω -ποιο το νόημα άλλωστε- απλά… δυστυχώς μυηθήκαμε στον κόσμο του πριν καν γεννηθούμε και τον φέρουμε μέσα μας σαν ένα άρρωστο DNA που ιδανικά θα θέλαμε ένα τζίνι μαγικό να το ξεριζώσει και να γεννηθούμε ξανά απ’ την αρχή… ολοκαίνουριοι! Είναι όμως αυτό εφικτό;
Advertisment
Πόσες φορές πιάσαμε τον εαυτό μας να μην ενεργεί σε ενστικτώδη πάθη εξαιτίας του; Πόσες φορές κάναμε πίσω, γιατί μας έκανε να πιστέψουμε σε μια μη αξία μας; Πόσες φορές γονατίσαμε μπροστά του με το κινητό ανά χείρας και δε στείλαμε ποτέ ένα πολυπόθητο μήνυμα σε μιαν αγάπη; Και άλλες πόσες φορές νιώσαμε το σώμα μας να το διαπερνούν κρίσεις σκεπτόμενοι πως το αύριο θα είναι ακόμα πιο σκληρό και ίσως δεν αντέξουμε;
Ο φόβος ξέρει καλά που χτυπά και ο στόχος του ονομάζεται «Αυταξία». Καθημερινά μας ψιθυρίζει: «Δεν είσαι αρκετός», «Δε μπορείς να το καταφέρεις», «Νομίζεις πως είσαι πράγματι τόσο ικανός;», «Πρόσεξε! Αν το κάνεις αυτό, τότε θα…» Εν ολίγοις, μας ευνουχίζει. Η ρίζα όμως του «προβλήματος», μαντέψτε… είναι και η λύση.
Αν αναρωτιέστε λοιπόν αν… υπάρχει διέξοδος, τότε απλά σκεφτείτε ένα- δύο βασικά πράγματα. Είστε υγιείς και μοναδικοί. Όλοι πάνω κάτω είμαστε φτιαγμένοι από τα ίδια υλικά, όμως προσέξτε… η διαφορετικότητά μας σα μονάδες είναι Μοναδική με κεφαλαίο μι και αυτή είναι ακριβώς που μας ενώνει και μας δημιουργεί το συναίσθημα της ανάγκης του μοιράσματος. Ο φόβος δεν έχει ανθρώπους… Εσύ όμως;
Advertisment
Ο φόβος είναι μια πλάνη. Ένα τριπάκι του μυαλού που χρόνια ολόκληρα μυηθήκαμε. Είμαστε πιο δυνατοί από αυτόν, γιατί αν μας είχε πατήσει κάτω αυτή τη στιγμή, εσείς δε θα διαβάζατε κι εγώ δε θα έγραφα. Μπορούμε. Μπορούμε να λέμε στον εαυτό μας πιο συχνά «Ευχαριστώ», να τον παινεύουμε, να το «ψηλώνουμε». Μπορούμε επίσης να χαμογελάμε πιο συχνά και να λέμε «Μπορώ», όχι από αντίδραση μα από ειλικρίνεια, γιατί αυτή είναι η αλήθεια.
Οι αντιστάσεις μέσα μας πάντα θα παραμονεύουν, ο «κύριος» συννεφιασμένος φόβος πάντα θα προσπαθεί να μας τραβήξει στο δωμάτιο του γκρίζου και οι συνθήκες δε θα είναι ποτέ κατάλληλες για έναν «νέο εαυτό». Φυσικά. Εμείς θα τις δημιουργήσουμε! Ένα από τα πιο βασικά πράγματα που ξεχάσαμε άλλωστε στα χρόνια εξαιτίας του είναι πως… είμαστε δημιουργοί. Εμείς διαλύουμε τον κόσμο μας, εμείς τον χτίζουμε ξανά απ’ την αρχή!
- Όταν εκτιμάς αυτό που έχεις, εκτιμάς αυτό που έχω χάσει εγώ - 8 Ιανουαρίου 2021
- Τουλάχιστον έχεις την υγειά σου! - 13 Νοεμβρίου 2020
- Καμιά φορά η σιωπή είναι η πιο δυνατή ερώτηση - 27 Αυγούστου 2020
