Πόσες φορές δεν έχουμε αναφέρει σε συζητήσεις τους περιβόητους ξερόλες και το πόσο αυτή τους η στάση μας ενοχλεί; Ναι, οι ξερόλες είναι όντως από τα πιο αντιπαθητικά είδη ανθρώπων και οι περισσότεροι προσπαθούμε να τους αποφεύγουμε.
Πόσες όμως φορές όλοι μας έχουμε υποδυθεί πως είμαστε γνώστες ενός αντικειμένου για το οποίο δεν έχουμε επαρκείς γνώσεις, αλλά επιθυμούμε να εντυπωσιάσουμε τους άλλους; Πόσο μας θυμώνει το να είναι κάποιος ξερόλας, αλλά και πόσο τελικά δαιμονοποιούμε την άγνοια και την παραδοχή αυτής; Πόσο τελικά η κοινωνία και εμείς οι ίδιοι πρέπει να δημιουργήσουμε έναν τρόπο να αναγνωρίζουμε ακόμα και την άγνοια;
Στην εποχή μας, όλοι θέλουν γνώμη και να εκφέρουν άποψη για τα πάντα, ακόμα κι αν έχουν ουσιαστικά άγνοια επί του θέματος. Όλοι θέλουμε να είμαστε μέσα σε όλα και αυτό δεν είναι πάντοτε εφικτό αλλά ούτε και καλό. Όλοι οι άνθρωποι έχουμε τις δικές μας δεξιότητες, τους δικούς μας τομείς και τις δικές μας ικανότητες.
Εννοείται πως η αναζήτηση της γνώσης είναι μία συνεχής προσπάθεια και η μαγεία βρίσκεται στο γεγονός πως δε σταματάει ποτέ, αλλά είναι δείγμα ανωριμότητας να υποκρινόμαστε πως γνωρίζουμε πράγματα για τα οποία δεν έχουμε επαρκείς γνώσεις. Είναι δείγμα να παραδέχεσαι πως δεν έχεις γνώσεις για κάτι, η άγνοια κάποια στιγμή θα εμφανιστεί και θα σε εκθέσει περισσότερο.
Ως κοινωνία, πρέπει να χτίσουμε και να θεμελιώσουμε και την ανεκτικότητα απέναντι στην άγνοια. Δεν είναι κακό να μη γνωρίζεις κάτι. Kακό είναι να υποδύεσαι πως ξέρεις και στην πραγματικότητα να είσαι αμαθής – ή το χειρότερο, ημιμαθής. Δεν είναι ντροπή να παραδέχεσαι πως δε γνωρίζεις κάτι, αντιθέτως απαιτεί δύναμη και όσο και αν είναι δύσκολο να πιστέψει κάποιος, απαιτεί και αυτοπεποίθηση!
Ένας άνθρωπος με αυτογνωσία, γνωρίζει πως δε χρειάζεται να υποδυθεί τίποτα άλλο από αυτό που είναι πραγματικά, ξέρει πως πρέπει να αγαπηθεί μόνο για αυτό που είναι στα αλήθεια. Οπότε, ναι, είναι καλό να παραδέχεσαι και μερικές φορές πως δε γνωρίζεις κάτι!
Photo: Author/Depositphotos
