Τα τελευταία επτά χρόνια, αντιμετωπίζω Γενικευμένη Αγχώδη Διαταραχή. Αυτή η διαταραχή σημαίνει ότι τα πράγματα που δεν ενοχλούν εσάς, ενοχλούν εμένα. Σημαίνει ότι τα πράγματα που ενοχλούν εσάς, ενοχλούν εμένα περισσότερο. Καθώς ζω με το άγχος μου κάθε μέρα, έχω επιλέξει να του δώσω και όνομα. Η συμβίωση με το άγχος μου σημαίνει ότι αυτό επηρεάζει πολλές εκφάνσεις της ζωής μου.
Το άγχος μου επιδρά στην αυτοεκτίμηση, στην εμπιστοσύνη, στη δουλειά, στην οικογένεια, στις κοινωνικές αλληλεπιδράσεις μου και περισσότερο απ’ όλα: στις σχέσεις μου με τους άλλους. Και θέλω να ξεκαθαρίσω ένα πράγμα: αν έχετε αλληλεπιδράσει με εμένα, οι πιθανότητες να έχετε επηρεαστεί από το άγχος μου είναι 100%. Είτε είστε ο υπάλληλος του σούπερ μάρκετ, είτε η μητέρα μου, έχετε βιώσει και επηρεαστεί από το άγχος μου.
Advertisment
Το άγχος μου με κάνει να ξοδεύω τρεις ώρες γράφοντας ένα μήνυμα σε έναν στενό φίλο. Ας μη μιλήσουμε για το πόσο χρόνο μου παίρνει να γράψω ένα μήνυμα σε έναν άγνωστο ή σε μια γνωριμία μου. Συνήθως, θα σκεφτώ ότι χρειάζεται να απαντήσω σε κάποιον και θα μπω στη διαδικασία να το κάνω 24 ώρες μετά. Και όχι επειδή το ξέχασα, αλλά επειδή θέλω να είναι τέλειο ή επειδή δεν θέλω να γράψω κάτι που θα παρεξηγηθεί.
Το άγχος μου με κάνει να σκέφτομαι ότι με μισείς. Και όχι μόνο με μισείτε, αλλά με λυπάστε. Κατά κάποιο τρόπο, αυτό είναι χειρότερο. Αν ένας φίλος μου πει ότι δεν μπορεί να με επισκεφθεί (για οποιοδήποτε λόγο), το άγχος μού ψιθυρίζει ότι λέει ψέματα. Ότι μπορούσε να με επισκεφθεί, αλλά ότι με αποφεύγει. Το άγχος μου λέει ότι είμαι ενοχλητική. Είμαι εξαρτητική. Όλοι προσπαθούν να με αποφύγουν.
Αν κάποιος φίλος μου πει ότι θέλει να περάσει χρόνο μαζί μου, το άγχος μου αποφασίζει ότι το κάνει από υποχρέωση. Θα πιστεύατε ότι αν οι φίλοι μου με προσκαλέσουν κάπου, το άγχος μου δεν θα είχε τίποτα αρνητικό να μου ψιθυρίσει. Αλλά υποτιμάτε τη δύναμη του σκοτεινού αυτού σύννεφου που βρίσκεται μέσα στο κεφάλι μου. Αν με καλέσει ένας φίλος μου, το άγχος μου λέει ότι ήμουν η τελευταία του επιλογή. Αν προσκληθώ σε μια παρέα, ίσως προσκλήθηκα από λάθος, ήμουν μαζί με τους άλλους όταν τους καλούσαν ή καθαρά από υποχρέωση.
Advertisment
Το άγχος μου με κάνει να πιστεύω ότι αν δεν επικοινωνήσουν μαζί μου, σημαίνει ότι δεν νοιάζονται για μένα. Όλοι έχουμε ζωές και κανείς δεν περνά όλο το χρόνο επικοινωνώντας με τους άλλους, αλλά το άγχος μου με κάνει να πιστεύω ότι αν δεν έχω λάβει νέα σου μέσα στην εβδομάδα και αν δεν μου έχεις προτείνει να βρεθούμε εδώ και δύο εβδομάδες, δεν θες να έχεις καμία σχέση με εμένα. Ότι έχω κάνει κάτι λάθος και ότι δεν νοιάζεσαι πια.
Το άγχος μου με αποθαρρύνει από το να σου υπενθυμίζω κάτι για εμένα. Αν έχω ζητήσει ή αναφέρει κάτι και έχει ξεχαστεί, το πιθανότερο είναι ότι δεν θα το ξαναπώ. Το άγχος μου λέει ότι έχω ξεχαστεί, ότι με έχουν αγνοήσει. Το άγχος μου λέει ότι αν δεν έχω ακούσει τις λέξεις «νοιάζομαι για σένα», τότε δεν νοιάζεσαι καθόλου για εμένα.
Περιέργως, το άγχος μου ενδιαφέρεται περισσότερο για τις λέξεις, παρά για τις πράξεις. Το άγχος προτιμά τις λέξεις που δεν ειπώθηκαν, παρά το πόσο γρήγορα μου απαντάς, πόσο συχνά μου ζητάς να κάνουμε παρέα και εκείνες τις φορές που προσφέρθηκες να με βοηθήσεις.
Το άγχος μου καταστρέφει τα ραντεβού μου. Δεν μπορώ να διαβάσω τα σημάδια που μου δείχνεις. Δεν μπορώ να διαβάσω τα διπλά νοήματα ή τη γλώσσα του σώματός σου ή τον τρόπο που κινείσαι στον χώρο. Δεν μπορώ να ακούσω τον τρόπο που προφέρεις το όνομά μου. Δεν μπορώ να διαβάσω τον τρόπο που με φλερτάρεις (επειδή το άγχος μου λέει ότι δεν το κάνεις ή ότι δεν ενδιαφέρεσαι για εμένα).
Το άγχος μου με βάζει να επανεξετάζω τα πάντα. Γιατί το είπα αυτό; Μήπως μιλούσα πολύ; Μήπως φάνηκε γελοίο αυτό που είπα; Μήπως κάποιος στο πάρτι θεώρησε χαζό το φόρεμα που φορούσα;
Το άγχος μου με κάνει εξαρτημένη. Δεν θέλω η διάθεσή μου να καθορίζεται από τις απαντήσεις σου στα μηνύματα, από το αν θυμάσαι αυτό που σου είπα ή από τις αντιδράσεις σου στα δώρα που σου έχω κάνει. Απλά συμβαίνει. Και όσοι διαβάσουν αυτό το άρθρο, θα σκεφτούν: πώς μπορώ να βοηθήσω; Η αλήθεια είναι ότι βοηθάτε και μόνο που το διαβάζετε. Γιατί αποκτάτε βαθύτερη γνώση του ζητήματος και κατανοείτε το πώς λειτουργούμε.
Άλλοι θα το διαβάζουν και θα σκέφτονται: «Πώς θα πρέπει να το αντιμετωπίσω από τη στιγμή που δεν είναι καν δικό μου πρόβλημα;» Έχετε δίκιο. Δεν είναι δικό σας πρόβλημα. Το πρόβλημα δεν είναι να διορθώσετε την εξάρτηση που το άγχος μού έχει προκαλέσει. Δεν είναι για το πώς μπορείτε να με βοηθήσετε, επειδή το άγχος κατοικεί μέσα μου και είναι δικό μου. Είμαι εγώ που χρειάζεται να μάθω πώς να ζω, πώς να το αντιμετωπίσω.
Αλλά η αλήθεια είναι ότι αποτελεί και δική σας εμπειρία επίσης. Αν δεν είμαι εγώ, είναι κάποιος άλλος στη ζωή σας. Γιατί είμαστε πολλοί εκεί έξω. Πώς σας επηρεάζει αυτό; Να θυμάστε αυτά που διαβάσατε. Να θυμάστε ότι κάθε κοινωνική αλληλεπίδραση δεν είναι τόσο απλή όσο νομίζετε. Να θυμάστε ότι κάποιοι από εμάς κρύβονται. Κάποιοι από εμάς συνεχώς παλεύουν. Αυτό είναι το πραγματικό μυστικό που κρύβεται πίσω από τις κλειστές πόρτες. Κι εγώ βαρέθηκα πια να κρύβομαι στο σκοτάδι.
Άρθρο της Mollie Crowl – Photo: Author/Depositphotos
