Στα είκοσι μου χρόνια, έκανα ένα δεκαπενθήμερο ταξίδι με σακίδιο στην Ευρώπη παρέα με έναν στενό φίλο μου από το μοναστήρι. Όταν φτάσαμε στο αεροδρόμιο της Ρώμης, το ηθικό μας ήταν ακμαίο. Γνωριζόμασταν κάμποσα χρόνια και τα πηγαίναμε καλά μεταξύ μας. Μου άρεσε το χιούμορ του και η ζεστή καρδιά του, κι εκείνος εκτιμούσε το περιπετειώδες πνεύμα και την αισιοδοξία μου.
Επειδή δεν μιλούσε αγγλικά, ένιωθα την υποχρέωση να είμαι διαρκώς κοντά του. Αφού περάσαμε εφτά ολόκληρες ημέρες μαζί κι εξαντλήσαμε όλα τα θέματα προς συζήτηση, άρχισαν οι εκνευρισμοί. Δεν υπήρχε κάποιο σοβαρό πρόβλημα στη φιλία μας. Απλώς, ζητούσαμε λίγο χρόνο ο καθένας με τον εαυτό του. Το επόμενο πρωί του πρότεινα να κάνουμε διαφορετικές διαδρομές και να συναντηθούμε το βράδυ στον ξενώνα. Η ιδέα του άρεσε.
Advertisment
Την ώρα που έφευγα από τον ξενώνα ένιωθα ελεύθερος – ήξερα ότι μπορούσα να κάνω ό,τι ήθελα εκείνη την ημέρα, δεν χρειαζόταν να συνεννοηθώ με τον φίλο μου για το πού να πάω πρώτα και τι να δω μετά. Όταν όμως έφτασε το απόγευμα, κατάλαβα τα πλεονεκτήματα του ταξιδιού με έναν φίλο.
Εκείνη τη μέρα δεν είχα το φίλο μου να προσέχει το σάκο μου όταν ήθελα να πάω στην τουαλέτα. Δεν είχε πλάκα να τρώω μόνος μου, έμοιαζε περισσότερο με αγγαρεία παρά με στιγμή χαλάρωσης κι απόλαυσης. Ούτε και τράβηξα καμιά φωτογραφία του εαυτού μου, γιατί δεν ήθελα να ζητήσω από ξένους να με φωτογραφίσουν.
Επίσης, όταν έβλεπα κάτι όμορφο, όπως ένα ωραίο έργο τέχνης, δεν ενθουσιαζόμουν και τόσο, μιας και δεν είχα κανένα να μοιραστώ μαζί του τις εντυπώσεις μου. Το βράδυ, όταν έφτασα στον ξενώνα, χάρηκα που είδα τον φίλο μου. Στο δείπνο είχαμε πολλά να διηγηθούμε ο ένας στον άλλο.
Advertisment
Από την εμπειρία αυτή κατάλαβα ότι η τέχνη της διατήρησης καλών σχέσεων μπορεί να συγκριθεί με τον τρόπο που καθόμαστε γύρω από το τζάκι. Εάν το πλησιάσουμε πολύ, μπορεί και να καούμε. Εάν απομακρυνθούμε πολύ, δεν θα νιώθουμε ζεστασιά. Όσο καλά κι αν τα πηγαίνουμε με τον άλλο, εάν κολλήσουμε χωρίς να αφήσουμε λίγο προσωπικό χώρο για τον εαυτό μας, σύντομα θα παγιδευτούμε και θα καούμε.
Δεν είναι δύσκολο να θεωρήσουμε τη σχέση δεδομένη και να στενοχωρηθούμε που χάσαμε την ησυχία και την ανεξαρτησία μας. Από την άλλη, αν η προσπάθεια διατήρησης καλών σχέσεων με την οικογένεια και τους φίλους μας είναι πολύ μικρή, δεν θα νιώσουμε τη ζεστασιά της αγάπης τους. Το μυστικό είναι να βρεθεί μια ισορροπία.
Απόσπασμα από το βιβλίο του Haemin Sunim ” Όσα μπορείς να δεις μόνο όταν δεν βιάζεσαι” από τις εκδόσεις Πεδίο
