Το μεσαίο από τρία παιδιά, μεγαλωμένη με τις στερήσεις μιας εργατικής οικογένειας στα δυτικά προάστια, έφτασα 42 ετών για να αναρωτηθώ: «Πού είσαι κοριτσάκι μου; Πού σε έχασα; Πού θα σε ξαναβρώ; Σε γνώρισα ποτέ;». Σαν ηφαίστειο που σιγόβραζε καυτή λάβα μέσα του, μέσα σε ενάμιση χρόνο οι εκρήξεις έγιναν η μία μετά την άλλη.
Πρώτα η τοξική εργασία! Υπομονή, ευστροφία, εντιμότητα ήταν έμφυτες ικανότητες και εξασκούνταν επί χρόνια, για να υπηρετούν το «Μεγάλο Θηρίο». Έφτασε εκείνη η ημέρα -μια συνηθισμένη κατά τα άλλα ημέρα- που κυριολεκτικά βγήκα από τον εαυτό μου και κοίταξα τα πάντα από απόσταση. Κοίταξα εμένα βαθιά μέσα στην ψυχή μου και την είδα να γερνάει. Ένιωθα ότι προχωρούσα επάνω σε μονόδρομο που η κατάληξη του ήταν ο πνευματικός θάνατος.
Advertisment
Το ίδιο βράδυ επιστρέφοντας σπίτι έστειλα το email της αποχώρησής μου. Όλοι οι συνάδελφοι ξαφνιάστηκαν. Ορισμένοι πειράχτηκαν. Δε νομίζω ότι με έχουν συγχωρέσει μέχρι σήμερα. Δε με ενδιαφέρει πια. Ο καθένας πρέπει να σέβεται τις επιταγές της καρδιάς του, η οποία τελικά κρύβει το αυθεντικό μονοπάτι της ζωή του.
Ο πρώην σύζυγός μου ξαφνιάστηκε όταν τον ενημέρωσα για την απόφασή μου. Το είχαμε ήδη συζητήσει διεξοδικά και ήξερα ότι με στήριζε στο να πάρω τη γενναία απόφαση. Ένιωσε προδομένος αν και δεν μου το εξέφρασε.
Απευθύνθηκε στα μέλη της πατρικής του οικογένειας για συμπαράσταση. Μέσα από τα υποκριτικά υπονοούμενά τους κατάλαβα ότι θα έπρεπε να έχω κάνει ρητή δήλωση προτού ολοκληρώσω την αποχώρηση. Θεωρήθηκα μάλλον παρτάκιας (αγαπημένη του λέξη). Η αλήθεια είναι ότι ήθελα να έχω την αποκλειστική ευθύνη. Μια πιθανή χειραγώγηση με σκοπό την οπισθοχώρησή μου θα γέμιζε μελλοντικά την καρδιά μου μίσος για έναν άνθρωπο που ήθελα να περιβάλλεται μόνο από αγάπη μέσα στο «ιερό» της καρδιάς μου. Αυτή ήταν που μου έδωσε και τη δεύτερη ώθηση.
Advertisment
Βαλτωμένος γάμος! Η επόμενη έκρηξη. Αρχικά, νόμιζα ότι ήταν ένας από τους συνηθισμένους ομηρικούς μας καβγάδες. Άτομα και τα δυο εσωστρεφή καταλήγαμε σε συναισθηματικούς χείμαρρους που μέσα τους κυλούσε το αίμα μας. Το αίμα από τις πληγές του καθενός μας αλλά και το αίμα μέσα στις φλέβες μας, που έμοιαζε να κυλάει όπως το αίμα σε γέρικο σώμα.
Το παιδί που δεν ήρθε ποτέ, η βαρετή ρουτίνα των μικροαστικών συνεστιάσεων, η ξεθυμασμένη ερωτική μας ζωή, οι ατελείωτες νυχτερινές βάρδιες με άδειες αγκαλιές. Όλα αυτά που μαζεύονταν κάτω από το χαλί μέχρι που η ατμόσφαιρα έγινε ανυπόφορη.
Και μετά το μπαμ! Λόγια σκληρά, απερίσκεπτα, με μόνο στόχο τη νίκη. «Νίκησες λοιπόν», του είπα. Το ίδιο βράδυ όμως με έχασε οριστικά. Ήταν η καρδιά και πάλι. Αυτή που πάντα συγχωρούσε τα πάντα• που έμαθε μαζί του τη δύναμη της αγάπης μέσα από την ειλικρινή συγχώρεση. Και που τώρα μου μιλούσε ξεκάθαρα και με ρωτούσε: «Γιατί τους αγαπάς όλους εκτός από εσένα»;
Κατέληξα στην Άννα να με βοηθήσει να βρω την απάντηση. Τη διάλεξα όχι από συστάσεις αλλά από τη φωτογραφία στο επαγγελματικό προφίλ της. Δυο μάτια μεγάλα που φανέρωναν ότι είχε περάσει μεγάλο πόνο, μέσα από αυτόν αντρώθηκε και ήθελε να βοηθήσει και όποιον άλλον της το επέτρεπε.
Αρχικά, αντιστάθηκα. Όταν πλησιάζαμε τις βαθιές αγιάτρευτες πληγές. Όταν αναιρούνταν οι σταθερές της ζωής μου. Προσπάθησα να ακυρώσω κάποια ραντεβού. Ασυνείδητα, όπως θα σας επιβεβαίωνε και η ίδια. Εκείνη επέμεινε, εγώ υποχώρησα• ανοίχτηκα.
Πήρα αγκαλιά αυτό το παιδί που κρυβόταν μέσα μου, φοβισμένο και πληγωμένο. Του μίλησα γλυκά, το αποδέχτηκα ΑΚΡΙΒΩΣ όπως ήταν, με τα στραβά δοντάκια του, τις εκρήξεις θυμού, την κτητικότητά του, τη ζεστή του καρδιά που φρόντιζε πάντα, για τα πάντα. Την καθησύχασα ότι τώρα πια θα φροντίζω κι εκείνη. Την καρδιά μου.
Καταρχάς, την ακούω περισσότερο. Παλεύουν πολλές φορές με το μυαλό μου, αλλά του εξηγώ πως πρέπει να κάνει στην άκρη και να επεμβαίνει μόνο στα πρακτικά θέματα. Μόνο έτσι θα δυναμώσει η φωνή της. Τόσα χρόνια τη φόβιζε και την έκανε να σιωπά.
Ορισμένα βράδια θυμάται. Ανθρώπους που χάθηκαν από τη ζωή, ανθρώπους που δε σεβάστηκαν το «ιερό» της, όνειρα που δεν εκπληρώθηκαν, υλικά και πνευματικά. Σφίγγεται. Πονάει. Συρρικνώνεται. Τότε είναι που πρέπει να μιλήσω εγώ σε εκείνη.
Της θυμίζω τη δύναμή της. Τη σοφία της. Το σπουδαίο ρόλο της στη ζωή μου. Ανακουφίζεται, ηρεμεί και νιώθω σα να διογκώνεται σε όλο μου το κορμί. Γίνομαι μια μεγάλη καρδιά. Μια καρδιά που με χωράει ολόκληρη. Δε χρειάζεται να κόψω ούτε να προσθέσω τίποτα.
Αρκώ.
Δήμητρα Κ.
Δείτε όλα τα άρθρα της κατηγορίας «Τόλμησα να» εδώ
Powered by Διόπτρα
